Γράφει η Κατερίνα Μιχαήλ
Μιλώντας για όρια αυτό που έρχεται σαν σκέψη είναι ο περιορισμός και η απαγόρευση. Παραδοσιακά αυτό σημαίνει πως η πειθαρχία στις οικογένειες εξυπακούει την τιμωρία των παιδιών.
Σήμερα αναφερόμενη στα όρια εννοώ την μετάδοση αξιών και γνώσεων που είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη (συναισθηματική και ψυχική) και την κοινωνικοποίηση τους.
Είναι βοηθητικό να σκεφτεί κανείς την οριοθέτηση σαν δυναμική στο οικογενειακό σύστημα. Ανάλογα με το αναπτυξιακό στάδιο του κάθε παιδιού η οριοθέτηση είναι διαφορετική για να μπορεί να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του παιδιού. Υπάρχουν όμως στοιχεία τα οποία παραμένουν σταθερά.
Η σταθερότητα στηρίζεται στην επιμονή του γονιού, την ανάπτυξη διαλόγου με τα παιδιά, την ανάπτυξη επιχειρημάτων, την αναγνώριση των συναισθημάτων και την ασφάλεια.
Στις μέρες μας αυτό που συχνά δυσκολεύει τους γονείς είναι από τη μια η επιτρεπτικότητα και από την άλλη πλευρά η μεγάλη ταλάντωση ανάμεσα στην υποχώρηση και την επίθεση. Η επιτρεπτικότητα οδηγεί πολλές φορές τους γονείς να ξεπερνούν τα δικά τους προσωπικά όρια και να οδηγούνται σε αμφιταλάντευση. Η αμφιταλάντευση τους βρίσκεται ανάμεσα σε μια επίθεση (π.χ. θα σε τσακίσω) και από την άλλη σε μια υποχώρηση (πχ. Κάνε ότι θες). Μάλιστα συχνά η αμφιταλάντευση γίνεται την ίδια στιγμή με αποτέλεσμα να οδηγεί σε μπέρδεμα και αστάθεια.
Οι γονείς προσπαθούν να βρουν το κύρος τους, το οποίο έχουν απωλέσει λόγω επιτρεπτικότητας ή αμφιταλάντευσης. Ας μην ξεχνάμε βέβαια πως και οι γονείς αποτελούν μέρος του οικογενειακού συστήματα άρα υπάρχουν και συναισθηματικοί δεσμοί, οι οποίοι δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την οριοθέτηση.
Παράλληλα εδώ τίθεται το μεγάλο ζήτημα πως ο γονιός μπορεί ή είναι δυνατόν να ελέγξει τη συμπεριφορά του παιδιού του στο 100%. Ο γονιός μπορεί να συμβουλέψει, να είναι παρόν στη ζωή του παιδιού του αλλά δεν μπορεί να το κατευθύνει αφού είναι ξεχωριστός άνθρωπος.
Μπορεί ο γονιός να βοηθήσει το παιδί να εκφραστεί και να το βοηθήσει να νιώσει ασφαλής αλλά δεν μπορεί να καθορίσει την πορεία του.
Όσο αγχωτικό κι αν ακούγεται είναι την ίδια στιγμή ανακουφιστικό για τον κάθε γονιό, ο οποίος αγωνιά για τη συμπεριφορά και το μέλλον του παιδιού του.
Επίσης σημαντικό αποτελεί το παιδί να περιγράφεται στη σχέση του με τους γονείς ως σημαντικό και με θετικούς όρους. Ένα παιδί το οποίο να αποτελεί άξιο μέλος της οικογένειας και με αυτόν τον τρόπο να αποκτά το αίσθημα του ανήκειν. Η σταδιακή ανάληψη ευθυνών βοηθά τα παιδιά να νιώθουν ικανά και να αποκτούν υπευθυνότητα.
Όταν μια συμπεριφορά του παιδιού δεν κριθεί ως επιτρεπτή ή ηθική ή πρέπουσα, εύκολα γίνεται λόγος ότι φταίνε οι γονείς του. Πέφτει πολλές φορές το συναισθηματικό βάρος στους γονείς στην προσπάθεια να βρεθούν λύσεις παρά να κατανοηθεί μια συμπεριφορά ως τέτοια.
Η δική μου άποψη είναι ότι οι γονείς κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν με όσα γνωρίζουν οι ίδιοι. Η απόδοση ευθύνης στους γονείς ίσως μας παρασύρει σε άλλα δύσκολα μονοπάτια παρά σε αλλαγές και σε κατανόηση.
Η οριοθέτηση παραπέμπει σε ένα ασφαλές πλαίσιο στην ανάπτυξη των παιδιών. Μέσα από την οριοθέτηση στο οικογενειακό τους πλαίσιο αλλά καταφέρνουν να αποκτούν κι εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Ένα παιδί μπορεί να εξερευνά τον κόσμο του αλλά οι γονείς αποτελούν τα σχοινιά τα οποία θα το κρατήσουν μέχρι να μάθει τον κόσμο του. Η σύνδεση δηλ. το σχοινί είναι η γέφυρα του παιδιού για την προσωπική του ανάπτυξη.
Στόχοι του προγράμματος: Οι γονείς να μπορούν:
‼να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους σε μια βάση σεβασμού
‼να κρατήσουν το κύρος τους
‼να κατανοήσουν τη σημασία της αυτοφροντίδας τους
‼να συνδεθούν με έναν τρόπο απενοχοποιητικό μεταξύ τους με στόχο την ενδυνάμωση τους.
🧠Διάρκεια κάθε συνάντησης: 90 λεπτά κάθε 2η Τετάρτη.
👉Διάρκεια ομάδων: Οκτώβριος 2022 – Φεβρουάριος 23 (εκτός αν οι συμμετέχοντες επιθυμούν περισσότερο)
👉Κόστος: 20 ευρώ / συνάντηση
Κατερίνα Μιχαήλ
Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
Συμβουλευτική Ζευγαριών
ΠΣΨΘ / EFTA / ECP
Αρ.τηλ. 96409488
