Χρίστος Σενέκης: “Για ακόμα ένα καλοκαίρι, για ακόμα μια μαύρη επέτειο, μαζευόμαστε στον ιερό τούτο ναό κρινόμενοι από την ιστορία”

Στο Εθνικό Μνημόσυνο χθες στο Δασάκι Άχνας, ο βουλευτής ΔΗΚΟ Αμμοχώστου Χρίστος Σενέκης απηύθυνε τον επιμνημόσυνο λόγο στην Εκκλησία Αγίας Μαρίνας και Αρχαγγέλου Μιχαήλ.

“Σεβαστό ιερατείο,

Κύριε αναπληρωτή κοινοτάρχη και μέλη του κοινοτικού συμβουλίου,

Κύριοι εκπρόσωποι των σωμάτων ασφαλείας,

Κύριοι εκπρόσωποι κομμάτων και οργανώσεων,

Φίλε πρόεδρε του Εθνικού Άχνας,

Αγαπητοί συγχωριανοί,

Για ακόμα ένα καλοκαίρι, για ακόμα μια μαύρη επέτειο, μαζευόμαστε στον ιερό τούτο ναό κρινόμενοι από την ιστορία, κρινόμενοι από την προδομένη και ανοχύρωτη Πολιτεία που πέφτει και το προσχεδιασμένο έγκλημα που συντελείται.

Κρινόμενοι από την κατεχόμενη Άχνα και κάθε σπιθαμή κατεχόμενης γης μας.

Κρινόμενοι από αυτούς που χάθηκαν για εμάς και την πατρίδα μας, κρινόμενοι από αυτούς που σήμερα μνημονεύουμε.

Κρινόμενοι από τον Γιασουμή Χατζηθεοδοσίου.

Τον αχνιώτη ήρωα του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ, το μικρότερο από τα εννιά παιδιά του Κυριάκου και της Χαμπούς Χατζηθεοδοσίου, ο οποίος σε ηλικία 17 ετών μυήθηκε στην Οργάνωση για να υπηρετήσει τη μεγάλη ιδέα του Αγώνα: Την Ένωση με τη μητέρα Ελλάδα.

Ο Γιασουμής θα πέσει νεκρός στις 2 Αυγούστου 1958, σε ηλικία μόλις 18 ετών, από έκρηξη νάρκης, κατά τη διαδικασία ναρκοθέτησης στο τουρκοκυπριακό χωριό Πέργαμος.

Κρινόμενοι από τον Θεοδόση Πιτσιλλίδη, που απεβίωσε εν ώρα υπηρεσίας, κατά τη Γενική Επιστράτευση του 1967.

Κρινόμενοι από τον Παναγιώτη Κωνσταντίνου, που σε ηλικία 19 ετών θα τραυματιστεί θανάσιμα, κατά τον βομβαρδισμό του στρατοπέδου στο οποίο υπηρετούσε στη Λευκωσία, την πρώτη μέρα της τουρκικής εισβολής.

Κρινόμενοι από τον έφεδρο στρατιώτη Γεώργιο Ιωακείμ από την Καλοψίδα, που έπεσε ηρωικά μαχόμενος κατά του τούρκου εισβολέα στον Άγιο Ερμόλαο της Κερύνειας, σε ηλικία 21 ετών.

Ακολουθώντας τον τιμημένο δρόμο που χάραξε ο πατέρας του, ο οποίος απεβίωσε μετά από άγριο ξυλοδαρμό Άγγλων και Τούρκων, κατά την περίοδο του Αγώνα της ΕΟΚΑ.

Κρινόμενοι από τον Γεώργιο Γιωργκάτζη, που έπεσε ηρωικά μαχόμενος κατά του τούρκου εισβολέα στο χωριό Κούκλια, αφήνοντας πίσω του πέντε ορφανά.

Κρινόμενοι από τον έφεδρο στρατιώτη Κυριάκο Νικολέττη από τη Λύση, που έπεσε ηρωικά μαχόμενος κατά του τούρκου εισβολέα στις μάχες του Αγίου Παύλου στη Λευκωσία, αφήνοντας πίσω του δύο ορφανά.

Κρινόμενοι από τον έφεδρο καταδρομέα Χριστόφορο Παναγή Ττόφα από τη Λύση, ο οποίος συνελήφθη από τους Τούρκους στρατιώτες και εκτελέστηκε στις μάχες του Αγίου Παύλου στη Λευκωσία, αφήνοντας πίσω του εγκυμονούσα σύζυγο.

Κρινόμενοι από τον δεκανέα Κυριάκο Κκολό, που έπεσε ηρωικά μαχόμενος κατά του τούρκου εισβολέα στη μάχη του Συγχαρί, σε ηλικία μόλις 18 ετών.

Κρινόμενοι από τον 24χρονο φοιτητή ιατρικής, έφεδρο καταδρομέα Λάμπρο Βαρδάκη, ο οποίος αφού συμμετείχε σε σειρά μαχών κατά του τούρκου εισβολέα, τελικώς, συνελήφθη και εκτελέστηκε κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, στο τουρκοκυπριακό χωριό Τζιάος.

Κρινόμενοι από τον 19χρονο λοχία του 399 Τάγματος Πεζικού Άδωνη Χριστοφόρου, του οποίου τα μαρτυρικά οστά εντοπίστηκαν στο χωριό Συγχαρί.

Κρινόμενοι από τον αγνοούμενο 20χρονο στρατιώτη Αδούλη Σενέκκη, που υπηρετούσε στο 251 Τάγμα Πεζικού.

Κρινόμενοι από τον αγνοούμενο 19χρονο στρατιώτη Γιαννάκη Κόκκινο, που υπηρετούσε στην 182 Μοίρα Πεδινού Πυροβολικού.
Κρινόμενοι από τον αγνοούμενο 23χρονο έφεδρο Γεώργιο Σωκράτη Γεωργίου, ο οποίος είχε καταταγεί στο Πεζικό, στην περιοχή Λαπήθου – Καραβά.

Κρινόμενοι από τον αγνοούμενο 19χρονο στρατιώτη Ανδρέα Παύλου, ο οποίος υπηρετούσε στο 211 Τάγμα Πεζικού και χάθηκε στις μάχες στην περιοχή Τράχωνα Λευκωσίας.

Κρινόμενοι από τους αγνοούμενους πολίτες Θεοδόση Γιαννάκη και Νικόλα Λίγγη (Νικολό).

Κρινόμενοι από τους εν ψυχρώ δολοφονηθέντες Ευστάθιο και Ιωάννη Θεοδώρου, πατέρα και υιό, 36 και 15 ετών αντίστοιχα στην Καλοψίδα και την εν ψυχρώ δολοφονηθείσα Αντρούλα Σάββα στην Άχνα.
Κρινόμενοι από τον έφεδρο Παναγιώτη Μαρτή, ο οποίος τραυματίστηκε θανάσιμα, ενώ μετέβαινε για υπηρεσία στη μονάδα του στον Μαθιάτη, το 1986, αφήνοντας πίσω του σύζυγο και δύο ορφανά.

Αγαπητοί συγχωριανοί,

Απέναντι σε αυτούς που μνημονεύουμε σήμερα και οι οποίοι υπηρέτησαν ιδανικά υψηλότερα του «εγώ», που κυριαρχεί στην εποχή μας, αντιτάσσουμε λειψές προσπάθειες για απελευθέρωση της πατρίδας μας και δικαίωση της θυσίας τους.

Γι’ αυτό, η κρίση τους για εμάς δεν θα πρέπει να μας κολακεύει.

Το ίδιο αυστηρή και αμείλικτη είναι η κρίση της κατεχόμενης Άχνας, η οποία βουβή περιμένει καρτερικά τη μέρα που θα χτυπήσει χαρμόσυνα η καμπάνα της εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας και θα σημάνει τη λύτρωση της επιστροφής.

Είναι όμως εδώ, στο Δασάκι της Άχνας, όπου βρήκαν το πρώτο τους καταφύγιο δεκάδες χιλιάδες προσφύγων, το μαύρο καλοκαίρι του 1974.

Είναι εδώ, στο Δασάκι της Άχνας, που πρωτοστεγάστηκε ο πόνος του ξεριζωμού, όχι μόνο της Άχνας, αλλά ολόκληρης της Μεσαορίας και της ευρύτερης Επαρχίας Αμμοχώστου.

Είναι εδώ, στο Δασάκι της Άχνας, που πρωτοφυτεύτηκε ο σπόρος του πόθου για επιστροφή στην πατρώα γη.

Μέσα από τη στενότητα του αντισκήνου, την υγρασία της παράγκας, το φτωχικό συσσίτιο στο λυόμενο δημοτικό σχολείο, αναδείχθηκε το πλεόνασμα αλληλεγγύης, που αναγέννησε την ελπίδα και την προοπτική.

Γιατί, αυτή ήταν, είναι και θα είναι η ιστορική, σεφερική αποστολή μας και ο μαντατοφόρος, όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος του, θα φέρει σ’ αυτούς που γύρευαν ν’ αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντο το φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας.

Αγαπητοί συγχωριανοί,

Απέναντι στην έξαρση του τουρκικού μαξιμαλισμού και αναθεωρητισμού, οφείλουμε να επιμένουμε στην απαλλαγή από τις γενεσιουργές αιτίες, που προκάλεσαν το Κυπριακό πρόβλημα και οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν ως δικαιολογητικός μανδύας για την τουρκική εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή.

Είναι το ελάχιστο χρέος και οφειλή μας, προς όσους μνημονεύουμε σήμερα και προς τις επόμενες γενιές, να παραδώσουμε μια πατρίδααπαλλαγμένη από εγγυήσεις και κηδεμόνες, κατοχικά στρατεύματα και επεμβατικά δικαιώματα.

Για να διασφαλίσουμε ότι καμιά επόμενη γενιά δεν θα βιώσει μια νέα τραγωδία, ένα νέο 1974.

Γιατί τότε θα καταστούμε η καταραμένη γενιά…

Αιωνία θα είναι η μνήμη όσων μνημονεύουμε σήμερα και όλων όσων έπεσαν προασπιζόμενοι την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας.”