Γράφει ο Αντρέας Πολυκάρπου
Από το 1914 μέχρι και το 1923 κράτησε η αιματηρή σφαγή των Ποντίων. Η γενοκτονία των Ποντίων η οποία και αποτελεί μέρος της ρατσιστικής πολιτικής του Κεμάλ για εξόντωση όλων των μειονοτήτων που βρίσκονταν στα εδάφη της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 μετά από εισήγηση του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε ομόφωνα τη γενοκτονία σε βάρος του Ποντιακού Ελληνισμού και ανακήρυξε την 19η Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο».
Η γενοκτονία
Η γενοκτονία των Ποντίων αποτελεί μέρος της ευρύτερης πολιτικής του Κεμάλ για εξόντωση όλων των μειονοτήτων που βρίσκονται στα εδάφη της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Συμπεριλαμβάνεται μαζί με τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ασσυρίων.
Τα γεγονότα
Την περίοδο 1914- 1923 οι Νεότουρκοι σφάγιασαν και εκδίωξαν από τις πατρογονικές τους εστίες χιλιάδες Έλληνες του Πόντου. Σύμφωνα με διεθνή στοιχεία, τη συγκεκριμένη περίοδο έχασαν τη ζωή τους 382 χιλιάδες Έλληνες του Πόντου από τις σφαγές, τις κακουχίες, τα φρικτά βασανιστήρια και τις μεγάλες πορείες για διαφυγή.
Όσοι επέζησαν κατήλθαν ως πρόσφυγες στη Μητροπολική Ελλάδα προκειμένου να γλιτώσουν από το τυφλό μένος των Νεότουρκων.
29 Μαΐου
Την 29η του Μάη ο Κεμάλ ζήτησε από Τσέτη, Τοπάλ Οσμάν, να εξοντώσει όλους τους ξένους πληθυσμούς. Η επιχείρηση ξεκίνησε από 394 χωριά στη Σαμψούντα όπου κατοικούσαν Πόντιοι.
Δύο φάσεις
Κατά την πρώτη φάση από το 1914 μέχρι και το 1918 άρχισαν οι εκτοπίσεις των Ελλήνων του Πόντου με χιλιάδες κατοίκους της Σινώπης και της Κερασούντας να διώκονται προς την ενδοχώρα της Μικράς Ασίας ενώ σημειώθηκαν εκατοντάδες βίαιοι εξισλαμισμοί. Ο αριθμός των θυμάτων από τις τυφλές σφαγές ξεπέρασε τις 100 χιλιάδες.
Κατά τη δεύτερη φάση, από το 1918 μέχρι και το 1923 όπου υπογράφτηκε η ανταλλαγή του πληθυσμού μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας οι διώξεις και οι σφαγές των ατάκτων στρατιωτικών σωμάτων των Τσετών συνεχίστηκε με τον Κεμάλ να ζητά να μην μείνει κανείς στην περιοχή του Πόντου από τους Έλληνες. Τη συγκεκριμένη περίοδο δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ 6 χιλιάδες Έλληνες. Ενώ το 90%- σύμφωνα με στοιχεία- με το τέλος των διώξεων είχε ήδη εξοντωθεί ή εκδιωχθεί.
Δικαστήρια Ανεξαρτησίας
Το 1921 στα Δικαστήρια Ανεξαρτησίας του Κεμάλ καταδικάστηκαν σε θάνατο οι Προύχοντες του Πόντου ενώ εκατοντάδες παιδιά (αγόρια και κορίτσια) αποσπάστηκαν από τις οικογένειες τους και δόθηκαν σε τουρκικά χαρέμια.
