Μετά; Επιστροφή στην κανονικότητα όπως την ξέραμε πριν; Ή η είσοδος σε μια νέα μετά Covid εποχή;

Του Μιχάλη Χίνη*

Το ερώτημα αυτό ταλανίζει την ανθρωπότητα τους τελευταίους μήνες. Από την αρχή της πανδημίας, τους πρώτους μήνες, πιστεύαμε ότι η επάνοδος θα είναι πλήρης και η επιστροφή στο πριν, δεδομένη.

Όσο όμως η διάρκεια επιμηκύνεται, τόσο φαίνεται να απομακρυνόμαστε από αυτό το σενάριο. Ακόμα και τώρα που αρχίσαμε να βλέπουμε την έξοδο και αισθανόμαστε ότι πλησιάζουμε στο τέλος της περιπέτειας μας, η κατάσταση είναι εύθρυπτη και κανείς δεν ξέρει τι καραδοκεί. Ένα πισωγύρισμα, μια μετάλλαξη, ένας απρόβλεπτος παράγοντας; Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το ποια έκπληξη μπορεί να κρύβεται στην επόμενη στροφή. Και αν κάτι μας έμαθε αυτή η πανδημία είναι ακριβώς αυτό. Το απρόβλεπτο.

Τι σημαίνει λοιπόν επιστροφή στην κανονικότητα και τί σημαίνει η έναρξη το νέου κανονικού;

Για μερικούς επιστροφή στην κανονικότητα θα μπορούσε να σημαίνει ένα ποτήρι μπύρας στο μπαρ με την παρέα. Για άλλους η συμμετοχή στις θρησκευτικές τελετές.

Από την άλλη μεριά η κρίση αυτή αδιαμφησβήτητα έχει αναγκάσει τον κόσμο να προβεί σε αλλαγές στις συνήθειες του και τις συναλλαγές του. Οι τραπεζικές συναλλαγές γίνονται πλέον σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονικά, η εργασία από το σπίτι πλέον έγινε συνήθεια, το ηλεκτρονικό εμπόριο επίσης. Και αυτές οι συνήθειες, αυτή η μετακίνηση προς τις διαδικτυακές συναλλαγές φαίνεται ότι αρέσει στον κόσμο και οδεύουμε σε έναν ψηφιακό μετασχηματισμό. Στον εργασιακό χώρο πλέον αλλάζουν κριτήρια και δεξιότητες. Έχουμε αλλάξει τον τρόπο ζωής μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε.

Ακόμα μια σημαντική πτυχή είναι η ψυχολογία. Πόσο εύκολα π.χ. θα μπορούμε να επανακτήσουμε την άνεση της οικειότητας και της προσωπικής επαφής, ή της συνύπαρξης ατόμων σε αποστάσεις αναπνοής; Θα υπάρχει χάδι, αγκαλιά, φιλί; Πόσο εύκολα θα απαλλαγούμε από την μάσκα έστω και αν καταργηθεί σαν μέτρο; Πόσο εύκολα θα απαλλαγούμε από το αίσθημα του κακού που καραδοκεί; Από τον φόβο απώλειας της ζωής, του γενικευμένου άγχους.

Τα ταξίδια; Θα υπάρχει άραγε ξανά αυτό το αίσθημα ότι μπορείς να μπεις στο αεροπλάνο και να βρεθείς σε λίγες ώρες σε κάθε γωνιά του πλανήτη; Θα υπάρχει αυτό το αίσθημα ότι η γη είναι τελικά μικρή και οι αποστάσεις ως τελευταίο εμπόδιο είχαν σμικρυνθεί σε σημείο (με δόση υπερβολής βέβαια) τηλεμεταφοράς από αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο;

Όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν λίγα, μα πάρα πολύ λίγα παραδείγματα απλά προς προβληματισμό για τις αλλαγές σε αυτή την επαναφορά στο κανονικό που δεν θα είναι ποτέ ίδιο με πριν. Ίσως μάλιστα η νέα αυτή κανονικότητα να είναι μια κανονικότητα που θα ερχόταν ούτως ή άλλως αργότερα με την εξέλιξη, απλά επιταχύνθηκε μέσα από την πανδημία.

Και το μέγιστο ερώτημα βέβαια δεν είναι άλλο από αυτό. Πόσο έτοιμοι είμαστε εμείς να προσαρμοστούμε στις αλλαγές; Πόσο έτοιμοι είμαστε στο να προηγηθούμε των εξελίξεων και όχι να μας σέρνουν τα γεγονότα; Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα. Η προσαρμογή και η πρόβλεψη, οι αλλαγές σε σχεδιασμούς και διαδικασίες.

Αρχίζει λοιπόν μια νέα εποχή με κυρίαρχα στοιχεία τον επανακαθορισμό τις αλλαγές και την προσαρμογή. Είμαστε έτοιμοι για τις προκλήσεις;

Υποψήφιος Βουλευτής ΔΗΠΑ Λάρνακας*