Σήμερα έφυγε από τη ζωή ο κύριος Νίκος Γεωργίου από τους Αγίους Αναργύρους, ο πατέρας με την “καμένη” ψυχή όπως έλεγαν οι περισσότεροι αφού την Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2003 έχασε από τροχαίο δυστύχημα τον γιο του Παναγιώτη (21 ετών) και την κόρη του Μάνια (18 ετών). Ο κύριος Νίκος το τελευταίο διάστημα είχε αρκετά προβλήματα υγείας.
Σε παλαιότερη συνέντευξη της η κυρία Κυριακή Γεωργίου, σύζυγος του κύριου Νίκου, είχε αναφέρει στο ant1.com.cy:
«Ήταν Παραμονή Πρωτοχρονιάς και ήμασταν καλεσμένοι στο σπίτι της κουνιάδας μου. Εκείνο το βράδυ δεν ξέρω γιατί αλλά δεν ένιωθα πολύ καλά και δεν ήθελα να πάω στο τραπέζι, το ίδιο και η Μάνια. Πήγαμε όμως και οι νέοι, μετά το δείπνο, θα πήγαιναν σε ένα πάρτι. Κάλεσαν και τα δικά μου παιδιά και η Μάνια ζήτησε από τον αδελφό της να την πάει σπίτι μας για να αλλάξει ρούχα. Το σπίτι μας ήταν πολύ κοντά με το σπίτι της κουνιάδας μου. Ο Παναγιώτης και η Μάνια ήταν πολύ συνδεδεμένοι , ήταν σαν δίδυμοι. Δεν μάλωναν ποτέ και δεν της χαλούσε κανένα χατίρι. Έφυγαν από το σπίτι της θείας τους χαμογελώντας. Λίγο αργότερα ακούσαμε ασθενοφόρο, έβαλα το σταυρό μου και είπα: «Θεέ μου πρόσεχε τον κόσμο τέτοια μέρα που είναι». Που να ήξερα…
Τους πήρα τηλέφωνο αλλά δεν μου απάντησαν και πήγαμε να δούμε τι συμβαίνει. Είδαμε στο δρόμο πολύ κόσμο και με μεγάλη δυσκολία καταφέραμε να πλησιάσουμε. Όταν πλησίασα και κατάλαβα, φώναζα: «θέλω να δω τα μωρά μου». Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει τι νιώθει ένας γονιός εκείνη τη στιγμή… Μια άγνωστη κοπέλα με πλησίασε, με έβαλε στο αυτοκίνητό της και με πήγε στο νοσοκομείο. Εκεί υπήρχε πάρα πολύς κόσμος, ήταν όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι μας. Θυμάμαι που όλοι περίμεναν να ηρεμίσω. Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο… Ο Παναγιώτης μου πέθανε ακαριαία. Οι γιατροί πάλευαν να κρατήσουν ζωντανή τη Μάνια μου…
Είχε υποστεί κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Δεν μπορούσαν να την μετακινήσουν και για αυτό δεν μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Η κόρη μου ήτανε για 8 ολόκληρους μήνες σε κώμα. Την πήγαμε στη Γερμανία όπου εκεί μας έδωσαν πολλές ελπίδες αλλά δυστυχώς …
Δεν μπορούσε να περπατήσει, να μιλήσει, να φάει μόνη της… Ήμασταν αρκετό καιρό και στο Μέλαθρον Αγωνιστών ΕΟΚΑ. Στο σπίτι μας την φρόντιζα συνέχεια, δεν έλειψα στιγμή από το προσκέφαλό της. Το κοριτσάκι μου όμως δεν άντεξε… Έφυγε δυο χρόνια μετά το τροχαίο. Έγινε άγγελος και πέταξε ψηλά, πήγε κοντά στον αδελφό της. Ήταν Μάιος του 2006. Έφυγαν από την αγκαλιά μου και τα δυο μου παιδιά… Δεν ξέρουμε τι συνέβη εκείνο το βραδυ… αν ήτανε αυτοκίνητο ή σκυλί που τους έκοψε το δρόμο. Ήταν στην περιοχή Λειβαδιών. Η Μάνια δεν μπορούσε να μιλήσει για να μας πει τι συνέβη. Τα παιδιά μου ήταν πανέμορφα και είχαν υπέροχο χαρακτήρα. Ο Παναγιώτης μου ήτανε τυπικότατος σε όλα: στο σχολείο, στο στρατό. Το ίδιο όμως ήτανε και η Μάνια μου. Γλυκύτατα, ευγενικά και καλοσυνάτα. Όλοι τους αγαπούσαν και μόνο συγχαρητήρια άκουγα για τα παιδιά μου. Σήμερα… Ο άντρας μου έχει αρκετά προβλήματα υγείας και ταλαιπωρείτε πολύ. Η μόνη μας παρηγοριά είναι τα άλλα δυο παιδιά μας. Κάθε βράδυ κοιτάω τον ουρανό και τα καληνυχτίζω. Οι δικοί μου άγγελοι είναι ψηλά στον ουρανό και η ψυχή μου δεν σταματά να αιμορραγεί ούτε στιγμή…».
Πηγή: Ant1.com.cy
