Της Κατερίνας Μιχαήλ
Ακούω πολλές φορές να μου λένε πως δεν μπορώ να εμπιστευθώ. Άλλες φορές ακούω ανθρώπους να παραπονιούνται με φράσεις «δεν με εμπιστεύεται», «είμαι σε απόγνωση» και «δεν ξέρω τι άλλο να κάνω». Όλες οι πιο πάνω δηλώσεις αφορούν την οπτική πλευρά που άνθρωποι βιώνουν κάποιες καταστάσεις στις σημαντικές τους σχέσεις. Επειδή όμως μια ιστορία πιθανόν να έχει δεύτερες και τρίτες εκδοχές, ίσως μια τέτοια εκδοχή είναι η κατάσταση την οποία βρίσκεται και βιώνει ο άνθρωπος που συνδιαλέγονται ή/και ζουν.
Οι άνθρωποι που τείνουν να μην εμπιστεύονται εύκολα είναι οι άνθρωποι που βιώνουν έντονο άγχος. Ένα άγχος τόσο μεγάλο που η εμπιστοσύνη για όλα τα θέματα καταρρέει. Είναι άνθρωποι που έχουν έντονους φόβους ως προς το ότι πιθανόν κάτι να καταστρέψει όσα δημιουργούν ή ονειρεύονται. Είναι άνθρωποι που ζουν στο ότι η ευτυχία τους μπορεί να υπονομεύεται από κάτι αρνητικό και είναι άνθρωποι που δεν μπορούν εύκολα να χαλαρώσουν. Η οποιαδήποτε χαλάρωση ή ηρεμία μπορεί να τους χτυπά διπλή φορά το καμπανάκι του κινδύνου.
Σε τέτοιες καταστάσεις βιώματος το άγχος τους, τους καθοδηγεί στέλνοντας τους το μήνυμα ότι δεν θα είναι ποτέ εντάξει. Είναι δύσκολο να εξηγηθεί από ανθρώπους που δεν το έχουν βιώσει ή δεν το έχουν δουλέψει. Είναι ένα άγχος, το οποίο συντροφεύει τους ανθρώπους αυτούς σε κάθε στιγμή της ζωής τους και μάλιστα αν μπορούσαν να το σχεδιάσουν σίγουρα η μορφή του δεν θα ήταν ευχάριστη. Αδιαμφισβήτητα, αυτό το άγχος ωθεί τους ανθρώπους να τρέχουν γρήγορα στις σκέψεις τους με αποτέλεσμα να κατασκευάζουν όλα τα πιθανά και καταστροφικά σενάρια. Με έναν τέτοιο τρόπο θα προλάβουν να μην αγχωθούν ενώ δυστυχώς είναι ήδη αγχωμένοι σε μη λειτουργικό βαθμό.
Έτσι όλα τα πιο πάνω δεν έχουν να κάνουν με ποιον/α βρίσκονται κάθε φορά αλλά με το πώς λειτουργούν οι έντονα αγχώδεις άνθρωποι. Χρειάζονται κατανόηση και αποδοχή. Οι έντονα αγχώδεις άνθρωποι, είναι άνθρωποι που δύσκολα κοινωνικοποιούνται και που εύκολα θα απορρίψουν προσκλήσεις σε κοινωνικά πλαίσια. Δεν έχει να κάνει με το ότι δεν θέλουν να πάνε αλλά με το ότι δεν εμπιστεύονται τι θα συναντήσουν εκεί που θα πάνε.
Εν κατακλείδι αυτό που θα εισηγούμουν είναι να μην πιέζετε τους αγαπημένους σας σε τέτοια καταστάσεις έντονου άγχους (μπορεί και οι ίδιοι να ντρέπονται να σας εκμυστηρευτούν τις σκέψεις τους). Δείξτε υπομονή βοηθώντας τους να κάνουν μικρά πράγματα κάθε φορά, μέχρι να νιώσουν έτοιμοι να κάνουν μεγαλύτερα. Επίσης να θυμάστε την αυτοφροντίδα σας. Με αυτόν τον τρόπο θα γίνεστε παράδειγμα προς μίμηση.
Κατερίνα Μιχαήλ
Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια
Σύμβουλος Σχέσεων και Ζευγαριών
Ψυχοθεραπεύτρια Παιδιών και Εφήβων
Σύμβουλος Γονέων
Συνεργάτης Συστημικού Ινστιτούτου Κύπρου
EFTA / ECP
τηλ.96409488
