Τα συγκινητικά λόγια του κύριου Σπύρου Κέττηρου :
ΕΦΥΓΕ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΤΣΑΡΗΣ
– Ο ΠΗΤΡΑΚΗΣ ΜΑΣ
Τότε, αρχές της δεκαετίας του ’50 ο Πητρακής πήγε κι έδωσε 120 λίρες για ν΄αγοράσει ένα βιολί! Οι Λυσιώτες το σχολίασαν με έκδηλη αποστροφή. Κι αλίμονο αν κάποιος έπεφτε στη δυσμένεια του αδυσώπητου συντηρητικού πλήθους. Ένα αρκετά καλό βιολί εκείνη την εποχή το αγόραζες με 10 λίρες. Αλλά 120!
Βούηξαν οι καφενέδες.
Άκου τι πήγε κι έκανε ο γιος του Ταντάλη.
Ο Πητρακής, όμως, ο γιος του Ταντάλη πήρε το δρόμο κι έφτασε στο σπίτι του
δασκάλου Χρίστου Χατζηχαλάμπους, από τη Ζώδια (εκεί στου Χατζησέργη) που με τη γυναίκα του την Ευτυχία, δασκάλα επίσης, είχαν διοριστεί στη Λύση. Ήθελε από τον δάσκαλο, ξακουστό βιολιστή, να τον μάθει να παίζει βιολί. Λίγα χρόνια μετά, στον ίδιο δάσκαλο μαθήτευσαν ο Παναγιώτης Αναστασίου και τα δίδυμα αδέλφια Χαμπής και Ανδρέας Σιακαλλής. Όλοι έγιναν σπουδαίοι βιολιστές. Ο Παναγιώτης εφτασε να γίνει δεύτερο και πρώτο βιολί συμφωνικής ορχήστρας.
Πητρακής ήταν υποκοριστικό του Δημήτρη. Αλλά έτσι τον ήξεραν όλοι. Στούς γάμους ήταν ζευγάρι με τον Χριστοφή Τζιρτζιπή. Ήταν και σύγαμβροι. Ο ένας βιολί, ο άλλος λαγούτο. Ήταν μεγάλη κοινότητα η Λύση. Κρατούσαμε εξαπτέρυγα και στους γάμους. Θυμάμαι μια Κυριακή είχαμε πέντε γάμους. Βιολιά; Ζευγάρι ο Καλλίας και ο Ρούσος, ο Μήτσιος και ο Σκαραμπέος, οι δίδυμοι Χαμπής και Ανδρέας, ο Παντελής και ο Τάκης. Και βέβαια ο Πητρακής και ο Τζιρτζιπής. Δίπλα σ’ αυτούς και η Γιωρκού του Μακρή, η ποιητάρισσα, που τσιάτιζε, τα ψιθύριζε στον Τζιρτζιπή κι αυτός τα τραγουδούσε.
“Εγιώ με την αγάπη μου
εβάλαμε ζινάπιν
έβαλε τζιείνη τα φιλιά
τζι’εγιώ μιαν άσπρη μαντηλιά
τζιαι ράστην, έκαμά την”
Ο Δημήτρης Κατσαρής, ο Πητρακής, είναι ο βιολιστής στα τραγούδια του Κωστή Κωστέα. Ήταν ο βιολιστής μαζί με τον Παν. Αναστασίου και στις μουσικοχορευτικές παραστάσεις του ΣυΚαΛυ πρόθυμος πάντα και αμισθί, όπως όλοι.
‘Εφυγε χθες ο Πητρακής, στην ηλικία των 90 ετών. Τα 90 χρόνια εύκολα φέρνουν την ηλικιακή εκφύλιση. Μιλήσαμε την ημέρα του Αγίου Σπυρίδωνος.
“Ρε Σπύρο, μα θα πεθάνουμεν ούλοι; Δεν θα μείνει κανένας να πάει πίσω; “
Τον βασάνιζε το άγνωστο του θανάτου.
Κι είχε το βιολί να τον ηρεμεί.
Για ένα βιολί του, του πρόσφεραν πρόσφατα δυο χιλιάδες ευρώ. Τι να τα κάνει, τους είπε. Τα χρήματα έρχονται και φεύγουν. Το βιολί μένει για να τον θυμίζει, ήπιο, καταδεκτικό, γενναιόδωρο, χαμογελαστό.
Κηδεύτηκε σήμερα στη Δρομολαξιά, όπου κατέληξαν, μετά την προσφυγιά, Λυσιώτες, που ασχολούνταν με αγροτικές κυρίως εργασίες.
Στη Δρομολαξιά είχε ανοίξει ένα μικρό κατάστημα, με είδη περιπτέρου. Έτσι έζησε. Στη Λύση ήταν και κουρέας, από τους καλούς. Και εφημεριδοπώλης. Νυμευμένος με τη Γεωργία Νικολέττη (κόρη του Πιστρή). Παντρεμένοι 64 χρόνια. Και αρραβωνιασμένοι άλλα δυο-δυόμισι. Απέκτησαν δυο γιους, τον Χριστάκη και τον Παναγιώτη.
Έφυγε ακόμη ένα κομμάτι της Λύσης.
Στο καλό Πητρακή μας.
Τώρα ξέρεις, τι είναι αυτή η αναχώρηση, φίλε αξιομακάριστε.
Σπύρος Κέττηρος
