Μαρία Κόκκινου: «Πάντα ήξερα ότι θα ασχοληθώ επαγγελματικά με τον χορό»
Η Μαρία Κόκκινου, ιδιοκτήτριας της ομώνυμης Σχολής Μπαλέτου, μίλησε στο larnakaonline για την πορεία της στον χώρο του μπαλέτου μέχρι σήμερα, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε κατά την διάρκεια του lockdown αλλά και τα επόμενα της σχέδια.
Πότε πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με το χορό και τι ήταν αυτό που σε οδήγησε σε αυτή την επιλογή;
Λίγους μήνες πριν κλείσω τα πέντε, τέλος καλοκαιριού, καθόμουνα με την μαμά μου στο πάρκο της γειτονιάς. Όπως τα περισσότερα παιδιά, λάτρευα να ανεβαίνω σε οτιδήποτε θύμιζε σκηνή και να απαγγέλνω ποιήματα, να τραγουδάω και να χορεύω. Παίζαμε λοιπόν στο πάρκο, όπου τυχαία περνούσε ένα κορίτσι της γειτονιάς, μεγαλύτερο από εμένα. Ζήτησε από την μαμά μου να παίξουμε μαζί, κι όσο εμείς παίζαμε, στη μαμά μου έκανε εντύπωση η στάση του σώματός της, η ωραία της πλάτη και η χάρη με την οποία κινείτο. Παρακολουθείς μαθήματα χορού; την ρώτησε. Κάνω μπαλέτο, απάντησε εκείνη, κι έκανε μία πιρουέτα. Θέλω κι εγώ! απάντησα με ενθουσιασμό, κι ένα μήνα μετά, όταν άρχιζε η καινούργια σεζόν, η μαμά μου με πήρε από το χέρι και με συνόδευσε στη σχολή μπαλέτου.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς επαγγελματικά με τον χορό και πότε υλοποιήθηκε η ιδέα της σχολής;
Πάντα ήθελα, ή μάλλον πάντα ήξερα ότι θα ασχοληθώ επαγγελματικά με τον χορό. Τον χορό τον λάτρευα. Έφευγα από την σχολή και πήγαινα σπίτι χορεύοντας. Αντί να περπατάω έκανα chasse (βήμα μπαλέτου), στεκόμουνα στην ουρά στην καντίνα του σχολείου σε πέμπτη θέση ποδιών, με φώναζαν «μπαλαρινάκι» και ολόκληρος ο κόσμος μου περιτριγυριζόταν γύρω από το μπαλέτο! Από την άλλη ήμουν και άριστη μαθήτρια, και οι γονείς μου όπως όλοι οι γονείς που λατρεύουν τα παιδιά τους ανησυχούσαν ότι αυτό ήταν ένα επάγγελμα δύσκολο, και ίσως με σύντομη ημερομηνία λήξης μια και απαιτεί άριστη φυσική κατάσταση. Έτσι στην δεύτερη τάξη λυκείου κάναμε μία συμφωνία. Να σπουδάσω οτιδήποτε άλλο θέλω και αγαπάω, και όταν τελειώσω τις σπουδές, να ασχοληθώ επαγγελματικά και με τον χορό. Τα μαθηματικά ήταν το αγαπημένο μου μάθημα, έτσι επέλεξα αυτό! Ακόμα και το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο το επέλεξα όχι μόνο επειδή ήταν πρώτο στα μαθηματικά στην Αγγλία, αλλά γιατί είχε και πολύ καλό πρόγραμμα χορού με έναν σπουδαίο δάσκαλο, πρώην χορευτή του Royal Ballet.
Ξέρεις καμιά φορά η τύχη μας παίζει περίεργα παιχνίδια. Ένα μήνα μετά την έναρξη των σπουδών μου, είχα ένα σοβαρό ατύχημα στο οποίο παραλίγο να χάσω το χέρι μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το νοσοκομείο, τους γιατρούς πάνω από το κεφάλι μου να συζητούν αν μπορεί να σωθεί το χέρι ή αν πρέπει να ακρωτηριαστεί, και εμένα ξαπλωμένη μέσα σε κλάματα και πανικό να τους λέω “but I want to become a ballerina!” Οι προσευχές της οικογένειάς μου ήταν μεγαλύτερες από το ατύχημα. Το χέρι μου σώθηκε αλλά υπολειτουργούσε, κι όπως μου είπε ένας γιατρός, δυστυχώς δεν θα μπορούσα τώρα πια να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον χορό. Για δύο χρόνια παλεύαμε με φάρμακα, φυσικοθεραπείες κλάματα και πείσμα, όταν άρχισε επιτέλους να ανταποκρίνεται. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να συμπληρώσω την αίτησή μου για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο υπουργείο πολιτισμού της Ελλάδας. Έδινα τις τελικές μου εξετάσεις για να πάρω το πτυχίο μου από το University of Bath, και σκεφτόμουνα πως μπορώ να προετοιμαστώ γρήγορα για να περάσω της εξετάσεις του υπουργείου. Πέρασα το καλοκαίρι στο Λονδίνο όπου έκανα καθημερινά μαθήματα στο Royal Academy of Dance, έπαθα σοβαρή τενοντίτιδα μια και ήταν μεγάλη η αλλαγή για το σώμα μου, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να με κρατήσει μακριά από τον στόχο μου. Πήρα το αεροπλάνο για Αθήνα, προσγειώθηκα στην επαγγελματική σχολή της Νίκης Κονταξάκη – Νικολέτας Μπακάλη, και άνοιξα την πόρτα για το όνειρο. Τα υπόλοιπα θα σας τα διηγηθώ στα γρήγορα, θα σας πω ότι το πτυχίο μου το πήρα με μεγάλη επιτυχία χωρίς να ταλαιπωρηθώ, ακόμα κι αν δυο μέρες πριν δώσω για πτυχίο είχα άλλον ένα τραυματισμό με εξάρθρωση επιγονατίδας, που δεν μου επέτρεψε να δώσω τα πρακτικά μαθήματα τον Ιούνιο, αλλά τον Νοέμβριο. Και κάπου εκεί, στα 23 μου, βρέθηκα στο διαμέρισμά μου στην Αθήνα, με δύο πτυχία και μία έτοιμη σχολή στην Κύπρο, να μην ξέρω προς τα που ήθελα να κινηθώ. Αποφάσισα να μείνω στην Αθήνα. Ένιωθα την Κύπρο σαν επίλογο, χωρίς να πρέπει. Έτσι έμεινα εκεί. Χόρεψα, δίδαξα, συνεργάστηκα με αξιόλογους ανθρώπους στον χώρο, έκανα κι άλλες σπουδές στο Pilates και στην Yoga, και σε κάποια στιγμή μέσα στο χάος της Αθήνας και μέσα στο χάος του μυαλού μου κατάφερα να με χάσω, γιατί πάντα έτρεχα, πάντα ήθελα να κάνω συνεχώς νέα πράγματα, να βάζω τον ένα στόχο μετά τον άλλο, γιατί πάντα με οδηγούσε η τελειομανία που ποτέ δεν με άφηνε να επιβραβεύσω τον εαυτό μου. Με έχασα αλλά κατάφερα να με ξαναβρώ, σε μία βελτιωμένη έκδοση του εαυτού μου, πιο ώριμη, πιο αποφασιστική, ακόμα πιο σίγουρη και σίγουρα πιο έτοιμη για ένα βήμα ζωής. Έμεινα στην Αθήνα μέχρι που με γέμισε, ξάπλωσα στον καναπέ και κοίταξα το ταβάνι κι αισθάνθηκα ότι είναι καιρός. Μάζεψα τα πράγματα μου, και στο μεγαλύτερο κιβώτιο έβαλα τα όνειρά μου, γύρισα στην οικογένειά μου και σε ένα μήνα ετοιμάσαμε την σχολή! Μου φαίνεται αστείο ότι το έβλεπα πάντα σαν επίλογο, ενώ στα αλήθεια ήταν μόνο η αρχή! Η αρχή του ονείρου που έπαιρνε ζωή την κατάλληλη στιγμή. Αύγουστος του 2013. Ορόσημο.
Άνοιξα την σχολή κατευθείαν. Δεν ήθελα να δουλέψω σε άλλες σχολές, να γίνω γνωστή, να κάνω κύκλο όπως σκέφτονται ίσως πιο σωστά οι περισσότεροι. Ήξερα ποια είμαι, ήξερα που μπορώ να φτάσω, το μόνο που έμενε ήταν να ανοίξω την πόρτα μου και να κάνω αυτό που αγαπάω. Η πρώτη μας παράσταση είχε 23 μόλις παιδιά! Ακόμα δεν το πιστεύω ότι ανέβασα παράσταση με 23 παιδιά και γέμισε ένα θέατρο ολόκληρο. Όλα όσα εξακολούθησαν ήταν σε ανοδική πορεία και μόνο ευγνωμοσύνη μπορώ να αισθάνομαι για την αγάπη και την εμπιστοσύνη που μου έδειξε ο κόσμος της Λάρνακας. Έχουμε παιδιά που μας έρχονται από πολύ μακριά, εκτός Λάρνακας, έχουμε γονείς που επικοινωνούν μαζί μας από άλλη πόλη χωρίς να έχουν κανένα όφελος, απλά για να μας δώσουν ευχές και συγχαρητήρια για την δουλειά μας, έχουμε κόσμο που έρχεται κάθε χρόνο στις παραστάσεις μας που δεν γνωρίζουν ούτε ένα συμμετέχοντα, απλά μας παρακολουθούν και μας στηρίζουν, και αυτή είναι η καλύτερη επιβράβευση.
Τι προσφέρει η Σχολή Μπαλέτου στους μαθητές; Υπάρχουν και άλλα ήδη χορού εκτός από το μπαλέτο;
Η σχολή προσφέρει μαθήματα κλασικού και σύγχρονου χορού, όπως επίσης και μαθήματα εκγύμνασης βασισμένα στο Pilates και την Yoga από την αρχή λειτουργίας της. Δεχόμαστε στη σχολή μας παιδιά από τριών ετών στα προπαρασκευαστικά τμήματα μπαλέτου, ενώ στην ηλικία των έξι ετών ξεκινά η ακαδημαϊκή εκπαίδευση η οποία ολοκληρώνεται στις τελευταίες τάξεις του λυκείου, όπου οι μαθητές είναι σε κατάλληλη θέση να διεκδικήσουν την εισαγωγή τους σε ανώτερες επαγγελματικές σχολές εξωτερικού. Το πρόγραμμα της σχολής είναι βασισμένο στη μέθοδο Vaganova, και κάθε χρόνο πραγματοποιούνται εσωτερικές εξετάσεις και σεμινάριο μπαλέτου από καταξιωμένους χορευτές διεθνών διακρίσεων που έρχονται στην Κύπρο αποκλειστικά για τα παιδιά της σχολής μας. Για δύο συνεχείς χρονιές είχαμε την χαρά και την τιμή να φιλοξενήσουμε την κα Ελεάνα Ανδρεούδη, Α χορεύτρια της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και της Arena di Verona, όπου παρακολούθησε τα παιδιά σε μάθημα και τους παρέδωσε σεμινάριο μαζί με προσωπικές διορθώσεις για την βελτίωσή τους. Στη σχολή λειτουργούν επίσης μαθήματα μπαλέτου για ενήλικες. Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη γιατί όταν πρωτοξεκίνησα τα τμήματα ενηλίκων 7 χρόνια πριν, το έκανα για την αδερφή μου, που έκανε μπαλέτο μικρή και το σταμάτησε νωρίς. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ την απήχηση που θα είχε το συγκεκριμένο τμήμα! Μαζεύτηκαν παιδιά που πάντα ήθελαν να μάθουν κλασικό χορό αλλά δεν είχαν την ευκαιρία μέχρι τότε. Μαζί μάθαμε τις βασικές αρχές του κλασικού χορού, μαζί προοδεύσαμε, και μαζί φτάσαμε μερικά χρόνια μετά, να ερμηνεύουν κλασικό ρεπερτόριο σε πουέντ μαζί με άλλα παιδιά που έκαναν χρόνια χορό και να είναι σαν να το έκαναν όλη τους τη ζωή! Αυτή τη στιγμή λειτουργούν στη σχολή δύο τμήματα μπαλέτου για ενήλικες, σε μεσαίο και προχωρημένο επίπεδο, όπως επίσης τάξη πουέντ και κλασικού ρεπερτορίου. Στη σχολή λειτουργούν επίσης τμήματα σύγχρονου χορού για παιδιά από 8 ετών και άνω, και φέτος προστέθηκαν στο πρόγραμμά μας μαθήματα Commercial για παιδιά από 6 ετών και άνω, επιπλέον μαθήματα ενδυνάμωσης, όπως επίσης και ένα πρωτοποριακό μάθημα χοροθεραπείας για μητέρα και παιδί!
Πως αντιμετωπίσατε την κρίση του κορωνοϊού στη σχολή σας; Ποιες δυσκολίες είχατε;
Όταν ξαφνικά έκανε την εμφάνιση του ο κορωνοϊος και στην Κύπρο, μέσα σε ελάχιστες μέρες κλείσανε τα σχολεία και κατ’ επέκταση κι εμείς. Νιώθω σαν να πέρασε καιρός από τότε γιατί έγιναν τόσα πολλά, αλλά εκείνη την πρώτη μέρα που ανακοινώθηκε το κλείσιμο των σχολείων, την θυμάμαι πολύ έντονα. Όπως είπα πιο πάνω, πάντα ψάχνω λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν, πάντα δημιουργώ στόχους εκεί που δεν μπορώ να βρω το φως, και εκεί που μας ήρθε μία ξαφνική «καταιγίδα», εγώ έψαχνα ένα τεράστιο πινέλο να ζωγραφίσω τον ήλιο ξανά. Ήθελα να βρω έναν τρόπο να κρατήσω τόσο τα παιδιά όσο κι εμένα σε πρόγραμμα. Και ευτυχώς ο κορωνοϊός και το lockdown μας πέτυχε σε μία εποχή που το διαδίκτυο μας κρατάει κοντά. Μπαλέτο στο σπίτι σκέφτηκα λοιπόν! Δεν το είχα δει πουθενά, μια και ήταν η πρώτη κιόλας μέρα όπως προ είπα. Δημιούργησα μία σελίδα όπου ανέβαζα τα μαθήματά μας, ειδικά προσαρμοσμένα για το σπίτι, απέφυγα κάθε είδους άλμα μια και το πάτωμα του σπιτιού είναι ακατάλληλο για χορό, περιόρισα τις ασκήσεις και τις προσάρμοσα με τέτοιο τρόπο για να μπορούν να γίνονται στο σαλόνι του σπιτιού μπροστά από την τηλεόραση, και έτσι βρήκα τον τρόπο να κάνουμε μάθημα με έναν δύσκολο και διαφορετικό τρόπο, αλλά βρήκα επίσης τον τρόπο να παραμείνω κοντά με τα παιδιά της σχολής. Η προετοιμασία ήταν δύσκολη, καθώς έκανα μάθημα μπροστά από την οθόνη του κινητού προσπαθώντας να κρατήσω τον ίδιο ενθουσιασμό που έχω στο μάθημα. Το editing επίσης δύσκολο, καθώς έπρεπε να βγάζω ολόκληρες ταινίες μικρού μήκους, μια και δεν γινόταν το μάθημα σε ζωντανή μετάδοση. Κοιμόμουνα ελάχιστο αλλά οι ώρες που περνούσα στη σχολή χορεύοντας ήταν μία παύση στην μόνιμη ανησυχία που με διακατείχε. Θα μπορούσα να κάνω μάθημα online και να με διευκολύνω. Το μάθημα όμως το έφτιαξα με τέτοιο τρόπο, σκεπτόμενη την ψυχολογία των παιδιών, που ξαφνικά βρέθηκαν κλεισμένα σπίτι τους να πρέπει να ακολουθήσουν το πρόγραμμα του σχολείου τους, να θέλουν να βγουν στα πάρκα να παίξουν και να μην μπορούν, να θέλουν να δουν τους φίλους τους και να μην μπορούν, να θέλουν να κάνουν τις δραστηριότητες τους και να μην μπορούν. Έτσι με τον τρόπο που επέλεξα να τους στέλνω το μάθημά τους, μπορούσαν να το ακολουθήσουν οποιαδήποτε ώρα της ημέρας τους βόλευε και να το επαναλάβουν εάν το επιθυμούσαν.
15 Ιουνίου ήταν η ημέρα επιστροφής στη σχολή. Σε μικρότερα τμήματα, σε αποστάσεις πέραν των δύο μέτρων όπως πολύ σωστά προστάζει το πρωτόκολλο, με θερμομέτρηση, με κλειστά αποδυτήρια και με ανοικτά παράθυρα για καλύτερο αερισμό της αίθουσας. Επιστρέψαμε για έναν μήνα πριν κλείσουμε για τις καλοκαιρινές διακοπές και ήταν μήνας προσαρμογής στις νέες συνθήκες. Δεν με δυσκόλεψε και δεν με ενόχλησε τίποτα από τα μέτρα προστασίας. Ίσα ίσα πρόσθεσα επιπλέον μέτρα προσαρμοσμένα στις δικές μας ανάγκες γιατί η ασφάλεια των παιδιών είναι ο πρωταρχικός μου στόχος. Το μόνο που με δυσκόλεψε και με ενοχλεί αφάνταστα είναι οι αγκαλιές που δεν μπορούμε να κάνουμε πια. Ο αυθορμητισμός των παιδιών, τα κυρία σ ’αγαπάω που συνοδεύονταν πάντα από δυνατές αγκαλιές, κι ομαδικές αγκαλιές, φάρμακο και επιβράβευση για κάθε εκπαιδευτικό. Το μόνο που μου πήρε ο κορωνοϊός ήταν αυτό. Η δουλειά μου δεν έχει επηρεαστεί, δόξα τω Θεό. Αυτό οφείλεται στο γεγονός, ότι οι γονείς αισθάνονται ασφάλεια μαζί μας γιατί γνωρίζουν ότι τα μέτρα τηρούνται στο έπακρο. Έρχονται γονείς και μου λένε για άλλες επιχειρήσεις που έχουν 18-20 παιδιά στην ίδια τάξη, σε πολύ μικρότερους χώρους από τις δικές μας εγκαταστάσεις, με την δικαιολογία ότι και στα σχολεία έχουν ίδιο αριθμό ατόμων. Αυτό που απαντάω είναι ότι τον δρόμο μας και το όνομά μας το φτιάχνουμε με τις πράξεις μας. Προτιμώ να δουλεύω διπλάσιες ώρες, να πληρώνω κι άλλη προσοντούχα δασκάλα για κάποιες ώρες για να μπορέσει να βγει το πρόγραμμα, προτιμώ με μεγάλη δυσκολία να αρνηθώ την προσέλευση νέων μαθητών σε τμήματα που έχουν συμπληρωθεί οι θέσεις, και να είμαι σωστή απέναντι στις αρχές μου πρώτα πρώτα και σωστή απέναντι στο πρωτόκολλο. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που κοιτάζουν το συμφέρον τους. Το θέμα είναι με ποια σημαία θέλεις να πορευθείς στον δρόμο της επιτυχίας. Η δική μου σημαία ήταν από την αρχή η ίδια. Υγιές περιβάλλον, χαρούμενα παιδιά, ευτυχισμένη δασκάλα.
Οι παραστάσεις της Σχολής είναι κάθε χρόνο και πιο εντυπωσιακές. Ποια είναι η ιδέα πισω από τις παραστάσεις και ποια ξεχωρίζεις εσύ ;
Η τελευταία παράσταση που ανεβάσαμε ήταν το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο παραμύθι! Ο καρυοθραύστης! Από πολύ μικρή, σαν όλα τα παιδιά και όσους αισθάνονται παιδιά, λάτρευα τα Χριστούγεννα! Κάθε χρόνο λοιπόν έβλεπα στην τηλεόραση τον Καρυοθραύστη σε μπαλέτο. Λάτρευα την μουσική και όλα όσα διαδραματίζονταν αυτό το μαγικό βράδυ της Παραμονής. Την πρώτη φορά που είδα τον Καρυοθραύστη στο θέατρο μαγεύτηκα! Ονειρευόμουν ότι ήμουν η Κλάρα και χόρευα τόσο όμορφα όσο η πρωταγωνίστρια! Δε θα μπορούσα λοιπόν να μην παρουσιάσω το αγαπημένο μου παραμύθι κλασικού ρεπερτορίου με τους μαθητές μου! Στις 13 και 14 Δεκεμβρίου 2019, στις πιο βροχερές μέρες του χειμώνα, ενώ έξω έβρεχε καταρρακτωδώς, η αστραπή και η βροντή άκουσαν ότι είχαμε παράσταση και έτρεξαν να έρθουν να μας δουν μαζί με ένα θέατρο γεμάτο κόσμο, μέχρι και την τελευταία σειρά. Αυτό είπα στις μικρές μου μπαλαρίνες που φοβήθηκαν τις αστραπές, λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση! Και ήταν όντως όλα μαγικά κι ονειρεμένα! Χορηγός επικοινωνίας μας ήταν τα K-Cineplex Λάρνακας, τα οποία παρουσίασαν το trailer της παράστασης μας στις αίθουσες τους μεταξύ άλλων! Ήταν το καλύτερο δώρο για τα παιδιά πριν από την παράσταση, να δουν τον εαυτό τους στο cinema!
Αγαπημένη παράσταση, όμως την πρώτη θέση στην καρδιά μου κρατάει ακόμα μια άλλη παράσταση. ‘Το Δέντρο των Ευχών’.
Ένα όνειρο είχα από παιδί. Όταν μεγαλώσω και φτιάξω την δική μου σχολή, να βρω τον τρόπο με τα δικά μου παιδιά, να βοηθήσουμε άλλα παιδιά που να έχουν ανάγκη. Για την τρίτη παράσταση της σχολής μας λοιπόν, έγραψα το δικό μου παραμύθι. Το παραμυθάκι αυτό το εκδώσαμε και όλα τα καθαρά έσοδα από τις πωλήσεις πήγανε στο ένα όνειρο μια ευχή, με την ευχή όλα τα όνειρα να γίνουν ευχές κάτω από το “Δέντρο των Ευχών”. Ευχές, που οι νεράιδες των ευχών θα κάνουν αληθινές έτσι όπως στο παραμύθι.
Γιατί, “Νεράιδα είμαι εγώ, νεράιδα είσαι και εσύ. Νεράιδες των παραμυθιών είμαστε εμείς! Κι όταν ενωθούμε όλοι μαζί, όλοι μαζί μπορούμε!”
Λίγες μόλις μέρες πριν ξημερώσει Χριστούγεννα, μετά από πολλές πρόβες και με μεγάλη ανυπομονησία, το δέντρο των ευχών πήρε ζωή στη σκηνή στις 21 Δεκεμβρίου 2017, σε μία μοναδική παράσταση τα εισιτήρια της οποίας εξαντλήθηκαν σε ελάχιστες μόλις μέρες. Ήταν ό,τι πιο όμορφο έζησα στην σκηνή μέχρι τότε!
Ποια είναι τα επόμενα σου σχέδια;
Όπως ανέφερα στην αρχή πάντα θέτω τον ένα στόχο μετά τον άλλο, δεν επαναπαύομαι και δεν επιβραβεύω τον εαυτό μου εύκολα, αλλά μια μέρα σαν όλες τις άλλες, αποφάσισα να σταθώ απέναντι από το κτήριο της σχολής μας και απλά να κοιτάξω. Και αυτό που είδα ήταν ένα όνειρο να παίρνει ζωή. Μία σχολή στο ισόγειο που ήταν η αρχή, οι ρίζες του δικού μου δέντρου, και μία υπέροχη σχολή, στον δεύτερο όροφο, κι όχι μια οποιαδήποτε σχολή! Την σχολή του δικού μου παραμυθιού, την σχολή που ονειρευόμουν, σε νεοκλασικούς ρυθμούς, με άρωμα από Παρίσι, με το καλύτερο πάτωμα χορού που μας ήρθε από την αμερικάνικη εταιρία Harlequin για καλύτερη απορρόφηση κραδασμών, με μία τεράστια αίθουσα που μετατρέπεται σε ανοικτό θεατράκι για τις παρουσιάσεις μας εντός σχολής, μία σχολή γεμάτη παιδιά, τα παιδιά μου, που θέλουν να ζήσουν την μαγεία του χορού πλάι μου. Κάπου εδώ, θέλω να πω ένα ευχαριστώ στον interior designer, αρχιτέκτονα Γιάννη Σάββα που επιμελήθηκε την εσωτερική διακόσμηση της σχολής, που με βοήθησε να σχεδιάσουμε μία σχολή ονειρεμένη που αισθάνομαι σπίτι, ένα περιβάλλον που αγαπάω να εργάζομαι σε αυτό. Η καινούργια μας σχολή λειτούργησε πρόσφατα και ακόμα δεν είχαμε την ευκαιρία να την εγκαινιάσουμε λόγω των μέτρων. Προγραμματίζαμε να κάνουμε τα εγκαίνια στις 2 Οκτωβρίου, στα έβδομα μας γενέθλια, όμως με σεβασμό στις αρχές της σχολής μας, έχοντας σαν πρωταρχικό στόχο την ασφάλεια, προτιμήσαμε να το βάλουμε στο συρτάρι κρατώντας την ημερομηνία ανοικτή. Εύχομαι όλα να πάνε καλά και να κάνουμε ένα μεγάλο πάρτυ στο τέλος της σεζόν για τα εγκαίνια της σχολής μας! Όσον αφορά τα μελλοντικά μου σχέδια, να μου επιτρέψετε να τα κρατήσω για μένα. Ένα έχω μόνο να πω. Όσο μπορώ να ονειρεύομαι, θα τα κάνω όλα ζωή. Θα τα δείτε λοιπόν όλα να παίρνουν ζωή στη σκηνή!
Κλείνοντας θα θέλαμε να μας πεις τι σου έχει μάθει ο χορός αλλιώς κάποιο Moto
Ο χορός με έχει διδάξει να έχω τα πόδια μου στη γη ενώ πετάω στον ουρανό, να πιστεύω ότι μπορώ πριν καν το δοκιμάσω, να κοιτάζω τον καθρέφτη και να βλέπω πέρα από αυτό που βλέπω και κρίνω, να κάνω αυτοκριτική αλλά να θυμάμαι να μου λέω ένα μπράβο για όσα κατάφερα. Ο χορός μου έμαθε να ανταγωνίζομαι τον χθεσινό μου εαυτό, όχι αυτόν που μοιάζει στα μάτια μου ως ο καλύτερος της τάξης. Ο χορός μου έμαθε όταν πέφτω, να σηκώνομαι και να προσπαθώ ξανά και ξανά. Ο χορός μου έμαθε να μην φοβάμαι την επιτυχία, αλλά να μην την αποζητώ. Ο χορός μου έμαθε ότι δεν είναι η ευτυχία, αλλά είναι το αποτέλεσμα όσων αισθάνομαι και δεν μπορώ να βάλω σε λέξεις. Ο χορός μου έμαθε μία γλώσσα που δεν θα στην διδάξουν σε ένα φροντιστήριο ξένων γλωσσών. Μου έμαθε να εκφράζομαι με την γλώσσα της ψυχής και να ντύνω την μουσική με εικόνες. Ο χορός μου έμαθε το ποτέ και το πάντα να το γράφω με μολύβι. Ο χορός με δίδαξε ότι είναι πολύ περισσότερα από κορμάκια καλσόν και ένα ζευγάρι πουέντ. Ο χορός και τα πιστεύω μου είναι αυτό εδώ. Ο τοίχος της σχολής μου, το δικό μου «προσπαθώ». Όταν ήμουν μικρή, πάντα γέμιζα τους τοίχους του σπιτιού μας με ζωγραφιές. Τώρα θέλησα να γεμίσω έναν τοίχο με ελπίδα. Αφιερωμένο στα παιδιά μου λοιπόν και σε εσάς που κάνατε τον κόπο να διαβάσετε τις τεράστιες απαντήσεις μου. Ευχαριστώ για την συνέντευξη Larnaca Online!
