Δεν ήμουν ποτέ μαθημένος να σβήνω κεράκια στα γενέθλιά μου. Αραιά και που το έκανα για τα παιδιά. Ένοιωθα όμως πάντα τη χαρά που μαζευόταν η πείρα των χρόνων και μου άνοιγε ορίζοντες.
Σήμερα, μετά από εικοσιτέσσερις μέρες περιορισμού, νοιώθω το ίδιο χαρούμενος κι αισιόδοξος. Ξέρω πόσο τυχερός είμαι που έφτασα ς’ αυτή την ηλικία, ανάμεσα σε δύσκολες διαδρομές. Όμως έμαθα να κάνω και αυτοκριτική, να τολμώ να ονειρεύομαι και ταυτόχρονα να βλέπω γύρω μου πόση δυστυχία υπάρχει,
Σκέφτομαι σήμερα όλους εκείνους τους πρόσφυγες που δεν έχουν τα απαραίτητα και τους μαντρώνουν από χώρα σε χώρα. Σκέφτομαι όλους εκείνους που πάντα κάνουν τα γενέθλιά τους καθηλωμένοι από αρρώστια. Σκέφτομαι τα παιδιά που υποφέρουν χωρίς να έχουν φταίξει σε τίποτα. Σκέφτομαι τα εκατομμύρια των νέων που πήγαν θύμα στους πολέμους των μεγάλων. Σκέφτομαι και την πικραμένη μου μικρή πατρίδα που ακόμη βασανίζει τα όνειρά της κάτω από τη μπότα του Σουλτάνου.
Ευχαριστώ την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τους γείτονες, γνωστούς και άγνωστους, που κάνουν τη ζωή μου να έχει αξία. Ευχαριστώ και τη χώρα μου που ανέχεται την ανάσα μου.
Ιδιαίτερα αυτές τις μέρες της μοναξιάς, δοκιμάζω τις αντοχές και την πίστη μου. Μένω στο σπίτι και περιμένω με υπομονή τις καλύτερες μέρες, που θα φτάσουν όπως το χαμόγελο του παιδιού την πρώτη στιγμή που γεννιέται.
ΛΟΥΗΣ ΠΕΡΕΝΤΟΣ
