Απλά υπηρετούν το σενάριο που τους δίνει ο σκηνοθέτης και το κοινό αποθεώνει.
Πηγή : Χρήστος Ζαβός – 24sports
Μπορεί να μιλήσεις για πολλά. Για την επιστροφή, για το ότι είναι μέχρι στιγμής η καλύτερη ομάδα, για το ότι έχει στις τάξεις της τον καλύτερο παίκτη του πρωταθλήματος… για ένα σωρό πράγματα.
Να με συγχωρέσεις… αρχικά θέλω να σταθώ σε μια μόνο φάση. Σε εκείνη τη φάση που η καλαισθησία μας βρήκε επιτέλους κάπου να εκφραστεί. Κάπου να φωλιάσει.
Σ’ ένα από τα πολλά γκολ που μπήκαν χθες, ο δεξιός μπακ, σπάει τη μπάλα στον δεξί χαφ και αυτός σερβίρει στον σέντερ φορ. Ότι γράφεται στο πίνακα των αποδυτηρίων τους, το κάνουν πράξη οι αθεόφοβοι…
Και επιτέλους σ’ ένα ματς του κυπριακού ποδοσφαίρου, βρήκε χώρο η ευγένεια. Που δεν πολύ υπάρχει ούτε στη καθημερινότητα μας, ούτε στην κουλτούρα μας γενικά. Μες στο βάρβαρο σκηνικό που στήσαμε, η καλαισθησία, απουσιάζει. Στο Παπαδόπουλος όμως την συναντήσαμε και πάλι, ακριβώς τη στιγμή που ο Μαρκάσα βγαίνει από το γήπεδο.
Έμοιαζε με στιγμές που ζεις όταν βρίσκεσαι στην πλατεία του θεάτρου. Σαν και αυτές που παρακολουθεί κανείς στις τέχνες. Στο κινηματογράφο, στο θέατρο, στο χορό ή στη μουσική…. Εκεί δηλαδή που το κοινό απλά αποθεώνει τον καλλιτέχνη ανταμείβοντας τον για την ικανότητα του και για το τι του προσφέρει. Άλλωστε αυτό είναι το μεγαλείο…. Αρχικά η αναγνώριση και ακολούθως η έκφραση του σεβασμού.
Και να πεις ότι το βλέπουμε συχνά μες στο βούρκο του αθλήματος; Σκατά. Το ζήσαμε όμως χθες, όταν ο Τιμούρ βγάζει το Μαρκάσα και ενστικτωδώς το κοινό σηκώνεται και τον αποθεώνει.
Και τον αποθεώνει όχι ενθουσιωδώς, ούτε με τραγούδια και συνθήματα αλλά μ’ ένα ζεστό και κυρίως ειλικρινές χειροκρότημα… ακριβώς για να του μεταφέρει την ευγνωμοσύνη του βλέποντας τον να αγωνίζεται σαν σκυλί κάθε φορά που ξεκινά σαν εσωτερικός χαφ στην μηχανή της φετινής Ανόρθωσης. Και αυτό ίσως να είναι το σημαντικότερο στοιχείο στη φετινή Ανόρθωση. Το «δέσιμο» του κοινού με τους πρωταγωνιστές. Ο αλληλοσεβασμός.
Μιλώντας για θέατρο, η παράσταση στο Αντώνης Παπαδόπουλος με φιλοξενούμενο τον Ολυμπιακό, ήταν με μια λέξη επιτυχής. Και είναι τέτοια γιατί με το τέλος της, όλοι οι συμμετέχοντες αποχώρησαν ευτυχείς. Και είναι μεγάλό επίτευγμα τους να μεταδίδουν σ’ όλους τους υπόλοιπους την εσωτερική και όχι μόνο ικανοποίηση.
Και όταν σου βγάζουν αυτά ακριβώς τα συναισθήματα, αυτομάτως δημιουργείται η ανάγκη για να θες και άλλο. Νομίζεις ότι είν τυχαίο που τα μεγάλα στούντιο του Χόλυγουντ, βγάζουν και ξαναβγάζουν τη συνέχεια μιας επιτυχίας, διατηρώντας έτσι το ενδιαφέρον του κοινού σε υψηλά επίπεδα;
Όπως και να χει, πλέον περιμένουμε την συνέχεια. Τι ακριβώς επιφυλάσσει ο σκηνοθέτης Τιμούρ με τους πρωταγωνιστές του. Γιατί φέτος ο θίασος είναι τόσο καλά στελεχωμένος που δεν ξέρεις με ποιον απ’ όλους θα ταυτιστείς.
Οκ, η πριμαντόνα είναι ο Ράγιος. Το ξαναγράφω ο καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος και όχι της Ανόρθωσης. Πέραν της ουσίας, των γκολ, των ασσίστ και όλη της προσφοράς του μες στην ομάδα, ο Ισπανός προσφέρει στο κοινό κάτι κομψοτεχνήματα που σε αναγκάζουν να θυμηθείς τους μεγάλους της τέχνης. Και στη φάση του πρώτου γκολ, το δικό μου μυαλό θέλοντας και μη επανάφερε στη μνήμη του έναν άλλο μεγάλο αρτίστα, τον Γκιόργκι Κικλάτζε… και δεν νιώθω ιερόσυλος που το γράφω.
Η πάσα στον Ντουρίς μοιάζει με μπασκετική. Όπως αυτές που σέρβιρε ο Μάτζικ Τζόνσον στους Lakers της δεκαετίας του 80’. Ο βαθμός μεν δυσκολίας της φάσης είναι τέτοιος που μόνο ένα ποδοσφαιρικό μυαλό μπορεί να βγάλει εις πέρας. Δεν είναι η εκτέλεση που είναι από μόνη της δύσκολη, είναι η σκέψη να σκίσει την αντίπαλη άμυνα στα δύο. Για τον Ράγιος μπορεί να γράψεις φέτος, ολόκληρη ανθολογία. Ακόμη πάντως περιμένω τον οπαδό της Ανόρθωσης που με πήρε πέρσι στο προσωπικό τηλέφωνο για να μιλήσουμε για τον Ισπανό. Να ναι καλά το παιδί, να τον απολαμβάνει.
Το εκπληκτικό φέτος που κάνει ο Τιμούρ με τον θίασο του είναι ακριβώς ότι τους μοίρασε το σενάριο του έργου και βγαίνουν όλοι στη σκηνή άρτιοι στο ρόλο τους.
Έλειπε λέει ο Σελίν, μπήκε ο Εγγλέζου και ήταν ωσάν και τίποτα δεν άλλαξε. Και πως ν’ αλλάξει; Είδες ποτέ ν’ αλλάζει το σενάριο μιας ταινίας λόγω ηθοποιών;. Το σενάριο είναι ιερό κείμενο για τους υπηρέτες της τέχνης. Και άμα το εκτελούν οι μεγάλοι σκηνοθέτες, όπως είναι ο Τιμούρ γίνεται απλά αριστούργημα.
Όπως ακριβώς είναι η φετινή Ανόρθωση. Αριστουργηματική. Δεν είναι κανείς που οφείλει να φτάσει το επίπεδο της ομάδας, αφού όλοι συμβαδίζουν με τέτοια αρμονία ωσάν και πρόκειται για διάσημη ομάδα χορού. Γιατί και ο χορός, τέχνη είναι.
Είναι τέτοιος ο συγχρονισμός, της άμυνας με το κέντρο και την επίθεση αλλά και του καθενός ξεχωριστά που σε κάνει να νομίζεις ότι παρακολουθείς μια χορογραφία. Από τους έμπειρους δύο Κροάτες στην άμυνα, στους ρολίστες, πλάγιους μπακ, στους υπηρέτες εκεί στα χαφ, στα σκυλιά εξτρέμ, όντως δεν περισσεύει κανείς.
Είναι τέτοια η υγεία που φέτος μπολιάστηκε η ομάδα που εκεί που λέγαμε ότι το στοίχημα είναι πως θ’ ανέβει ο Ντουρίς, ανασταίνεται και μαζί του εμφανίζεται ο Κατσαράβα. Ναι, το καμένο χαρτί, που ξανά γίνε φορ της προκοπής, ο Κετσπάγια έχει ένα σύνολο παικτών- ηθοποιών που μπαίνουν και απλά παίζουν το έργο.
Απλά υπηρετούν το σενάριο που τους δίνει ο σκηνοθέτης. Και το αποδεικνύουν στο γήπεδο. Σ’ ένα από τα πολλά γκολ που μπήκαν χθες, ο δεξιός μπακ, σπάει τη μπάλα στον δεξί χαφ και αυτός σερβίρει στον σέντερ φορ. Ότι γράφεται στο πίνακα των αποδυτηρίων τους, το κάνουν πράξη οι αθεόφοβοι και απλά οι υπόλοιποι το απολαμβάνουν.
Και εξ όσων φαίνεται το απολαμβάνουν και οι ίδιοι. Δες τη φώτο του κειμένου και θα καταλάβεις. Και να ήταν μόνο αυτό; Είμαστε στο 82’, προηγούνται με τέσσερα γκολ και ο Μανθάτης τρέχει και κλέβει τη μπάλα στο χώρο του άξονα. Δύο λεπτά αργότερα το κάνει ο Καλτσάς και λίγο πιο μετά το Ράγιος, που και στη γωνία του κόρνερ να βρισκόταν δεν θα του έλεγε κανείς τίποτα… πάει και ξανά κλέβει τη μπάλα.
Η αυτοθυσία, η υποταγή του εγώ στο σύνολο, η αυταπάρνηση και η συμμετοχική εργασία στην κορύφωση της. Όπως στα μεγάλα θέατρα, τις μεγάλες παραστάσεις, που ο ένας συμπληρώνει τον άλλο ανεξαρτήτως του μεγέθους που κουβαλά ο καθένας ξεχωριστά ως ηθοποιός.
Ο σκηνοθέτης δικαιωμένος για το έργο του, περηφανεύεται για τους ηθοποιούς και τη δουλειά του και το κοινό χειροκροτεί ζητώντας λίγο ακόμη. Ότι ακριβώς συνέβηκε χθες στο Παπαδόπουλος.
Και όπως το ξανά είπαμε, σε κάθε μεγάλο έργο… περιμένεις τη συνέχεια..
