Ψηλαφίζοντας τη μουσική – Τα όνειρα ενός τυφλού δεν σβήνουν
«Στο πέρασμα του χρόνου συνειδητοποίησα αυτό που έχω. Κατάλαβα ότι θα έπρεπε να το αποδεχτώ. Να μην απογοητεύομαι που δεν βλέπω. Κάθε άνθρωπος έχει κάποια δυσκολία. Υπάρχουν και χειρότερα, δυστυχώς», ανέφερε με ψυχικό σθένος και αισιοδοξία, ο 22χρονος Κυριάκος Λουκά, ο οποίος μίλησε στον «Φ», ενόψει της Παγκόσμιας Ημέρας Ατόμων με Αναπηρία που γιορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου. Ο Κυριάκος γεννήθηκε με ένα σπάνιο σύνδρομο, εξαιτίας του οποίου είναι τυφλός, αντιμετώπισε προβλήματα στον ουρανίσκο, την κατάποση και την ομιλία, ενώ παράλληλα ήταν ενωμένα τα δάχτυλά του. Παρά τις δυσκολίες και αντιξοότητες είναι ένας λάτρης της μουσικής. Με περίσσιο ταλέντο παίζει ακορντεόν και κανονάκι, ελπίζοντας να εξελιχθεί λαμβάνοντας εκπαίδευση. «Δεν πρέπει κανείς να παρατά τα όνειρά του. Πρέπει να πολεμά για αυτά».
Όπως εξήγησε ο Κυριάκος γεννήθηκε με το σπάνιο σύνδρομο Oculo- Dento – Digital. Πέρα από την όρασή του, αντιμετώπιζε και προβλήματα στον ουρανίσκο, αφού μια τρύπα έκανε το φαγητό να βγαίνει από τη μύτη του. «Παράλληλα, τα δάχτυλά μου ήταν κολλημένα και έπρεπε να διαχωριστούν κατόπιν επεμβάσεων», σχολίασε απλώνοντας μπροστά του τα χέρια του, με τα σημάδια από τις εγχειρήσεις να είναι εμφανή. «Υπάρχουν και χειρότερες καταστάσεις», είπε με θάρρος και φόρεσε τα δαχτυλίδια – πένες για το κανονάκι. Κούρδισε μερικά από τα 60 κλειδιά και ξεκίνησε να παίζει μια μελωδία, με την καρδιά του. Το πρόσωπό του έλαμψε! «Το κανονάκι μου αρέσει διότι βγάζει τον ήχο που θέλω. Σε αυτόν τον τομέα το ακορντεόν με περιορίζει», σχολίασε και πήρε με ευλάβεια στα χέρια του το ακορντεόν. Γρήγορα απομάκρυνε με επιδεξιότητα τη μελαγχολία του προηγούμενου τραγουδιού με έναν πιο γρήγορο σκοπό.
«Από μικρός ασχολούμαι με τη μουσική. Ξεκίνησα με τα παιδικά μου παιχνίδια. Μου άρεσε ο ήχος, ήταν κάτι άλλο για εμένα». Όπως εξηγεί, η κλίση του έγινε ξεκάθαρη σε ηλικία μικρότερη των 6 ετών. «Κάποια στιγμή ξεκίνησε να ακούγεται ένα τραγούδι. Άρχισα να παίζω τη μουσική του στο παιδικό μου αρμόνιο. Από τον ήχο εύρισκα τη νότα», είπε αγγίζοντας μερικές χορδές από το κανονάκι που είχε μπροστά του. «Παίζω ακορντεόν και κανονάκι, σε ρυθμούς παραδοσιακής μουσικής της Ανατολικής Μεσογείου. Μελετώ επίσης τη βυζαντινή μουσική. Είναι η πιο όμορφη μουσική για εμένα. Η αγαπημένη μου. Όχι μόνο γιατί μέσω αυτής απευθυνόμαστε στον Θεό, αλλά και για το ήθος και το ύφος της. Μου αρέσει να ακούω ψαλμούς. Ουσιαστικά, η μουσική με την οποία ασχολούμαι, η παραδοσιακή μουσική της ανατολικής Μεσογείου, είναι μια έκφραση της βυζαντινής». Όπως είπε, έχει έντονο το συναίσθημα της πίστης, εξάλλου κάθε Κυριακή είναι πίσω από το ψαλτήρι της Εκκλησίας.
ΧΩΡΙΣ ΣΤΗΡΙΞΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ
«Πριν από περίπου 1,5 χρόνο απευθύνθηκα στο Τμήμα Ενσωμάτωσης Αναπήρων και ζήτησα να με ενημερώσουν σχετικά με τους τυφλούς μουσικούς. Δεν ήξεραν να μου πουν κάτι». Μη γνωρίζοντας πού να απευθυνθεί δεν στράφηκε ξανά κάπου για τη μουσική του παιδεία. «Η κοινωνία της Κύπρου υστερεί πάρα πολύ στα θέματα των αναπήρων. Δυσκολευόμαστε». Γενικότερα, σχολίασε πως οι άνθρωποι με αναπηρίες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα, τα οποία δεν έχουν τύχει της κατάλληλης διαχείρισης. Όπως ανέφερε, είναι εξαρτημένοι από το οικογενειακό περιβάλλον για ό,τι θέλουν να κάνουν. «Θα έπρεπε να υπάρχει κάποιο πρόγραμμα με διαθέσιμους συνοδούς, στους οποίους να μπορούμε να απευθυνθούμε. Να γνωρίζουμε κατόπιν συνεννόησης, ότι θα έχουμε κάποιον να μας συνοδεύσει και να μας βοηθήσει». Κατήγγειλε, παράλληλα, ότι υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις όπου το κράτος τούς μειώνει ή και τους καταργεί τα βοηθήματα, και δεν τους στηρίζει επαρκώς. Τέλος, σχολίασε την προκατάληψη της κοινωνίας. «Αν πεις σε κάποιον ότι είσαι τυφλός και ότι ταυτόχρονα χρησιμοποιείς υπολογιστή ή ότι παίζεις μουσική, θα νομίζει πως τον περιπαίζεις.»
Ευχή του να διδαχθεί κανονάκι
«Το όνειρό μου είναι κάποτε να μπορέσω να εκπαιδευτώ και να βγάλω πτυχίο στο κανονάκι. Όπως έκανα και στο ακορντεόν. Υπάρχουν κάποιες σχολές στην Ελλάδα, όμως, για εμένα τα εμπόδια είναι πάρα πολλά στην πραγματοποίηση αυτού του στόχου. Δεν είναι μόνο το οικονομικό κομμάτι, που είναι απαγορευτικό. Αλλά επίσης ότι θα χρειαζόμουν συνοδό για να με βοηθά και να είναι μαζί μου». Εκείνο που εύχεται είναι με τη βοήθεια της πολιτείας «να δημιουργηθεί κάποιο τμήμα για την παραδοσιακή μουσική εδώ στην Κύπρο, για το κανονάκι, ώστε να μπορώ να το παρακολουθήσω. Δυστυχώς παρατηρώ ότι είμαστε αλλεργικοί στην παραδοσιακή μουσική. Ψάχνουμε άλλα είδη. Αφήσαμε τις ρίζες μας και δυτικο – εξευρωπαϊστήκαμε».
Όπως εξήγησε, ξεκίνησε την εκπαίδευσή του στη σχολή τυφλών από την ηλικία των δύο ετών, όπου και παρέμεινε για τις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Έπειτα εγγράφηκε σε μουσικό σχολείο, από όπου έλαβε και το απολυτήριό του. «Έκανα ρεσιτάλ για το ακορντεόν και μου έδωσαν πτυχίο. Συνεχίζω ακόμη μαθήματα υψηλού επιπέδου στο συγκεκριμένο όργανο», ανέφερε σχολιάζοντας, ωστόσο, δεν λαμβάνει κάποιο βοήθημα για τη μουσική του εκπαίδευση, πράγμα που τον δυσκολεύει να συνεχίζει. Ιδιαίτερα πολυάσχολος, ο Κυριάκος κάποτε κάνει εμφανίσεις σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, «τις κάνω εθελοντικά, όποτε με καλέσουν. Μου αρέσει να παίζω και να κάνω τον κόσμο να χαίρεται».
Πηγή: philenews.com
