Ο Κύπρος με τα υπέροχα μάτια… Είναι ο μοναδικός κωφός σε ολόκληρο τον κόσμο που απέκτησε το ευρωπαϊκό δίπλωμα ECDL.
Το 2001 όλες σχεδόν οι εφημερίδες του τόπου μας είχαν πρωτοσέλιδο το κωφό μαθητή, Κύπρο Ε. Πίτσιλλο που απέκτησε την Ευρωπαϊκή Άδεια Οδήγησης Ηλεκτρονικού Υπολογιστή (ECDL European Computer Driving License). Είχε περάσει με επιτυχία τις εξετάσεις και των επτά θεμάτων του ECDL.
Ο Κύπρος ήταν ο μοναδικός κωφός σε ολόκληρο τον κόσμο που απέκτησε το ευρωπαϊκό δίπλωμα ECDL. Παρακάθισε στις εξετάσεις, λύνοντας το κανονικό εξεταστικό δοκίμιο και ακολούθησε τους κανονισμούς που ισχύουν για όλους τους υποψήφιους.
Το παιδί μου δεν θα μπορούσε ποτέ να μιλήσει, δεν θα άκουγα ποτέ τη φωνούλα του
Δεν του δόθηκε καμία επιπλέον βοήθεια λόγω του προβλήματος του, αλλά και χωρίς ποτέ να κάνει έστω και ένα μάθημα αγγλικών. Είχε πάει σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και τα περισσότερα τηλεοπτικά κανάλια τον φιλοξένησαν στις ειδήσεις τους.
Ολόκληρη η Κύπρος είχε ακούσει για τον Κύπρο και οι άνθρωποι που τον συναντούσαν στο δρόμο του έλεγαν συγχαρητήρια, τον αγκάλιαζαν και τον φιλούσαν. Σε πολύ λίγες μέρες ο Κύπρος έγινε πολύ γνωστός όσο κανείς άλλος και όλοι μιλούσαν με μεγάλο θαυμασμό για το πρόσωπο του.
Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας αυτού του παιδιού είναι πως, ποτέ και καμιά αναπηρία δεν μπορεί να εμποδίσει τα όνειρα κάθε ανθρώπου.
Ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να φτάσει αλλά και να ξεπεράσει τους στόχους του φτάνει να το θέλει πραγματικά και τότε κάθε είδος αναπηρίας παύει να αποτελεί εμπόδιο.
Στην περίπτωση όμως αυτού του νέου …
Μετά την δημοσίευση της μεγάλης του επιτυχίας λογικό θα ήταν να ανοίξουν κάποιες πόρτες για εκείνον.
Πιστεύαμε πως πολλοί θα του πρότειναν να εργαστεί στην εταιρεία τους, ακόμα και το ίδιο το κράτος θα έπρεπε να τιμήσει τον νεαρό αλλά και να του προσφέρει μια θέση σε κάποια Δημόσια Υπηρεσία. Δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε, καμία πόρτα και κανείς δεν πρότεινε δουλειά όσο και αν το πάλεψε. Τόσα χρόνια και τίποτα σίγουρο, τίποτα σταθερό παρά μόνο ψεύτικες υποσχέσεις και όνειρα που έσβηναν πριν ακόμα γεννηθούν.
Σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά.
Ο Κύπρος μιλά για τη ζωή και το παράπονο του:
«Γεννήθηκα στις 9.2.1983 στο χωριό Δασάκι Άχνας και έχω τέσσερα αδέρφια. Γεννήθηκα απόλυτα υγιής αλλά όταν ήμουν δυο χρονών, αρρώστησα. Η ασθένεια που πέρασα, μου δημιούργησε σοβαρό πρόβλημα στα τύμπανα των αυτιών μου. Οι γονείς μου έτρεξαν παντού, ακόμα και Αγγλία αλλά όλοι οι γιατροί έλεγαν ακριβώς το ίδιο:
«Δυστυχώς 95% το παιδί σας θα μείνει κωφό και ένα μόνο 5% υπάρχει πιθανότητα να γίνει καλά»
Πήγα στο δημοτικό σχολείο του χωριού μου αλλά επειδή ήμουν υπερκινητικός και ο μοναδικός κωφός τότε στο σχολείο και επειδή δεν υπήρχε η κατάλληλη μονάδα αλλά και η απαραίτητη βοήθεια για μένα, φοίτησα μόνο τέσσερα χρόνια.
Έπειτα, πήγα στο σχολείο του Άγιου Γεώργιου στην Λάρνακα που είχε ειδική μονάδα για κωφά παιδιά. Ακολούθως πήγα στη Διανέλλειο Τεχνική Σχολή όπου εκεί υπήρχαν και άλλοι κωφοί. Τελείωσα ηλεκτρολόγος οικιακών συσκευών και μετά πήγα κολλέγιο.
Ποτέ δεν ένιωσα κάποιον να με κοροϊδεύει όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν μαθητής. Όλοι με σέβονταν και με αγαπούσαν πολύ. Σε εμένα όμως άρεσε να είμαι μόνος και όταν ερχόμουν από το σχολείο πετούσα τη βαλίτσα στο σπίτι, έπιανα το σκυλάκι μου και πήγαινα βόλτα.
Μετά κατέληγα να παίζω μονός space στο καφενείο του χωριού. Όταν η μητέρα μου είπε σε μια από τις δασκάλες μου πως δεν διάβαζα αλλά μου άρεσε να παίζω ηλεκτρονικά παιχνίδια τα απογεύματα, της πρότειναν να με στείλει να μάθω ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Το 1996 πήρα το πρώτο μου δίπλωμα στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και το τελευταίο το 2001.
Στο δημοτικό γνώρισα και την Σταυρούλα τη γυναίκα μου, έχουμε ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Ούτε και εκείνη γεννήθηκε κωφή αλλά αρρώστησε μετά όπως και εγώ. Από τότε είμαστε μαζί, μεγαλώσαμε μαζί. Την αγάπησα πάρα πολύ και το 2007 παντρευτήκαμε.
Μαζί αποκτήσαμε δύο παιδάκια, ευτυχώς υγιέστατα. Η οικογένεια μου είναι ότι πιο όμορφο και σημαντικό έχω στη ζωή μου, τίποτα και κανείς δεν μπορεί να με κάνει ευτυχισμένο πέρα από αυτούς. Το μεγαλύτερο μου παράπονο είναι πως όλα αυτά τα χρόνια, όσο και αν προσπάθησα, δεν βρήκα μια μόνιμη δουλειά για να μπορώ να μεγαλώσω τα παιδιά μου.
Γιατί από το 2001 δεν θέλησε κάποιος να με προσλάβει στην εταιρεία του; Τους εμπόδιζε το πρόβλημα μου; Στεναχωριέμαι πάρα πολύ και ελπίζω στο Θεό πως σύντομα θα καταφέρω να βρω μια μόνιμη δουλειά»
Η μητέρα του Κύπρου Κίκα Πίτσιλλου, αναφέρει:
«Όταν άκουσα τους γιατρούς να μου λένε πως το παιδί μου θα μείνει κωφό ένιωσα να παραλύει το σώμα μου και η καρδιά μου ήταν σαν να μην κτυπούσε πια. Όλα είχαν τελειώσει για μένα, σαν ένα μαύρο πέπλο να κάλυψε τη ψυχή και το σώμα μου, αυτός ήταν και ο λόγος που φόρεσα μαύρα ρούχα για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Το παιδί μου δεν θα μπορούσε ποτέ να μιλήσει, δεν θα άκουγα ποτέ τη φωνούλα του. Δεν θα μπορούσε να μου φωνάξει «μαμά». Τριάντα τρία χρόνια μετά, το μαχαίρι βγήκε από τη καρδιά μου αλλά οι πληγές μου ακόμα αιμορραγούν, ήταν το πρώτο μου παιδί και δεν άντεχα όλη αυτή τη δυστυχία.
Ένιωθα πως όλοι γύρω μου δεν αγαπούσαν το γιό μου. Ίσως επειδή δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν μαζί του ή απλά επειδή ήταν διαφορετικός. Δυστυχώς ο κόσμος πριν ήταν αλλιώς. Πολλές φορές έκλαιγα με τις ώρες και αν κάποτε με έβλεπε το παιδί και με ρωτούσε τι είχα, του έλεγα πως με πονούσε το κεφάλι μου.
Ποτέ δεν άφησα να καταλάβει πως έκλαιγα για εκείνον. Πολλές φορές ονειρεύτηκα πως, στεκόταν έξω στην αυλή και μου φώναζε «Μαμά ήρθα» και εγώ απαντούσα «Έλα γιέ μου σε περίμενα» και χαμογελάω.
Έκανα ακόμα τρία παιδιά αλλά πάντα συμπεριφερόμουν σε όλα το ίδιο, αν και φτωχοί ποτέ δεν τους στερήσαμε τίποτα. Τα λάτρευα και ποτέ δεν τους χαλούσα χατίρι.
Ένα γεγονός που με πλήγωσε πάρα πολύ…
Θα ήταν 7 ετών τότε ο Κύπρος μου, όταν μια κοπέλα του Γραφείου Ευημερίας μου κτύπησε το κουδούνι . Με ρώτησε αν προσέχω και φροντίζω καλά το γιό μου. Έπαθα σοκ. Αν είναι δυνατόν!
Υπήρχε περίπτωση να μην λατρεύω το παιδί μου; Ευτυχώς εκείνη την στιγμή ήταν μόλις έβγαζα από το μπάνιο το παιδί και το σκούπιζα με την πετσετούλα του. Αμέσως κατάλαβε πως δεν υπήρχε περίπτωση να συνέβαινε ότι εκείνη πιθανόν να πίστευε και έφυγε χωρίς να πει πολλά λόγια.
Θέλαμε πάντα να χαμογελά, μόνο αυτό μας ένοιαζε
Έγινε 16 ετών ο Κύπρος μου να αρχίσω να δέχομαι την κατάσταση του. Ήταν πολύ καλό παιδί και ευαίσθητο αλλά υπερκινητικό. Σήμερα είναι ένας σοβαρός και σωστός οικογενειάρχης. Όταν με κοιτάζει στα μάτια και μου χαμογελά νιώθω μεγάλη ευτυχία.
Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων του χάρηκα πάρα πολύ γιατί ήταν πραγματικά με την αξία του. Εγώ ήμουν του δημοτικού και δεν μπορούσα να τους διαβάσω αλλά τους μεγάλωσα με πολύ αγάπη. Το παράπονο μου είναι ότι ο γιός μου δεν έχει μια μόνιμη δουλειά»
Ο πατέρας του Λευτέρης Πίτσιλλου αναφέρει:
«Από τις πρώτες κιόλας μέρες δέχτηκα το γεγονός ότι ο γιός μου θα είναι κωφός για το υπόλοιπο της ζωής του. Είναι ο γιός μου και αυτό είχε σημασία για μένα τίποτε άλλο. Αν και η μάνα του άργησε πολύ να το δεχτεί, κάναμε πάντα ότι μπορούσαμε για να είναι ευτυχισμένος.
Θέλαμε πάντα να χαμογελά, μόνο αυτό μας ένοιαζε. Τις μεγαλύτερες δυσκολίες τις είχαμε στο δημοτικό, δεν υπήρχε ειδική μονάδα και στη τάξη ήταν ο μόνος κωφός. Ήταν υπερκινητικός και ίσως το γεγονός ότι δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με τα άλλα παιδιά τον ενοχλούσε πολύ και προκαλούσε φασαρία στην τάξη.
Δεν μπορούσε να προχωρήσει και έτσι τον πήγαμε Λάρνακα σχολείο όπου εκεί υπήρχε ειδική μονάδα αλλά και αρκετά παιδιά με το ίδιο πρόβλημα.
Μετά την μεγάλη του επιτυχία όλοι μας έλεγαν είμαστε δίπλα σας ότι και αν χρειαστείτε αλλά δυστυχώς. Τα δύσκολα βέβαια ήρθαν μετά όταν παντρεύτηκε, ζητούσε δουλειά αλλά τίποτα.
Μετά καταφέραμε να τον προσλάβουν κάπου αλλά ήταν προσωρινός και τώρα είναι χωρίς δουλειά. Αυτό είναι που με στεναχωρεί περισσότερο…»
Πηγή: ant1iwo.com
