Πρόκειται για μια γυναίκα που για να καταφέρει να φτάσει στους στόχους της πάλεψε από μικρό παιδί. Η Άντρεα Νικολάου μας εξομολογείτε τις δυσκολίες που πέρασε από την παιδική της ηλικία μέχρι να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα για αυτή. Η δύναμη της, η επιμονή, και η υπομονή της γίνεται πηγή έμπνευσης για όλους μας.
Άντρεα μου πώς επέλεξες να ασχοληθείς με τον χορό επαγγελματικά;
Όπως όλες οι μαμάδες, έτσι και η δική μου με έστειλε μπαλέτο, μοντέρνους χορούς και κυπριακούς/ελληνικούς παραδοσιακούς. Ήμουν αγοροκόριτσο όμως, και δεν είχα ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε αυτή την κατεύθυνση. Μεγαλώνοντας έβαζα συνεχώς βάρος, ενώ παράλληλα ήταν και η εφηβεία, γι’ αυτό συνέχιζα τον χορό. Ήταν ο τρόπος έκφρασης, ξεσπάσματος, εκτόνωσης. Εκείνη την περίοδο στα 13 μου χρόνια περίπου ήρθα σε επαφή με τον αθλητικό και κοινωνικό χορό, γνωστό και ως Latin, και κάπως έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι πιο επαγγελματικά. Είχα αρκετές ώρες προπόνησης γιατί ετοιμαζόμασταν για αγώνες Παγκύπρια, αλλά και στο εξωτερικό. Λόγω του ανταγωνιστικού, του αγωνιστικού κομματιού αλλά και το performance αυτού του όμορφου ταξιδιού που έκανα σε κάθε αγώνα με έκανε να δυναμώσω σαν χαρακτήρας να μην τα βάζω κάτω, να μην τα παρατάω εύκολα και έτσι έγινε η μεγάλη αγάπη της ζωής μου.
Στην σκηνή και γενικά στο παρκέ νιώθω ότι μεταμορφώνομαι σαν χαμαιλέοντας.
