[ad_1]
Νομίζαμε ότι ζούσαμε την τελευταία μας μέρα. Με αυτά τα λόγια, η γυναίκα θύμα βιασμού, δεκατεσσάρων ετών το 1974, από χωρίο της επαρχίας Αμμοχώστου, περιγράφει τις εφιαλτικές στιγμές που πέρασε στα χέρια Τούρκων στρατιωτών και τουρκοκύπριων παραστρατιωτικών.
«Μας χώρισαν άνδρες και γυναικόπαιδα. Οι άντρες αγνοούνται μέχρι σήμερα. Μας μετέφεραν σε διαφορετικά σπίτια. Κρύβαμε τα πρόσωπα μας για να μην μας καταλαβαίνουν αλλά πάλι μας εντόπιζαν».
Μάλιστα αναφέρει ότι την περιέφεραν μαζί με άλλες γυναίκες στην πλειοψηφία τους έφηβες από χωρίο σε χωρίο, όπου επανειλημμένος έζησαν την φρίκη και τον εξευτελισμό.
«Μας κτυπούσαν και μας βίαζαν συνεχώς. αυτό επαναλαμβανόταν κάθε μέρα για περίπου τρεις εβδομάδες. Μας απειλούσαν ότι θα μας πάρουν στα Αδανα της Τουρκίας, αν δε δεχόμαστε».
Κατάφεραν να γλυτώσουν όταν τις ανακάλυψαν μέλη του Ερυθρού Σταυρού, έπειτα από πληροφορίες που έδωσαν δυο άνδρες οι οποίοι κατάφεραν να διαφύγουν στις ελεύθερες περιοχές. Υποστηρίζει ότι ένιωσε ξανά των εξευτελισμό χρόνια μετά όταν αποτάθηκε στην πολιτεία για στήριξη.
«Όταν έκανα αίτηση να φανεί το ζήτημα να πάρω μια βοήθεια από το κράτος μου έστειλαν ότι ήθελαν αποδείξεις από το 74 για το βιασμό μου».
Με παράπονο δηλώνει ότι μέχρι σήμερα αυτή και τα άλλα θύματα πέραν της κοινωνικής απαξίωσης και του στιγματισμού που βίωσαν, δεν έτυχαν καμίας στήριξης.
«Εγώ ήμουν μικρή δεν ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω. Ακόμα δεν μπορώ να το ξεχάσω, παίρνω και φάρμακα και με παρακολουθεί ψυχίατρος».
Οι πληγές δεν έχουν επουλωθεί, ούτε σαράντα δυο χρόνια μετά καταλήγει.
Νομική πτυχή και τα δικαιώματα των θυμάτων
[ad_2]
Source link
