[ad_1]
Ρε παιδια ποιός είμαι; Αναρωτιέσαι; Ρώτα γύρω σου, πού ξέρεις, μπορεί και να σε βρεις!Πόσες φορές δεν έχεις αναρωτηθεί για κάποιες από τις πράξεις σου: «Μα καλά, αυτό το έκανα εγώ;» Και πόσες φορές δεν σκέφτεσαι τη συμπεριφορά σου σε κάποια συγκεκριμένη περίσταση, και πραγματικά δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου; Λογικά πολλές, και όλες οδηγούν σε ένα ερώτημα: τελικά, τον ξέρεις τον εαυτό σου;
Η απάντηση σίγουρα δεν μπορεί να είναι ναι ή όχι. Από την άλλη, όμως, αν νομίζεις ότι ξέρεις κάθε πτυχή και κρυφή γωνίτσα αυτού που είσαι, νομίζω ότι απλά σε κοροϊδεύεις. Και την επόμενη φορά που θα φερθείς σαν η τελευταία Κατίνα του χωριού ή σαν λιμενεργάτης, σαν γενναίος ή σαν δειλός, σαν εγκρατής ή σαν παθιασμένος ή απλά αντιδράσεις διαφορετικά από το συνηθισμένο ξέρω τι θα κάνεις. Θα πεις απλά ένα «οκ, έτυχε τότε, αλλά σίγουρα δεν είμαι έτσι», και θα έχεις τη συνείδησή σου στην κοσμάρα της, να κοιμάται ήσυχη.
Οι ειδικοί λένε οτι ακόμα καλύτερα απο εσένα σε ξέρουν οι κοντινοί κι αγαπημένοι σου άνθρωποι. Και μάλλον κι εσύ το υποψιάζεσαι γιαυτό δεν είναι τυχαίο ότι θα αποφύγεις να συζητήσεις το οτιδήποτε σχετικό με ένα δυσάρεστο για σένα περιστατικό με τους κοντινούς σου ανθρώπους. Και αυτό γιατί ξέρεις ότι πολλά πράγματα τα οποία εσύ αρνείσαι να δεις, αυτοί τα βλέπουν πεντακάθαρα και μπορούν να στα επισημάνουν. Η οικογένειά σου, οι φίλοι σου, το αγόρι ή η κοπέλα σου, δεν φορούν τις παρωπίδες που εσύ μπορεί να έχεις κοτσάρει στα μάτια και δεν σε αφήνουν να καταλάβεις κάποιες άλλες, όχι απαραίτητα κακές, πλευρές σου. Για αυτό και απλά αποφεύγεις κάθε σχετική συζήτηση.
Μα καλά, θα ρωτήσεις, τι πάει να πει αυτό, ότι όλοι κρύβουμε ένα κωλόπαιδο μέσα μας, που το κρύβουμε όσο καλύτερα μπορούμε, θέλοντας να είμαστε αγαπητοί σε όλους; Σίγουρα όχι, απλά κάποια κομμάτια μας, τα οποία οι ίδιοι έχουμε ενοχοποιήσει γιατί τα βλέπουμε άσχημα, ντροπιαστικά ή από κόμπλεξ και μόνο, τα απωθούμε μέσα μας. Τα έχουμε έτσι υποβαθμίσει και δεν τα έχουμε μάθει ούτε γνωρίσει πραγματικά, αλλά αυτά υπάρχουν εκεί και ασυναίσθητα μπορούν να βγουν στην επιφάνεια σε άσχετες περιπτώσεις.
Και τότε απλά αναρωτιόμαστε, ωπ, πώς έγινε αυτό; Κι αν κάποιος προσπαθεί να μας κάνει συζήτηση σχετικά, το ξεκόβουμε αμέσως, ή αλλάζουμε θέμα, γιατί φοβόμαστε τι θα ακούσουμε. Μόνο που αυτό που θα ακούσουμε, αρκετές φορές, το ξέρουμε ήδη…
Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Πρώτον, ότι δεν πρέπει να καταπιέζουμε τον εαυτό μας και να βγάζουμε αυτό που έχουμε μέσα μας. Μπορεί πολλές φορές και να μας έχουμε υποτιμήσει εξαιτίας παλιών τραυμάτων που δημιουργήθηκαν στην παιδική μας ηλικία και μας στοιχειώνουν κι ενήλικες. Δεύτερον, αν αυτό που θα βγάλουμε δεν μας αρέσει και τόσο, ας ακούσουμε αυτούς που νοιάζονται για μας, κάτι θα έχουν να μας πουν, που με τη σειρά του κάτι θα προσφέρει. Κι ακόμη και αν δεν βοηθήσει αποφασιστικά, σίγουρα την επόμενη φορά που θα αναρωτηθείς όπως στην πρώτη παράγραφο, θα είσαι ένα βηματάκι πιο κοντά στο να πεις «Ναι, ρε φίλε, εγώ το έκανα» ή «Ναι, εγώ είμαι αυτός» και να χαμογελάσεις…Γιατί στο κάτω κάτω ότι και να σαι είσαι ΕΣΥ. Και τότε μπορείς να κάνεις την καλύτερη επιλογή της ζωής σου. Να ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ.
[ad_2]
Source link
