Θεόδωρος Μωυσέως* – Théâtrophile
Η “Ηλέκτρα” του Σοφοκλή, από το Θέατρο Πορεία, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του “Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος”, στο επιβλητικό Αρχαίο Θέατρο Κουρίου.
Παρακολουθήσαμε την παράσταση στο Αρχαίο Θέατρο Κουρίου, το Σάββατο 2 Αυγούστου 2025.
Η Ηλέκτρα (Λουκία Μιχαλοπούλου), κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας, έχει σώσει από μικρό τον αδελφό της, Ορέστη, αμέσως μετά τη δολοφονία του πατέρα τους από τη μητέρα τους και τον Αίγισθο.
Χρόνια μετά, ζει μέσα στον πόνο και την οργή, παγιδευμένη σε έναν κύκλο αίματος, περιμένοντας την επιστροφή του Ορέστη για να πάρει εκδίκηση.
Θυμίζει άγριο θηρίο, ένα πλάσμα ραγισμένο, σακατεμένο από την απώλεια, έχοντας τη χλαμύδα του πατέρα της βάρος στους ώμους.
Απέναντί της, η Κλυταιμνήστρα (Ιωάννα Παππά) κουβαλάει το δικό της τραύμα. Η κόρη της, Ιφιγένεια, θυσιάστηκε από τον Αγαμέμνονα, και από τότε εκείνη έμεινε καθηλωμένη στην ίδια στιγμή. Ευάλωτη, επιθετική και σκληρή, μεταφέρει το μίσος της στα παιδιά της.
Δίπλα στην Ηλέκτρα, η αδελφή τους, Χρυσόθεμις (Γρηγορία Μεθενίτη), προσπαθεί να την παρηγορήσει. Επιλέγει να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα και εκφράζει, μαζί με τον Χορό, τη φωνή της λογικής και της συγκατάβασης. Επιθυμεί να έχει καθαρή συνείδηση, παρά να συνεχίσει την ύβρη που έχει διαπράξει η οικογένειά της.
Η εμφάνιση του Ορέστη (ΑναστάσηςΡοϊλός), η αναγνώριση και η εκτέλεση από τον αδελφό αυτού που από καιρό είχε αποφασιστεί, ο φόνος της μητέρας τους και του Αίγισθου, πιστεύοντας πως έτσι αποδίδει δικαιοσύνη.
Μπορεί τώρα η Ηλέκτρα να αισθανθεί δικαιωμένη; Ελεύθερη; Τελείωσε ο κύκλος αίματος; Ο Σοφοκλής αφήνει το ερώτημα ανοιχτό. Μένει μονάχα η σιωπή.
Ο Δημήτρης Τάρλοου, έχοντας ως θεμέλιο την εξαιρετική μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, εστιάζει στον πυρήνα του έργου. Τον ανθρώπινο πόνο, τη μνήμη που δεν λησμονεί, τη λεπτή γραμμή μεταξύ δικαιοσύνης και εκδίκησης.
Όπως αναφέρει ο Τάρλοου, πρόβες πραγματοποιήθηκαν και στο πατρικό του στην Άνδρο, μακριά από αντιπερισπασμούς, σε ένα περιβάλλον ειλικρίνειας και προσωπικής συμμετοχής. Έχω την εντύπωση πως αυτό, σε συνδυασμό με την προσεκτικά επιλεγμένη διανομή, έδεσε ουσιαστικά τους συντελεστές και αποτυπώθηκε στο τελικό αποτέλεσμα. Όμορφες ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς της παράστασης, με τη Λουκία Μιχαλοπούλου να ενσαρκώνει μια συγκλονιστική Ηλέκτρα.
Εξαιρετικός ο σχεδιασμός φωτισμών του Αλέκου Αναστασίου, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ατμόσφαιρα της παράστασης. Τα κοστούμια του Πάρι Μέξη, εμπνευσμένα από τη δεκαετία του ’30 και τον κόσμο του Τσαρούχη, όπως ο ίδιος αναφέρει, προσέθεσαν χαρακτήρα, αν και υπάρχει απορία για το κουστούμι του Παιδαγωγού.
Η μουσική του Φώτη Σιώτα, παιγμένη ζωντανά επί σκηνής, και η χορογραφία της Μαρκέλλας Μανωλιάδη συνέβαλαν σημαντικά, αν και εδώ υπάρχουν κάποιες απορίες σχετικά με την κινησιολογία του Χορού και των ηθοποιών σε ορισμένα σημεία.
Η Ηλέκτρα παραμένει διαχρονικά επίκαιρη. Ο Σοφοκλής δεν προσφέρει θεϊκή λύση, οι Ερινύες απουσιάζουν.
Το βάρος πέφτει αποκλειστικά στους ανθρώπους και στο κόστος των πράξεων τους.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου
Σκηνικά/Κοστούμια: Πάρις Μέξης
Μουσική σύνθεση: Φώτης Σιώτας
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου
Χορογραφία: Μαρκέλλα Μανωλιάδη
Συνεργάτις δραματουργός: ΈριΚύργια
Σχεδιασμός ήχου: Ηλίας Φλάμμος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Δήμητρα Κουτσοκώστα, Αρίστη Τσέλου
Βοηθός σκηνογράφου/ενδυματολόγου: Δέσποινα – Μαρία Ζαχαρίου
Βοηθός χορογράφου: Μάρω Σταυρινού
Βοηθοί φωτιστή: Χάρης Δάλλας, Ναυσικά Χριστοδουλάκου
Διεύθυνση παραγωγής: Στέλλα Γιοβάνη
Οργάνωση & Εκτέλεση παραγωγής: Άννα Πασπαράκη, Βασιλεία Τάσκου
ΔΙΑΝΟΜΗ ΡΟΛΩΝ
Παιδαγωγός: Γιάννης Αναστασάκης
Χρυσόθεμις: Γρηγορία Μεθενίτη
Ηλέκτρα: Λουκία Μιχαλοπούλου
Αίγισθος: Νικόλας Παπαγιάννης
Κλυταιμνήστρα: Ιωάννα Παππά
Ορέστης: ΑναστάσηςΡοϊλός
Πυλάδης: Περικλής Σιούντας
ΧΟΡΟΣ
Μαργαρίτα Αλεξιάδη,
Ασημίνα Αναστασοπούλου,
Ελένη Βλάχου,
Ιωάννα Δεμερτζίδου,
Ελένη Κιλινκαρίδου – Σίστη,
Ιωάννα Λέκκα,
Λυδία Στέφου,
Άννα Συμεωνίδου,
Χαρά Τζόκα
ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ
Φώτης Σιώτας,
Τάσος Μισυρλής
Ο Θεόδωρος Μωυσέως γράφει για τη μαγεία που προσφέρει το θέατρο. Προσεγγίζει, παρουσιάζει και εισηγείται θεατρικές παραστάσεις προσφέροντας έναν διάλογο γύρω από την τέχνη και τον πολιτισμό.
