«Ο Σκύλος που τον Φώναζαν Αίσωπο»
Της Έλενας Περικλέους
Το τρίτο βιβλίο της τριλογίας «Με τα Μάτια Ενός Σκύλου»
… Μερικούς μήνες μετά έφτασα στο νέο μου σπίτι, έπρεπε βλέπετε να τους δώσω τον χρόνο να ξεπεράσουν την απώλεια και το πένθος. Κάπου διάβασα τελευταία πως πένθος είναι λέει η αγάπη χωρίς στέγη. Η αγάπη δεν εξαφανίζεται απλώς βρίσκει νέα στέγη για να υπάρξει. Και τους την πρόσφερα εγώ. Έπρεπε όμως όλα αυτά να γίνουν την κατάλληλη στιγμή. Ούτε ένα λεπτό πιο νωρίς, ούτε ένα λεπτό πιο αργά. Έπρεπε βλέπετε να με θέλουν για μένα και όχι για να αντικαταστήσουν τον προκάτοχό μου. Μεσούσης της πανδημίας του covid 19 λοιπόν, ελεύθερος και ωραίος έτρεχα στα καταπράσινα λιβάδια με τους γονείς και τα αδέλφια μου. Μέχρι που μια μέρα, ένα σκληρό χέρι, με απομάκρυνε και από την οικογένειά μου και από την ανοιχτοσύνη των χωραφιών για να με κλείσει σε ένα σπιτάκι 2χ3 στο κέντρο της πρωτεύουσας…
…Εκεί βρήκα παρατημένο στη γωνιά ένα μπαούλο (ένα μπαούλο με λέξεις). Ένα μπαούλο που μύριζε θεσπέσια. Δεν μπορούσα να διακρίνω ακριβώς την μυρωδιά του αλλά με μάγεψε.
Κάποιες στιγμές μύριζε το λιβάδι στο οποίο είχα μεγαλώσει. Λιγάκι πιο μετά μύριζε παγωτό βανίλια. Μετά από λίγο μύριζε θάλασσα και γλυκό καρπούζι. Και άλλαζε συνεχώς σαν αστραπή μυρωδιές. Ρόδα και κανέλα και μοσχοκάρυδο. Και μετά αγάπη και λύπη και δάκρυα. Ανησυχία και εφιάλτες. Αφοσίωση και γαλήνη. Θυμό και ζήλια…
…Το μόνο που κατάφερα να αιχμαλωτίσω με το στόμα και να το ελευθερώσω από το παλιό και φορτωμένο με λέξεις μπαούλο ήταν τον τόμο με τους μύθους του Αισώπου. Τον δάγκωσα. Τον γέμισα σάλια. Τον μύρισα. Τον μασούλησα. Τον μετέτρεψα σε μαξιλάρι. Τον σημάδεψα και τον έκανα τόσο αηδιαστικό που κανείς ποτέ ξανά δεν θα τολμούσε να τον αγγίξει. Ήταν δικός μου και είχα σκοπό να τον καταβροχθίσω και κυριολεκτικά και μεταφορικά…
Μια νέα ματιά στους μύθους του Αισώπου, με τα μάτια του AES (Έις), του σκύλου που τον φώναζαν Αίσωπο (AESOP). Για να έρθουν εκ νέου, στην επιφάνεια της συζήτησης και του αναστοχασμού, οι μύθοι του Αισώπου και οι αλήθειες που κρύβουν. Αλήθειες που έχουν να κάνουν με το ποιοι είμαστε, πώς υπάρχουμε και πως συνυπάρχουμε. Αλήθειες που θα κρυφτούν στη χρονοκάψουλα. Ένα μήνυμα στο μέλλον για όσους μελλοντολόγους θα θελήσουν να μελετήσουν την εποχή μας.
Η Υπόθεση; 10 μύθοι και η αλήθεια τους:
- Τα καλά (πέφτουν από τον ουρανό/ άρα μην κρατάτε ομπρέλα) ενώ τα κακά.
είναι πολλά και παντού. Είναι μεταδοτικά όπως την πανδημία.
2. Ο γάτος-γιατρός και οι έξυπνες κότες. Γιατί τελικά οι κότες δεν είναι κότες! Και οι πονηροί υπάρχουν για να μας μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά.
3. Η αλεπού και ο κροκόδειλος. Τι είναι εκείνο που μετρά; Οι πρόγονοί μας ή η ζωή και ο δικός μας χαρακτήρας.
4. Ο μαύρος δούλος και το σαπούνι. Ένας καθαρά αντιρατσιστικός μύθος.
5. Η αλεπού, το λιοντάρι και οι φόβοι μας. Τι τους κάνουμε; Τους φόβους μας εννοώ. Τους κρύβουμε κάτω από το χαλί ή τους αναγνωρίζουμε και τους βγάζουμε στο φως για να εξαφανιστούν;
6. Η αλεπού και τα σταφύλια. Πώς αντιμετωπίζουμε όσα δεν πετυγχαίνουμε. Βρίσκουμε φτηνές δικαιολογίες;
7. Το μεγάλο και το μικρό. Ένας καθαρά οικολογικός μύθος. Γιατί το μικρό είναι όμορφο!
8. Βοριάς και Ήλιος. Ποιος είναι ο δυνατότερος; Μήπως ο καλός τρόπος βγάζει το φίδι από την τρύπα; Μήπως αντί να πιέσουμε πρέπει να πείσουμε, αλλάζοντας απλώς τη θέση του ι (γιώτα) με το ε (έψιλο);
9. Ο Σαλπιγκτής του πολέμου και οι ευθύνες του. Εκείνος που εκτελεί ή εκείνος που υποκινεί έχει την ευθύνη. Εκτελεί ναι, διαταγές ο σαλπιγκτής του πολέμου. Αν όμως δεν έδινε το σύνθημα της επίθεσης;
10. Ο παπαγάλος, η νυφίτσα και η φωνή τους. Ένα Voice με ψηφοφορία κοινού.
Ένα βιβλίο για μεγάλα παιδιά, εφήβους και ενήλικες με χιούμορ. Ένα βιβλίο για όλους όσους αγαπούν τα ζώα και γνωρίζουν πως η συνύπαρξη μαζί τους χαρίζει μαθήματα ζωής.
