Έκθεση Σπύρου Αγαθού και Αντώνη Τζιαρρίδη στο Μουσείο Πιερίδη στη Λάρνακα
Ο Σπύρος Αγαθού, εμπνευσμένος από τον τρόπο παρουσίασης και φύλαξης κεντημάτων, στο Μουσείο Πιερίδη – Πολιτιστικό Ίδρυμα Τράπεζας Κύπρου, δημιουργεί μια σειρά ζωγραφικών έργων που όπως και τα κεντήματα, παρατίθενται διπλωμένα μέσα σε προθήκες. Το Σάββατο 27 Μαίου στις 7.30 μ.μ. με τους Σπύρο Αγαθού και Αντώνη Τζιαρρίδη.
Τα έντονης υλικότητας έργα του, αποτέλεσμα μιας μεγάλης διαδικασίας πρόσθεσης και αφαίρεσης υλικών, προστατεύονται μέσα στις προθήκες ως πολύτιμα τεκμήρια μιας πρωτίστως συναισθηματικής συσχέτισης με τον χρόνο και την μνήμη.
Καθώς στην επιφάνεια των έργων συμπυκνώνονται και ενθυλακώνονται εκφάνσεις δημιουργίας και φθοράς, το κάθε κάθετο δίπλωμα του καμβά ανασυνθέτει το οριζόντιο έργο, αφήνοντας στο τέλος ορατή μόνο την πάνω πλευρά του.
Οι γραμμές που οριοθετούν τα διάφορα μέρη του ζωγραφικού χώρου, χαρακτηριστικό των έργων του καλλιτέχνη, φέρουν τώρα τη δυναμική μιας οπτικής μετατόπισης των γραμμικών ορίων που προκύπτουν από το δίπλωμα και τις προθήκες.
Η μετατόπιση αυτή συνυφάνει την εμπειρία του περάματος του χρόνου με μια σκέψη που αφορά την υπερβατικότητα. Τα χρώματα καθώς και οι άλλοτε λείες, άλλοτε τραχιές υφές των έργων παραπέμπουν σε διαφορετικές καταστάσεις αλλαγής και συνέχειας.
Διερευνώντας την σχέση της οπτικής κουλτούρας με τη μνήμη, ο Αντώνης Τζιαρρίδης τυλίγει γλυπτά από μπετόν με κόκκινη κλωστή, μια επαναληπτική διαδικασία στο όριο του αυτοματισμού και της χειρωναξίας. Τα εν λόγω γλυπτά είναι του είδους που συναντούμε συχνά σε κήπους ή στο εξωτερικό της εισόδου σπιτιών. Παραπέμπουν σε αρχαίους μύθους ή καθημερινές σκηνές μεταφοράς νερού, ενώ μιμούνται την εικαστική γλώσσα του κλασικισμού.
Περιτυλίγοντας τα, ο καλλιτέχνης αποκρύπτει τα πρόσωπα και όλες τις περιγραφικές λεπτομέρειες, αφήνοντας μας με μια σειρά μονόχρωμων φορμών.
Η αντιπαράθεση τους στον εξωτερικό χώρο του μουσείου δημιουργεί μια αινιγματική αναπαράσταση. Θα μπορούσε να είναι μια τελετουργία που αφορά την μεταμόρφωση: μια αναγνώριση της συνεχούς αλλαγής και εξέλιξης των πραγμάτων, μια επιθυμία επαναπροσδιορισμού που βιώνεται ως επιτακτική ανάγκη.
Μέσω της υλικότητας τους και της ισχυρής τους παρουσίας, εντείνουν την αίσθηση ότι ο άνθρωπος βρίσκεται στο μεταίχμιο πολλών διαφορετικών τροχιών μνήμης και λήθης.
