Σιζόπουλος: Επαναβεβαιώνουμε την υπόσχεσή μας στον Βάσο Λυσσαρίδη, ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα
O Δήμος Λευκάρων προχώρησε σήμερα σε Ονοματοδοσία της Κεντρικής Πλατείας του Δήμου σε Πλατεία Βάσου Λυσσαρίδη.
Ομιλία του Προέδρου της ΕΔΕΚ, Μαρίνου Σιζόπουλου
Η συναισθηματική φόρτιση όταν βρίσκεται στη γενέτειρα μιας εμβληματικής προσωπικότητας για τον Ελληνισμό, με την ευκαιρία της ονοματοδοσίας της κεντρικής πλατείας του Δήμου Λευκάρων, είναι προφανής.
Πολύ δε περισσότερο όταν η σύνδεση με τον Βάσο Λυσσαρίδη δεν μόνο πολιτική και ιδεολογική, αλλά και συναισθηματική, λόγω της ειλικρινούς και ανιδιοτελούς προσωπικής σχέσης που αναπτύχθηκε μεταξύ μας για 40 και πλέον χρόνια.
«Ακόμα και νεκρός θα συνέχιζα τον αγώνα».
Η διαχρονική υπόσχεση του Βάσου Λυσσαρίδη, προς τον Κυπριακό Ελληνισμό, παρά τη βιολογική του απουσία, συνεχίζει να εμπνέει όσους σταθερά παρέμειναν προσηλωμένοι στον υπέρτατο αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας μας από την τουρκική κατοχή.
Βάσος Λυσσαρίδης. Ένας ηγέτης με ασίγαστο πάθος για αγώνες, για τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ελευθερία της πατρίδας μας, αλλά και των λαών της Αφρικής και της Ασίας που βρίσκονταν κάτω από αποικιακό καθεστώς.
Μια εμβληματική προσωπικότητα, που αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στην πολιτική, την ιατρική, την ποίηση, τη ζωγραφική.
Ένας διορατικός πολιτικός, ένας πραγματικός ηγέτης που άφησε ανεξίτηλα το στίγμα του στη σύγχρονη ιστορία του Κυπριακού Ελληνισμού και όχι μόνο.
Παρά τη βιολογική του απουσία, συνεχίζει τον αγώνα μέσα από την παρακαταθήκη που μας άφησε ως κληρονομία.
Και εμείς, σεμνά και ταπεινά, αποτίουμε σήμερα για ακόμα μία φορά τον οφειλόμενο φόρο τιμής, στη γενέτειρά του, τα Λεύκαρα μέσα από την πρωτοβουλία του Δημοτικού Συμβουλίου να ονοματοδοτήσει τη κεντρική πλατεία με το όνομά του.
Η ηγετική φυσιογνωμία, η διορατικότητα, η συγκροτημένη πολιτική του σκέψη, συνέβαλαν στο να προπορεύεται της εποχής του.
Οι πολιτικές του εκτιμήσεις και προβλέψεις δυστυχώς επαληθεύτηκαν σε όλες τις περιπτώσεις, που αφορούσαν:
Τον ύποπτο ρόλο του Αμερικανό-Βρετανικού παράγοντα τόσο στη δημιουργία, όσο και στη διαχρονική συντήρηση του Κυπριακού, αλλά και της υπονόμευσης της κρατικής οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Τους κινδύνους που ελλόχευαν σε βάρος του λαού μας από τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου.
Τους στόχους που έθεσε η Τουρκία για να ελέγχει πολιτικά και στρατιωτικά την Κύπρο, ώστε να καταστεί μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη με παγκόσμια εμβέλεια,
Την προδοτική πολιτική που ακολούθησε η χούντα των Αθηνών σε βάρος του Κυπριακού Ελληνισμού για κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και επιβολή διχοτομικής λύσης.
Γι’ αυτό και τον Φεβρουάριο του 1969, ίδρυσε την ΕΔΕΚ για να αποτελέσει την προμετωπίδα του αγώνα ματαίωσης των σχεδιασμών της χούντας των Αθηνών και την πραξικοπηματικής ανατροπής του Αρχ. Μακαρίου.
Η πολιτική του διαδρομή τον ανέδειξε σε μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία στον Ευρωπαϊκό χώρο αλλά και στο Κίνημα των Αδεσμεύτων.
Δημιούργησε ισχυρούς δεσμούς φιλίας με ηγέτες όπως ο Φρανσουά Μιτεράν, ο Ούλωφ Πάλμε, ο Βίλλυ Μπραντ, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Μπρούνο Κράισκι, ο Γκονζάλες, ο Κάστρο, ο Τσε Γκεβάρα, ο Νέλσον Μαντέλα, ο Αγκοστίνο Νέτο, ο Γιάσερ Αραφάτ, ο Νάσερ κ.ά.
Μπορεί όπως συνήθιζε να λέει, ο Δώρος Λοΐζου στις 30 Αυγούστου 1974 να του στέρησε ένα περήφανο θάνατο, του χάρισε όμως μια περήφανη διαδρομή, για να συνεχίσει να εμψυχώνει τον Κυπριακό Ελληνισμό και να είναι παρών σε κάθε δύσκολη στιγμή:
για την πατρίδα μας,
για τη Δημοκρατία,
για την Ελευθερία,
για να συνεχίσει η αντίσταση και από τις επόμενες γενιές, ώστε
να πορεύονται με πάθος στα οδοφράγματα και να αμφισβητούν το συρματόπλεγμα της ντροπής,
να αντιστέκονται σε διχοτομικές λύσεις, άμεσες ή έμμεσες,
να διεκδικούν την άνευ παρεκκλίσεων κατοχύρωση των πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλους του νόμιμους κύπριους πολίτες,
με πλακάτ και συνθήματα να διεκδικούν ψωμί και λευτεριά.
Πιστοί της εκείνου ρύμασι πειθόμενοι και με φωτεινά παραδείγματα.
Τον Γρηγόρη Αυξεντίου σε εκείνες τις τελευταίες στιγμές, να φυλάει Θερμοπύλες, ζώντας παρέα με την μυρωδιά του θανάτου, να τιμά τον όρκο που έδωσε για την απελευθέρωση της πατρίδας μας και να βροντοφωνάζει ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ.
Τους ηρωικούς κοκκινοσκούφηδες, με πρωτοπόρο τον Δώρο Ηλία, να υψώνουν τη σημαία της απελευθέρωσης στον Πενταδάκτυλο τον Απρίλιο του 1964.
Τον Κόκο Φωτίου άγρυπνο φρουρό της δημοκρατίας.
Τον Δώρο Λοΐζου με το ματωμένο πρόσωπο ανάποδα να παραμένει ακοίμητος φρουρός στις αυλάδες του κόσμου.
Επαναβεβαιώνουμε την υπόσχεσή μας στον Βάσο Λυσσαρίδη, ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα:
Για την απελευθέρωση της Πατρίδας μας από την τουρκική κατοχή.
Για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Ακολουθώντας με συνέπεια την προτροπή που μας έδωσε, ότι δηλαδή Οι πραγματικοί αγωνιστές όσα περισσότερα προσφέρουν, τόσα περισσότερα χρωστούν.
