Περί τέχνης, χωροχρόνου και το «Μαντομαχαλart festival», μιλά ο Σκαλιώτης εικαστικός Αντώνης Τζιαρρίδης

Σε διάδραση με τον περιβάλλοντα χώρο και αντλώντας από τον περασμένο χρόνο, με ανοικτές κεραίες στην εποχή και την κοινωνία, ο Αντώνης Τζιαρρίδης δημιουργεί μοναδικά έργα τέχνης, προσπαθεί να εισάξει τα παιδιά στην τέχνη, αλλά και… κατεβάζει ιδέες, όπως το «Μαντομαχαλart festival».

Γέννημα θρέμμα του Αη Γιάννη στη Λάρνακα, επέλεξε να συνεχίσει να ζει και να εργάζεται στην περιοχή. Μια μοναδική ατμόσφαιρα, που είναι σπάνιο να βρεθεί σε άλλες περιοχές, δημιουργεί για ένα εικαστικό και καλλιτέχνη, η περιοχή του Αη Γιάννη στη Λάρνακα, δήλωσε σε συνέντευξή του στο ΚΥΠΕ ο Αντώνης Τζιαρρίδης, εκφράζοντας την ελπίδα με την ανάπλαση της περιοχής να πραγματοποιηθεί ο στόχος του για καθιέρωση ενός art festival στη γειτονιά το «Μαντομαχαλart festival».

Ο εικαστικός Αντώνης Τζιαρρίδης μετά τις σπουδές του στη Ρώμη διατηρεί εργαστήριο και κατάστημα σε μια από τις πιο γραφικές γειτονιές της Λάρνακας, αυτήν του Αη Γιάννη και σε ερώτηση γιατί επέλεξε τη συγκεκριμένη περιοχή για να δραστηριοποιηθεί απάντησε πως «έχω γεννηθεί, μεγάλωσα και έχω παίξει ατέλειωτες ώρες στους δρόμους και νιώθω ότι είναι μέρος του εαυτού μου.

Τελειώνοντας τις σπουδές μου επέλεξα ένα παλιό πρώην μπακάλικο για να εγκαταστήσω το εργαστήριο, το οποίο μοιράζομαι με τον εικαστικό Σπύρο Αγαθού».

Πρόσθεσε πως «η γειτονιά έχει μεγάλο ενδιαφέρον, μια περίεργη γοητεία και ενέργεια. Παλιά σπίτια με διαφορές αρχιτεκτονικές τάσεις, όμορφες αυλές με πράσινο πλάι στη τουρκοκυπριακή συνοικία με τους στενούς δρόμους. Ολα αυτά βρίσκονται μεταξύ της πανέμορφης εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη και του τζαμιού, δημιουργούν μια μοναδική ατμόσφαιρα που είναι σπάνιο να βρεθεί σε άλλες περιοχές».

Γνωρίζοντας συνέχισε ότι «έχει εγκριθεί κονδύλι για ανάπλαση της περιοχής, από το Δήμο Λάρνακας, ελπίζω να πραγματοποιηθεί και ο στόχος μου, να καθιερώσω ένα art festival στη γειτονιά το “Μαντομαχαλart festival”, μια ιδέα που είχε καρφωθεί στο μυαλό μου από το 2007, με στόχο την πραγματοποίηση ποιοτικών εκδηλώσεων».

Παρατηρώντας τη δουλειά του Αντώνη ο θεατής αντιλαμβάνεται αμέσως την αγάπη που έχει για τα παλιά αντικείμενα, τα οποία όπως είπε «κάποιες φορές είναι ξεχασμένα ή περνούν απαρατήρητα, θα μπορούσες μάλιστα να τα χαρακτηρίσεις και κακόγουστα. Όμως αυτά όλα είναι πράγματα που μεγαλώσαμε μαζί και αντικείμενα που πιθανόν όλοι είχαμε στα σπίτια μας».

Ερωτηθείς τι ακριβώς κάνει με όλα αυτά τα αντικείμενα απάντησε πως «μέσα από τη δουλειά μου καταφέρνω να τους δώσω μία άλλη μορφή, μετατρέποντας τα σε σύγχρονα έργα τέχνης. Παλιές πορσελάνες, κεραμικά, φιγούρες που θυμίζουν άλλες εποχές, βιβλία, νήματα και διάφορα άλλα υλικά κλεισμένα ή όχι σε κουτιά από πλέξιγκλας διάφανα ή χρωματιστά, ζωντανεύουν ξανά και αποκτούν νέα μορφή, διηγούνται ιστορίες και εκφράζουν συναισθήματα, προκαλούν αναμνήσεις, νοσταλγία, ανακαλούν στιγμές από το παρελθόν».

Επεμβαίνοντας σε αυτά, συνέχισε “καταφέρνω να τα μεταμορφώσω δίνοντας τους ένα νέο νόημα, εκφράζοντας δια μέσου αυτών, τις δικές μου ανησυχίες, την αγωνία, τις δυσκολίες και το άγχος του σύγχρονου ανθρώπου».

Στη δουλειά μου συνέχισε ο κ. Τζιαρρίδης «υπάρχει έντονος κοινωνικός προβληματισμός. Επηρεάζομαι και εμπνέομαι αναπόφευκτα από τις συνθήκες που επιβάλλει η καθημερινότητα, ενώ την ίδια ώρα αισθάνομαι και αφουγκράζομαι τους κραδασμούς της σύγχρονης ζωής».

Σημείωσε πως «ταυτόχρονα αφομοιώνω και επεξεργάζομαι τα πάντα μέσα μου και τα επιστρέφω με την δική μου ματιά και το ιδιότυπο χιούμορ μου, ακόμα και με κάποια δόση ειρωνείας».

Απαντώντας σε σχετική ερώτηση ανέφερε πως «η σύγχρονη τέχνη δεν μπορεί παρά να είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας που αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Πιστεύω ότι ο σύγχρονος εικαστικός πρέπει να συμβαδίζει με την εξέλιξη, να παρακολουθεί τα γεγονότα και να τα μελετά».

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, είπε, “έχει επιφέρει αλλαγές και στον τρόπο προσέγγισης της τέχνης. Υπάρχει κίνδυνος όμως να χαθεί η άμεση επαφή με τα έργα τέχνης λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας, αφού όλοι πλέον έχουν πρόσβαση και μπορούν να τα απολαύουν διαδικτυακά» είπε.

Ερωτηθείς για τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ ενός βιβλίου και της επίσκεψης σε ένα μουσείο, ο Αντώνης Τζιαρρίδης εξέφρασε την εκτίμηση ότι «δεν συγκρίνεται η επαφή που δημιουργείται βλέποντας ένα έργο τέχνης σ’ ένα μουσείο ή μια γκαλερί ή ακόμα φυλλομετρώντας και διαβάζοντας ένα βιβλίο. Τα μηνύματα του δημιουργού τα εισπράττει ο θεατής τα εσωτερικεύει και τα κουβαλά για πάντα».

Πρόσθεσε πως «η άμεση επαφή που έχουμε με το έργο τέχνης είναι αναντικατάστατη διότι καλλιεργεί τις αισθήσεις, ενεργοποιεί τα συναισθήματα και την πνευματικότητα ενός θεατή και ταυτόχρονα καλλιεργεί την κριτική του στάση».

Ερωτηθείς για το εργαστήρι τέχνης για παιδιά που διατηρεί με τον Σπύρο Αγαθού, ο κ. Τζιαρρίδης απάντησε πως «στόχος μας είναι να εντάξουμε τα παιδιά στο κόσμο της τέχνης, εξερευνούμε τις ιστορίες πίσω από τα έργα τέχνης και δημιουργούμε, εμπνεόμενοι από αυτά και την τεχνοτροπία τους, τα δικά μας. Ξέρουμε ότι δεν είναι όλα τα παιδιά ταλαντούχα, μπορούν όμως όλα να έλθουν σε επαφή με θέματα πολιτισμού, να γνωρίσουν και να εξοικειωθούν».

Ακριβώς αυτό κάνουμε, συνέχισε «εστιάζουμε σε αυτό μέσα από τα εργαστήρια μας. Στόχος μας είναι τα παιδιά να αγαπήσουν και να σέβονται τις τέχνες και τον πολιτισμό».

Ο Αντώνης Τζιαρρίδης ανέφερε επίσης ότι «κάποιες φόρες επιχειρώ να ξεπεράσω το χρονικό πλαίσιο και προχωρώ στη μετάπλαση των αναμνήσεων.

Ο εγκιβωτισμός του έργου με αναφορές και υπαινιγμούς στην κοινωνική ιστορία, ο σουρεαλισμός και ο προσωπικός ρομαντισμός αποτελούν τα μέσα για την επίτευξη του σκοπού αυτού».

Σημείωσε πως «τα πρόσωπα που λειτουργούν με α στερητικό, ως α-πρόσωπες φιγούρες , έστω και αν ανατρέπουν την έννοια της ύπαρξης, καθηλώνουν με τον ξεχωριστό τους χαρακτήρα το θεατή, με αποτέλεσμα κάθε τι οικείο να μετατρέπεται σε μεταφυσικό».

Αυτή, συνέχισε «είναι μια όμορφη διαδικασία, δηλαδή η εξερεύνηση των αντικειμένων. Ορισμένες φορές βρίσκω πράγματα που με εκφράζουν και τα παίρνω χωρίς κάποιο λόγο αλλά πάντα έρχεται η ώρα που θα τα επεξεργαστώ, όπως κάτι γυάλινες σφαίρες που χρησιμοποίησα στη τελευταία μου δουλειά, τις οποίες μπορεί να έχω πάνω από οχτώ χρόνια».

Ταυτόχρονα εξέφρασε την εκτίμηση ότι «αυτό κάνει και κάθε έργο αυθεντικό διότι” όπως εξήγησε “δημιουργείται με αντικείμενα μοναδικά που έχουν από μόνα τους να πουν μια ιστορία».

Ερωτηθείς για τη δουλειά του μέχρι σήμερα, ο κ. Τζιαρρίδης απάντησε πως «έχω κάνει τρεις ατομικές εκθέσεις, μία εκ των οποίων, σε συνεργασία με τον Σπύρο Αγαθού αλλά και διάφορες ομαδικές. Τώρα έχω τελειώσει μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση στη Πάφο στην οποία συμμετείχα με τίτλο «Island» σε επιμέλεια Άντρου Ευσταθίου και διοργάνωση της «Is not gallery» και αναμένουμε την επόμενη με τίτλο «Inland» στη Λευκωσία».

Επόμενο βήμα μου, κατέληξε “είναι η συμμετοχή μου σε μια ομαδική έκθεση στην Αθήνα τον Μάρτιο του 2023 που οργανώνει η φίλη και συνεργάτης Δάφνη Νικήτα, ιδιοκτήτρια του κέντρου σύγχρονης τέχνης «Διάτοπος».