Συνήθως είναι ο πιο όμορφος και ο πιο δυνατός. Είναι ό,τι σε “πιο” μπορεί να σκεφτεί ένα παιδί! Έναι κείμενο από την Σοφία Κλιάνη αφιερωμένο σε όλους εκείνους τους μπαμπάδες που βοήθησαν το παραμύθι να αρχίσει…
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ο μπαμπάς…
Που αγκάλιασε τρυφερά τη σύντροφο και το μωρό του και υποσχέθηκε πως θα τους προστατεύει για πάντα…
Που υποσχέθηκε πως δε θα αφήσει κανέναν να κάνει το μωρό του να κλάψει… (ακόμα κι όταν το «μωρό» πάει Πολυτεχνείο)
Που έκανε δύο και τρεις δουλειές για να τα φέρει βόλτα, αλλά ποτέ δε δήλωσε κουρασμένος…
Που παραδέχτηκε πως οι άντρες ,όχι απλά κλαίνε, αλλά δε ντρέπονται και να το δείξουν… (βλ. πρώτη μέρα στο σχολείο, πιο σκληρό δράμα κι από το «Φαντάρος σε παραμεθόριο» για μάνα)
Που σε πετούσε ψηλά κι ορκιζόσουν ότι την επόμενη θα αγγίξεις το ταβάνι…
Που σε χτένιζε πάντα πιο απαλά από τη μαμά…
Που σε πήγε πρώτη φορά στο γήπεδο και σου έμαθε να αγαπάς την ομάδα σου…
Που δεν τον πείραξε ποτέ το ότι δεν τρως τα φασολάκια σου…
Που έπαιζε μαζί σου μπάλα και ηλεκτρονικό.
Που έπαιζε μαζί σου τον μπαμπά της Άριελ (ακόμα και την Ούρσουλα, αν χρειαζόταν!)
Που σε κοίμιζε στο στήθος του…
Που σου έμαθε να ζεις μέσα στην αγάπη και σε δίδαξε να αγαπάς τη μαμά σου…
Που δεν τον ένοιαξε ποτέ αν το δωμάτιό σου είναι χάλια…
Που δε θα πάρει ποτέ του απόφαση ότι μεγάλωσες (καπνίζεις, έχεις αγόρια φίλους, είσαι 36)
Που είναι ο πιο δυνατός από όλους… (μέχρι μια ηλικία ήταν και ο πιο ψηλός, μετά πήγες έκτη!)
Που σε πήγε στην πρώτη σου συναυλία…
Που σου έμαθε κιθάρα…
Που σε έκανε να θέλεις να του μοιάσεις ή να ψάξεις κάποιον που του μοιάζει.
Που μετανιώνεις όσο τίποτα για την καταραμένη εφηβεία και τα «σε μισώ» που ξεστόμισες…
Που όποιος τον έχει χάσει, του λείπει ένα κομμάτι του εαυτού του…
ΥΓ. Σ’αγαπάω μπαμπά μου…
*Πρώτη δημοσίευση: rebuke.gr
