Ανταπόκριση από το κράτος σε κάποια «μικρά» πράγματα, ζητούν οι παθόντες και ανάπηροι πολέμου για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους, είπε ο Πρόεδρος της Οργάνωσης, Γιώργος Γρουτίδης στο ΚΥΠΕ, τονίζοντας ότι «η λάθος αντιμετώπιση σκοτώνει».
Σε συνέντευξη στο ΚΥΠΕ, ο πρόεδρος της Παγκύπριας Οργάνωσης Αποκατάστασης Παθόντων και Αναπήρων Πολέμου, κ. Γρουτίδης, ανέφερε ότι ζητούν απλούστερες διαδικασίες αλλά και αναγνώριση της προσφοράς τους στην πατρίδα.
Σήμερα υπάρχουν περίπου 1.000 παθόντες και ανάπηροι, «εκ των οποίων ζούμε 700 του πολέμου, οι υπόλοιποι είναι από δυστυχήματα στον στρατό και λοιπά» εν υπηρεσία ατυχήματα, είπε ο κ. Γρουτίδης. Πρόσθεσε οτι αρχικά, γύρω στις 4.500 οικογένειες είχαν επηρεαστεί, αφού οι τραυματίες ήταν γύρω στους 2.000.
«Οι ανάπηροι πολέμου για χρόνια γίνονταν αντικείμενο εκμετάλλευσης και από κόμματα και από άτομα. Τελευταίως, μετά το 2014 που βγήκαμε εμείς μπροστά νιώθουν ότι κάποιος παλεύει γι’ αυτούς» είπε ο κ. Γρουτίδης, σημειώνοντας ότι «είναι πραγματικά λυπηρό, επιβιώνουμε, αλλά το πως επιβιώνουμε, και κάποια πράγματα που ζητούμε, έχουν σχέση με την αξιοπρέπειά μας».
Πρόσθεσε ότι πρέπει οι κυβερνώντες να ανοίξουν διάλογο με την Οργάνωση, να μιλήσουμε και να ανταποκριθούν. «Δεν ζητάμε μεγάλα πράγματα, δεν είναι θέμα λεφτών, είναι κάποια πράματα μικρά, και ασήμαντα για το κράτος από οικονομικής πλευράς, αλλά βρίσκουμε τοίχο» πρόσθεσε.
Είπε ότι από την εφαρμογή του ΓεΣΥ, «παλεύουν» για τα φάρμακα που χρειάζονται.
«Είναι από €5 μέχρι €1500 που πληρώνουν οι ανάπηροι τον μήνα σε συμπληρωμές για φάρμακα» είπε.
«Η ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη είναι υποχρέωση του κράτους. Το κόστος είναι ψηλό, ανάλογα με τα προβλήματα που έχει ο κάθε ανάπηρος, αλλά μιλούμε για σημαντικά ποσά» είπε. Ενδεικτικά ανέφερε ότι ο ίδιος, από το 2013 πλήρωνε για ένα φάρμακο €850 τον μήνα, και για πρόσθετες ενέσεις, που βάζει κάθε μέρα, άλλα €400. Το φάρμακο αυτό, είπε, είχε εγκριθεί στην Κύπρο για χρήση από καρκινοπαθείς, και παρ’ όλο που το πρώτο πρόβλημα που αναγράφεται στις οδηγίες χρήσης ότι αντιμετωπίζεται με τη χρήση του είναι το δικό του, «δεν μου το έδιναν στην Κύπρο». Πριν τέσσερις περίπου εβδομάδες, είπε, έχει πάρει άδεια από τον Υπουργό να το χρησιμοποιεί, και να πληρώνει από €850, €100.
Είπε ότι αφού μετέβησαν στη Βουλή και ζήτησαν στήριξη για τα φάρμακά τους, τους δόθηκε ένα «τιμητικό επίδομα, έτσι το χαρακτήρισαν».
«Η χορηγία αυτή που δόθηκε, όπως και αν ονομάστηκε ήταν απαραίτητη, και στο κάτω κάτω, στόχος μας είναι η βελτίωση της ποιότητας τη ζωής των μελών μας, και θα συντείνει» πρόσθεσε.
Στόχος της Οργάνωσης, είπε, είναι να βελτιώνει την ποιότητα ζωής των μελών της, από όπου και αν προέρχεται η βοήθεια, είτε οικονομική, είτε άλλου είδους, ως κοινωνική πολιτική.
Ένα από τα αιτήματά τους, είπε, είναι και η επαναφορά του δικαιώματος του 10% στις προσλήψεις στην δημόσια υπηρεσία, «νοουμένου ότι πληρούμε τα κριτήρια» και για τα παιδιά τους.
«Οι πλείστοι από εμάς, μέσα στα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε και αντιμετωπίζουμε, παλέψαμε να δώσουμε μόρφωση στα παιδιά μας, να αξιοποιηθεί αυτό το πλεονέκτημα» πρόσθεσε.
Δυστυχώς, είπε, «κάποιοι ανάπηροι πήγαν να το εκμεταλλευτούν για προαγωγές αντί για τοποθετήσεις, και χάθηκε το πλεονέκτημα». Είπε ότι στάθηκε αδύνατο να το επαναφέρουν «γιατί δεν το θέλει η ΕΕ». Είπε ότι σήμερα υπάρχουν επτά με 10 παιδιά παθόντων που θέλουν αποκατάσταση. Αν πληρούν τα κριτήρια, είπε, εκεί που θα προσληφθούν 10 άτομα, να είναι και ένα παιδί αναπήρων πολέμου. Αναφέρθηκε στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ανάπηροι και είπε ότι ότι η επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών τους θα είναι μια ανάσα γι’ αυτούς.
Είπε ότι μπορεί η Κυβέρνηση να απευθυνθεί στην ΕΕ και να ενημερώσει ότι θέλει να κάνει «κοινωνική πολιτική».
«Γιατί η ΕΕ η οποία δίνει τόσα πλεονεκτήματα στους ανάπηρους πολέμου, για την Κύπρο δεν έχει» αναρωτήθηκε. Είπε ότι η μόνη χώρα που δεν δήλωσε θύματα πολέμου στην ΕΕ είναι η Κύπρος.
«Αυτό μας ενοχλεί» πρόσθεσε. Είπε ότι στον Ευρωπαϊκό Χάρτη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το άρθρο 15, «ξεκάθαρα μιλά ότι άνθρωποι οι οποίοι έχασαν την αρτιμέλεια τους και έχουν υποστεί ζημιά υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους, δικαιούνται μια διαφορετική κοινωνική πολιτική, προνομιακή, αν θέλετε, την οποία το κράτος μας δεν εφαρμόζει ακριβώς».
Ο κ. Γρουτίδης αναφέρθηκε στα πολλά προβλήματα υγείας αλλά και ψυχολογικά θέματα που αντιμετωπίζουν οι ανάπηροι πολέμου αλλά και στο ότι «πολλοί μας κατηγορούν εμάς τους ανάπηρους πολέμου, ότι πιάνουμε λεφτά και να σιωπήσουμε».
«Είναι επιχείρημα το οποίο ακούμε επίσημα και ανεπίσημα. Αλλάζω τη θέση μου με οποιον θέλει» πρόσθεσε και διερωτήθηκε αν αναλογίστηκε ποτέ κανείς τι περνούν αυτά τα άτομα.
Έδωσε ως παράδειγμα ένα άτομο που ακρωτηριάστηκε. «Στα χρόνια που πέρασαν, του έκοψαν το πόδι άλλες δύο με τρεις φορές. Μπήκε ποτέ κανείς την ψυχολογία αυτού του ανθρώπου;» ρώτησε. Το ίδιο άτομο πρόσφατα έπεσε από τις σκάλες του σπιτιού του και έσπασε το ακρωτηριασμένο του πόδι «και ζητούσαμε μια οικιακή βοηθό να τον περιποιείται, προσωρινά, για όσο θα είναι στο κρεβάτι, και στάθηκε αδύνατο να παράσχει το κράτος οικιακή βοηθό και αναγκάστηκε η γυναίκα του να σταματήσει από την δουλειά και έχασαν και εκείνο το εισόδημα».
«Είναι αυτή πολιτική για αναπήρους πολέμου, να παρακαλούμε, όχι όλοι, για οικιακή βοηθό. Εκεί και όπου είναι απαραίτητο, έπρεπε το κράτος να φροντίζει,» πρόσθεσε.
Είπε ότι «υπάρχει θέμα με γιατρούς,» καθώς, σύμφωνα με τον ίδιο, φαίνεται μια απροθυμία να αναγνωριστούν διάφορα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν οι ανάπηροι πολέμου ως αποτέλεσμα του τραυματισμού τους το 1974.
Αναφερθηκε σε μία περίπτωση, όπου γιατρός χειρούργησε άτομο στο κεφάλι και του είπε ότι είναι “γεμάτος αιματώματα, πρέπει να είναι από κτυπήματα”, όμως δεν τον παρέπεμψε σε ιατροσυμβούλιο μεαναφέροντα ότι ήταν αιχμάλωτος πολέμου, καθώς όπως είπε, δεν γνώριζε αν τα αιματώματα ήταν λόγω αυτού. «Που να πάει ο ασθενής, που να βρει το κουράγιο να σταθεί και να απαιτήσει» διερωτήθηκε.
«Η λάθος αντιμετώπιση σκοτώνει,» είπε, προσθέτοντας ότι πριν τρία χρόνια αυτές τις μέρες αναγκάστηκαν να αρνηθούν πρόσκληση για εκδήλωση στο Προεδρικό Μέγαρο, «γιατί ένας γιατρός για 26 μήνες, δεν έκλεινε ραντεβού σε έναν ανάπηρο του οποίου το μισό πρόσωπο είναι προσθετικό και είχε ένα κουβάρι στο στόμα». Τελικά, είπε, επενέβη η Γενική Διευθύντρια του Υπουργείου Υγείας, Χριστίνα Γιαννάκη, «τον είδε ο γιατρός, ήταν καρκίνος».
Γυναίκες θύματα πολέμου
Ο κ. Γρουτίδης αναφέρθηκε και σε γυναίκες που κακοποιήθηκαν από τους Τούρκους, για την απακατάσταση των οποίων φρόντισε η Οργάνωση μετά το 2014 πολύ διακριτικά για «όσες μπόρεσαν να μας μιλήσουν, και παίρνουν ένα επίδομα για τα ψυχολογικά τραύματα».
Όμως, πρόσθεσε, υπάρχουν και σωματικά προβλήματα τα οποία οφείλει το κράτος και ιδιαίτερα τα ιατροσυμβούλια να τα αναγνωρίσουν.
Είπε ότι δεν μπορεί μια κοπέλα η οποία κακοποιήθηκε βάναυσα, από τα χτυπήματα στο κεφάλι με τα όπλα, και έχασε το φως της κατά 90% εργάζεται για να επιβιώσει στην Αγγλία, γιατί εκεί παίρνει δωρεάν μια ένεση τον μήνα που κοστίζει 1.000 στερλίνες. «Γιατί τα ιατροσυμβούλια δεν αναγνωρίζουν τα σωματικά που προήλθαν από αυτή την κακοποίηση» διερωτήθηκε.
Ανέφερε ότι η ίδια κοπέλα ήταν και ο λόγος που τον έκανε να είναι στη θέση που είναι τώρα, ως εθελοντής, λόγω της άσχημης αντιμετώπισης που είχε από υψηλόβαθμο στέλεχος στην Κύπρο, το 2014.
Είπε ότι αυτή την κοπέλα την «κακοποίησαν άγρια οι Τούρκοι, της έβγαλαν τα δόντια με την τανάλια, την μαχαίρωσαν 14 φορές και σε κάποια στιγμή ζήτησε κάποια βοήθεια» ωστόσο «ένα υψηλά ιστάμενο στέλεχος» της μίλησε πολύ απαξιωτικά.
«Ο καθένας μας είχε τέτοιες εμπειρίες» συμπλήρωσε ο κ. Γρουτίδης.
Είπε ακόμα ότι «κανένας από τους ανάπηρους δεν ζητά κάτι άλλο από σεβασμό για το ό,τι έκανε».
