Όλη η ομιλία Χαμπουλλά: Η κακοδιαχείριση, η παραλίγο πτώχευση, ο Πουλλαΐδης και η ξάστερη συνείδηση του

Διαβάστε πιο κάτω αναλυτικά όλη την ομιλία του Ευγένιου Χαμπουλλά που αποχώρησε μετά από τρία χρόνια από την προεδρία της εταιρείας της Ανόρθωσης.

Αναλυτικά:

Αναπόφευκτα… δεν μπορώ να αποφύγω την σύγκριση μεταξύ της στιγμής που ανέλαβα την προεδρία της εταιρείας πριν από τρία χρόνια και του τώρα, όπου σε πολύ λίγο -δεν θα σας κουράσω- θα παραδώσω την σκυτάλη και επίσημα.

Αν νομίζετε ότι είναι εύκολο να είσαι για τρία χρόνια συνεχόμενα πρόεδρος της εταιρείας της Ανόρθωσης… ρωτήστε τον προηγούμενο να σας πει. Μα δεν θα τον βρείτε αφού δεν έχει υπάρξει και ποτέ. Για να καταλάβετε την δυσκολία του επιχειρήματος.

Θέλοντας και μη – και ας μεσολαβεί ένα ολόκληρο σύμπαν από συναισθήματα και εικόνες, το μυαλό ταξιδεύει τον Μάιο του 2019. Τότε που δεν ξέραμε καν τι σημαίνει κορωνοϊός και πως είναι μια πανδημία να ταλαιπωρεί ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Εμείς αυτό που τότε γνωρίζαμε μετά σιγουριάς και είχαμε εύκολα διαγνώσει είναι ότι η εταιρεία της Ανόρθωσης ταλαιπωρείτο από κακοδιαχείριση, που κόντεψε να κάνει μετάσταση στο σωματείο θέτοντας το σε μεγάλο κίνδυνο.

Δεν υπερβάλλω καθόλου κύριοι. Τρία χρόνια πριν  η εταιρεία βρισκόταν υπό τον κίνδυνο της πτώχευσης μ’ αποτέλεσμα οι άμεσα πληρωτέες οφειλές που έφταναν τα έξι εκατομμύρια να μεταφερθούν στο σωματείο. Υπήρχε ένας τέτοιος κίνδυνος κύριοι. Να επιβαρυνθεί η μήτρα, το σωματείο μας δηλαδή,  με τις αρρώστιες της εταιρείας.

Υπενθυμίζω επίσης ότι τότε, πριν δηλαδή αναλάβουμε ως διοικητικό συμβούλιο,  σωματείο και εταιρεία δεν κατάφεραν να βρουν μια κοινή συνισταμένη για τρεις ολόκληρους μήνες. Με λίγα λόγια και χρεοκοπημένοι και διχασμένοι.

Δεν θέλω να περιγράψω, ενδεχομένως και να μην έχει σημασία… ας μιλήσουμε υποθετικά. Πως άραγε θα ήταν η κατάσταση με τα χρέη να κτυπούν κόκκινο και το πνεύμα της συνεργασίας να είναι παντελώς ξένο στοιχείο… πως άραγε θα εξελισσόταν η κατάσταση στην Ανόρθωση εν μέσω πανδημίας;

Ποιο θα ήταν το μέγεθος των προβλημάτων αν τότε δεν αναλαμβάναμε για να βάλουμε μια τάξη, οχυρώνοντας πρωτίστως το σωματείο και την Ανόρθωση γενικότερα έναντι μιας ασύμμετρης απειλής όπως ήταν η πανδημία και τα προβλήματα να προϋπάρχουν αυτής;

Να μου μου πεις, καλά κύριε Χαμπουλλά, προβλέψατε την έλευση των κακών; Είστε μάντης ή τόσο διορατικός όσο ο Μπιλ Γκέιτς και φροντίσατε ν’ αναλάβετε την ομάδα λίγους μήνες πριν τον κορωνοϊό;

Η απάντηση είναι όχι. Μα δεν είναι τόσο απλή. Θα πρέπει κανείς να ανατρέξει στο ανεξήγητο για να δώσει κανείς απάντηση πιο εμπεριστατωμένη. Είναι αυτή η αόρατη δύναμη που προστατεύει το σωματείο από τις κακουχίες, είναι ο Θεός που πάντοτε βάζει το χέρι του για να μπορεί η Ανόρθωση να προστατεύεται και να αναγεννάτε μέσα από τη φωτιά.

Αναλάβαμε κύριοι για να βάλουμε την Ανόρθωση στο σωστό δρόμο και ας μην ξέραμε ότι δέκα μήνες μετά, η ιστορία θα έθετε ενώπιον μας την πανδημία του κορωνοϊού, που όχι μόνο μας ταλαιπώρησε οικονομικά αλλά έγινε η αιτία μεταξύ άλλων να μας στερηθεί η δυνατότητα να διεκδικήσουμε αυτό που μας αξίζει και δεν ήταν τίποτα άλλο πέραν της κατάκτησης του πρωταθλήματος και του κυπέλλου.

Γιατί πέραν από το να εξασφαλίσουμε την ενότητα, είχαμε ενώπιον μας την δυσκολία να δημιουργήσουμε ένα ανταγωνιστικό σύνολο που επιτέλους θα μύριζε Ανόρθωση. Θα ήταν δηλαδή φόβητρο για τους αντιπάλους και χαρά για τους οπαδούς της. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι ναι η ομάδα, γέμισε περηφάνια και τον τελευταίο Ανορθωσιάτη.

Και ξανά λέω με τις δυσκολίες και τα λάθη του παρελθόντος να είναι πάνω από το κεφάλι μας και μέσα στο μυαλό μας. Σε κάθε απόφαση μας, σε κάθε κίνηση.

Γιατί μιλώντας για νούμερα οι άμεσες οφειλές της εταιρείας άγγιζαν τα έξι εκατομμύρια. Αν σ’ αυτό υπολόγιζες το έλλειμα που προδιαγραφόταν λόγω της συμφωνίας με τον Κετσπάγια για μπάτζετ 3,5 ευρώ την επόμενη διετία, άρα 7 εκατομμύρια σύνολο…. το έλλειμμα που θα προέκυπτε για την επόμενη διετία θα άγγιζε τα 13 εκ. Και με την πανδημία να μας χτυπάει πόρτα.

Και κάπου σ’ αυτό το σημείο θα ήταν ανέντιμο εκ μέρους μου , θα ήταν παραποίηση της αλήθειας και των ιστορικών γεγονότων από μένα, να μην αναφέρω το όνομα του Χρήστου Πουλλαίδη.

Ο οποίος όντως δια των οικονομικών πράξεων του μερίμνησε να καλύψει περίπου το 75% των παλιών και άμεσα πληρωτέων χρεών, συμβάλλοντας έτσι στο να αποφύγει η εταιρεία τη χρεωκοπία, καθιστώντας ταυτόχρονα ευκολότερο το έργο μας, αφού ένας τεράστιος βραχνάς βρισκόταν όπως σας ανέφερα λίγο πιο πριν, πάνω από το κεφάλι μας.

Η συνεισφορά του κύριου Χρήστου Πουλλαίδη ήταν μεγάλη και οφείλω προσωπικά αλλά και οι Ανορθωσιάτες ανά την υφήλιο να του το αναγνωρίσουμε.

Μεγάλη όμως ήταν και η συνεισφορά όλων όσων μέσω της σκληρής δουλειάς τους και μιας διαρκούς μάχης έκαναν κατορθωτό να καλύψουμε όλο το υπόλοιπο κομμάτι των παλιών χρεών.

Κύριοι άμα δεν προέκυπτε η πανδημία η Ανόρθωση αυτή τη στιγμή θα παραδιδόταν παντελώς καθαρή και μακριά από χρέη. Δεν έχει ξανά γίνει ποτέ και προκαλώ τον οποιοδήποτε να με διαψεύσει.

Η συνεισφορά του Χρήστου Πουλλαίδη και η σκληρή δουλειά όλων εμάς, έφεραν την οικονομική κάθαρση στην εταιρεία!

Όχι μόνο καταφέραμε να επαναφέρουμε την οικονομική υγεία στην εταιρεία, συνάμα αναβαθμίσαμε το Αντώνης Παπαδόπουλος με κονδύλια που ξεπερνούν το μισό εκατομμύριο και με σκληρή δουλειά εκσυγχρονίσαμε γενικότερα τις υποδομές του «ναού» μας, προσφέροντας σε παίκτες και οπαδούς καλύτερες συνθήκες. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εκκρεμότητες που πρέπει άμεσα να τύχουν σωστής διαχείρισης.

Κύριοι… όταν λέω σκληρή δουλειά, κυριολεκτώ. Με προσωπικό κόστος και όχι εξυπνοβλακείες, θεωρίες και παραμύθια της Χαλιμάς.

Μεταξύ άλλων κύριοι για την επιβίωση της εταιρείας και την υπόσταση του συλλόγου σύρθηκα και προσωπικά στα δικαστήρια ευτυχώς με ανώδυνες αποφάσεις για το πρόσωπο μου.

Αν κανείς εκ των παρευρισκόμενων θεωρεί ότι είναι εύκολη διαδικασία μάλλον είναι αδαής. Όσοι όμως συρθήκαμε στα δικαστήρια για την Ανόρθωση, γνωρίζουμε πόσο ψυχο-βγαλτική διαδικασία είναι, πόσο επίπονη και ψυχοφθόρα.

Πάλι όμως λειτουργεί εκείνο το ανεξήγητο που ανέφερα νωρίτερα. Το να κινδυνεύεις προσωπικά, για λόγους κοινωνικούς ή και οικονομικούς  και την ίδια ώρα ν’ αντιλαμβάνεσαι ότι πολεμάς για την βιωσιμότητα της Ανόρθωσης σε κάνει να νιώθεις δυνατός και περήφανος…

Ως δια μαγείας τα πάντα μπαίνουν στην άκρη και στο κέντρο τοποθετείται η Ανόρθωση σαν ιδεολογία, σαν βίωμα, σαν ένα συναισθηματικό χρέος να ξεπληρώνεται έναντι της πόλης μας, της Αμμοχώστου.

Πες το τρέλα, κάποιοι το είπαν αφοσίωση, κάποιοι το λεν θυσία, είναι σπουδαίο και μεγαλειώδες να υπηρετείς την ιδέα της Ανόρθωσης και ας είναι το προσωπικό κόστος δυσβάσταχτο.

Ας αφήσουμε όμως στην άκρη την λατρεία μας για την Ανόρθωση και ας αναφερθούμε στο αγωνιστικό κομμάτι που μοιάζει εξίσου σημαντικό με το οικονομικό. Μοιάζουν όντως συγκοινωνούντα δοχεία και είναι. Από την εμπειρία μου πια θα έλεγα ότι είναι αλληλένδετα.

Κυρίες και κύριοι, θα το πω κοφτά και ξεκάθαρα. Η Ανόρθωση κατά την διάρκεια της τριετίας μας, κατάφερε να βρει την χαμένη της αίγλη, το Παπαδόπουλος να γεμίσει και να ξανά γίνει κάστρο, έχοντας μάλιστα μικρότερο μπάτζετ σε σχέση με τους παραδοσιακούς ανταγωνιστές της.

Εμείς αντιστρέψαμε την σύγχρονη επικρατούσα αντίληψη που φέρει τις ομάδες με μεγαλύτερα μπάτζετ να επικρατούν των υπολοίπων.

Η Ανόρθωση την πρώτη χρονιά τερμάτισε πρώτη και ας όψονται τα συμφέροντα και οι ραδιουργίες κάποιων… μας στέρησαν λόγω κορωνοϊού το δικαίωμα να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα ως η καλύτερη ομάδα της σεζόν 19-20διακόπτοντας το πρωτάθλημα.

Να επισημάνω επίσης ότι ναι μεν στέρησαν από την Ανόρθωση το αυτονόητο… να διεκδικήσει δηλαδή μέχρι τέλους τους τίτλους μες στα γήπεδα… αλλά καταφέραμε ν’ αναδείξουμε τις κουτοπονηριές τους, ανεβάζοντας την υπόληψη της ομάδας μας γενικότερα στο φίλαθλο κοινό αφού η Ανόρθωση ήταν η μοναδική ομάδα που πολέμησε για το δίκαιο και το οποίο αναγνωρίστηκε από την συντριπτική πλειοψηφία του κοινού.

Μπορεί να μας στέρησαν το δικαίωμα να παίξουμε, κατάφεραν όμως άθελα τους να αναδείξουν την τιμιότητα και τις θεμελιώδεις αρχές που χαρακτηρίζουν το ιστορικότερο σωματείο της Κύπρου.

Την επόμενη σεζόν, μέσα στα γήπεδα, όπως πρέπει δηλαδή, πήραμε μετά από 13 χρόνια παρακαλώ το κύπελλο, γράφοντας ιστορία και με τις εικόνες του γεμάτου Αντώνης Παπαδόπουλος στην φιέστα να αποτελούν φάρο για τον κάθε Ανορθωσιάτη του μέλλοντος.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Όσοι όμως είδαν τα παιδιά μας να κατανοούν από πρώτο χέρι το μεγαλείο της ομάδας τους, καταλαβαίνουν τι λέω.

Ας το αφήσω μέχρι εδώ… ας μην εμβαθύνουμε και στα αυτονόητα. Οι τίτλοι είναι τίτλοι και αποτελούν παράσημο για κάθε σωματείο ανεξαρτήτως της ιστορικότητας του.

Τη σύγχρονη όμως εποχή πέραν από δόξα προσφέρουν και χρήματα. Γιατί δια του κυπέλλου και μέσω της σωστής δουλειάς που έγινε το περασμένο καλοκαίρι η ομάδα μπήκε στους ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Και όπως ξέρουμε η Ανόρθωση ξανά μπήκε ομίλους. Αυτό που ενδεχομένως να μην ξέρουν οι περισσότεροι είναι ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της η εταιρεία της Ανόρθωσης έκλεισε κερδοφόρα τους ισολογισμούς της!!! Κερδοφόρα κύριοι… ξανά λέω. Φυτέψαμε σπόρο για το μέλλον. Θέσαμε θεμέλιούς γι’ αυτούς που θα έρθουν μετέπειτα.

Κτίσαμε. Και θα συνεχίζαμε ακόμη περισσότερο το χτίσιμο και την δημιουργία των μεγάλων στιγμών της Ανόρθωσης Αμμοχώστου εάν τη φετινή χρονιά, διατηρείτο η ενότητα, η συστράτευση και η συγκέντρωση στον αντικειμενικό σκοπό, που δεν ήταν άλλος από την κατάκτηση ενός τίτλου και η έξοδος στην Ευρώπη.

Με συγχωρείτε αλλά τα γεγονότα δεν μου επιτρέπουν παρά να επισημάνω τα λάθη τα οποία κατά την άποψη μου ζημίωσαν την συνολική πορεία της φετινής ομάδας.

Είναι γνωστό ότι η ομάδα δεν είχε ομαλή προετοιμασία καθώς αυτή ολοκληρώθηκε με δύο μεγάλα κύματα κρουσμάτων covid κατά τη διάρκεια της.

Επιπλέον το πολύ βεβαρυμμένο πρόγραμμα, ιδιαίτερα για κάποιους παίκτες με εγχώριες, ευρωπαϊκές και διεθνείς υποχρεώσεις, κόστισαν στο ξεκίνημα.

Παρά ταύτα, μετά από αντεπίθεση διαρκείας, καταφέραμε να συμπεριληφθούμε στο γκρουπ των πρωτοπόρων, αλλά κάπου εκεί χάλασε η μαγιά.

Ενώ η ομάδα ήταν στην κορύφωση της προσπάθειας της, πραγματοποιώντας σπουδαίες εμφανίσεις εντός και εκτός, προκαλώντας το θαυμασμό όχι μόνο των οπαδών μας αλλά και των αντιπάλων, βγήκαν στη δημοσιότητα πρόωρα επερχόμενες αλλαγές για το ιδιοκτησιακό και διοικητικό της μέλλον, γεγονός που αποπροσανατόλισε όλο το οικοδόμημα από τους στόχους που θέσαμε από την αρχή της περιόδου.

Επιπλέον η άκαιρη φημολογία και δημόσια συζήτηση για πρόσληψη τεχνικού διευθυντή, και το κτίσιμο μιας νέας ομάδας συνοδευόμενη και με συνεχή δημοσιεύματα για αποχωρήσεις παικτών και στελεχών του προπονητικού τμήματος, δημιούργησαν περεταίρω αναστάτωση εντός της ομάδας και βεβάρυναν το κλίμα.

Αυτά μαζί με τα άλλα που προανέφερα, επέβησαν μοιραία για την κατάληξη της προσπάθειας μας, με αποτέλεσμα να κλείσει η χρονιά, με ατυχή για την Ανόρθωση τρόπο.

Αυτό το αντιλαμβάνεται ακόμα και ο τελευταίος οπαδός της Ανόρθωσης, και όχι μόνο. Μετά από αυτά, σήμερα, καλούμαστε ως διοίκηση να παραδώσουμε την σκυτάλη στο νέο Διοικητικό Συμβούλιο.

Την παραδίδω έχοντας τη συνείδηση μου καθαρή και ξάστερη. Χαιρετίζω την απόφαση του κυρίου Πουλλαϊδη να βγει στο προσκήνιο.

Είναι έτσι και αλλιώς σωστό μα και δίκαιο ότι εφόσον θέλει ως μεγαλομέτοχος να έχει τον πρώτο λόγο θα πρέπει να έχει και την προσωπική ευθύνη, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες των αποφάσεων του. Η εποχή όπου ζητούσε εκ του μακρόθεν να υιοθετούνται αποφάσεις του από άλλους τελείωσε.

Θέλω να του ευχηθώ  καλή τύχη μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Να του επισημάνω και ενδεχομένως να γνωρίζει και ο ίδιος  ότι η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια νύκτα. Η σταθερότητα που ανέδειξε η παρούσα διοίκηση, η μακροβιότερη στην ιστορία της εταιρείας, θα πρέπει να αποτελεί παράδειγμα για όλους και ιδιαίτερα προς το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του οποίου εύχομαι μόνο επιτυχίες και μακράν θητεία γιατί μόνο έτσι μπορεί ένα νέο Συμβούλιο να πετύχει τους στόχους του.

Το διοικητικό “ράβε ξήλωνε” που τόσο ταλαιπώρησε την εταιρεία ας αποτελέσει, μια και καλή, παρελθόν.

Μέσα από την καρδιά μου επίσης υπάρχει τεράστιος χώρος για να ευχαριστήσω τους συνεργάτες μου στα διοικητικά συμβούλια, το υπαλληλικό προσωπικό της εταιρείας, σύσσωμο το ποδοσφαιρικό τμήμα  για τις μεγάλες στιγμές που ζήσαμε μα κυρίως τον κόσμο της Ανόρθωσης, μέρος του οποίου ήμουν, είμαι και θα είμαι