Πινελιές από τα παλιά: Ιστορίες για τη Λάρνακα
Η αγαπημένη μας Χρυσούλα Ιερίδου, -δεξιά- που απεβίωσε το 2014 με τη γλυκύτατη Λένια Δρουσιώτη στο ίδιο τραπέζι να συζητούν. Τα σπίτια τους, το ένα δίπλα στο άλλο εκεί στην είσοδο της οδού Αγίου Λαζάρου.
Η Λένια Δρουσιώτη, παντρεμένη με τον αδελφό της Χρυσούλας τον μ. Αντρέα, στέλεχος σε τραπεζικό ίδρυμα. Με δύο αξιόλογα παιδιά. Τον Γιάννη και τον Λούη. Η Λένια πάντοτε με το χαμόγελό της και οι φίλοι ευπρόσδεκτοι για ένα καφέ.
Η Χρυσούλα, γέννημα της οδού Αφροδίτης, σύζυγος του μ. Λέαντρου που ασχολείτο με εμπορικές δραστηριότητες και με δυο παιδιά, την αγαπημένη μας Ηρώ Βογιατζή, που έφυγε από τα γίηνα πριν δυο χρόνια περίπου και την χαμογελαστή μας Ελένη Μόλλισον, η οποία ως παιδική φίλη και γειτόνισσα με υπερασπιζόταν όταν με χαστούκιζαν οι Ματσολούδες! Και μετά, συμμαθητές στο Εμπορικό Λύκειο Λάρνακος.
Η Χρυσούλα, Αριστούχος του Εμπορικού Λυκείου Λάρνακος, συνέχισε τις σπουδές της στις Καλογριές, για εκμάθηση της Αγγλικής και Γαλλικής γλώσσας. Επίσης παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής. Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της Παιδικής Εξοχής Λάρνακος και ενεργό μέλος του Ερυθρού Σταυρού.
Θα ήθελα να μεταφέρω, δύο αναφορές που είχε κάμει η Χρυσούλα στη θυγατέρα της Ελένη και έχουν σχέση με τη Λάρνακα και την οδό Αφροδίτης.
Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, πολλοί κάτοικοι της Λάρνακος μετακόμισαν προσωρινά σε χωριά γιατί έγιναν βομβαρδισμοί από αέρος και υπήρχε φόβος για εισβολή των Γερμανών, όπως έγινε και στην Κρήτη. Μετακόμισε και η Αμερικανική Ακαδημία Λάρνακος στα Λεύκαρα και το Εμπορικό Λύκειο στο Δάλι. Όταν μετά το πέρας του πολέμου και την επιστροφή των Εκπαιδευτηρίων στη Λάρνακα, ρώτησαν τον αξιόλογο Διευθυντή Λεκό γιατί το Λύκειο δεν μετακόμισε στα Λεύκαρα, όπως έπραξαν με την Ακαδημία, έδωσε την ακόλουθη απάντηση. < Πως να πάρω το Σχολείο, σε ένα χωριό όπως τα Λεύκαρα που έχει χιόνια, τη στιγμή που εμείς έχουμε μαθητές που δεν έχουν παπούτσια και τους δίνει το σχολείο για να μην έρχονται ανυπόδητοι>. Πολλοί κάτοικοι μετακόμισαν στο Δάλι. Οι Σκαλιωτούδες, μαθημένες από τον περίπατο στο παραλιακό μέτωπο, διάλεξαν ένα ίσιο δρόμο με δέντρα στο Δάλι, όπου έκαναν τον περίπατό τους. Αυτό, εντυπωσίασε τους νέους και τις νέες του Δαλιού, όπου παρά την έντονη δυσφορία των παππούδων-γιαγιάδων, γονιών τους, για τα νέα ήθη – τότε ακούσθη για πρώτη φορά το <ίντα τζαιρούς εφτάσαμεν>- μιμήθηκαν τις Σκαλιωτούδες και απολάμβαναν και αυτοί τον περίπατό τους, αλλά και τα…συνεπαγόμενα!
Τώρα, ερχόμαστε σε κάτι άλλο, που έγινε θέμα και αφορά την ονομασία της οδού Αφροδίτης. Η Ελένη, έχει τίτλο ακίνητης ιδιοκτησίας του 1910 που παρουσιάζει το πατρικό σπίτι στην οδό Χρυσής. Μετά, η οδός απέκτησε νέα σπίτια και νέες αξιοπρεπείς οικογένειες. Εκεί και ο παππούς μου ο Γιώρκος Κιδιώτης Νικολαϊδης που παντρεμένος με τη γιαγιά μου τη Χρυσταλλένη δημιούργησαν μια ωραία οικογένεια , έξι κορίτσια και δυο αγόρια. Ένα ωραίο φυτώριο παιδιών ξεπήδησε! Τα κορίτσια, από τα πιο όμορφα της περιοχής. Και άλλαξε και η ονομασία – κατά τον Καθηγητή Γεωργιάδη, με αναφορά από την Χρυσούλα- σε οδό Αφροδίτης, προς τιμή της όμορφης Κύπριδος! Και όμως! Ορισμένοι συνέδεσαν το όνομα της οδού με την παραπλήσιο οδό του κρασοποτείου Σρακ με το όνομα “water street” όπου είχαν εγκατασταθεί οίκοι ανοχής και χωρίς αιδώ, έγραψαν ότι αυτή η οδός ήταν…προέκταση της Αφροδίτης, όνομα που δόθηκε προς “τιμή” της θεάς του αγοραίου έρωτα! Σε μια οδό, με αξιοπρεπείς νοικοκοκυραίους!
Τώρα, η Χρυσούλα αλλά και η Ηρώ, μας βλέπουν από ψηλά και μας χαμογελούν. Αγάπησαν με πάθος τη Λάρνακα αλλά και οι ίδιες αγαπήθηκαν πολύ! Ο Κύριος να τις προσέχει….
Η Λένια με την αδελφή μου Έλλη, η Μαίρη της Τούλλας, η οικογένεια Σολομωνίδη, φυλάσσουν τώρα Θεμοπύλες. Να είναι καλά….
(Αρχείο Λένιας Δρουσιώτη)
Πηγή: Σκαλιώτικες Αναδρομές
