Έλλη Αυξεντίου: ” Στόχος μου να δημιουργήσω μια ομπρέλα αγάπης, που θα φέρει το όνομα της γιαγιάς μου»
Γράφει η Ειρήνη Αντωνίου
Η συνάδελφος – δημοσιογράφος Έλλη Αυξεντίου, μας μιλά και μας εξηγεί τι είναι αυτό που την ώθησε να ξεκινήσει αυτό τον αγώνα αγάπης, για τους συναθρώπους μας. Μας εξιστορεί ποια ήταν η γιαγιά της Ελένη και γιατί θέλει να τιμά κάθε μέρα το όνομα της.
“Η γιαγιά μου, Ελένη Ματθαίου, στα 30 της χρόνια, έμεινε μόνη αφού ο παππούς μου , δολοφονήθηκε άδικα, από Κύπριους στην ΕΟΚΑ Α, έκτοτε παρά τις αμέτρητες προσπάθειες της οικογένειας, ο παππούς μου, Κώστας Ματθαίου, αγνοείται.
Η γιαγιά μου Ελένη δεν παντρεύτηκε ξανά. Μέλημα της η ανατροφή των παιδιών της. Περπατούσε καθημερινά χιλιόμετρα για να μεταβεί στην εργασία της, για να θρέψει τα τέσσερα ανήλικα παιδιά της. Δε βοηθήθηκε ποτέ από κανέναν και από καμία κυβέρνηση.
Ότι κατάφερε το κατάφερε με τα δυο της χέρια. Ήταν μαχήτρια. Μεγάλη μαχήτρια με γενναία ψυχή. Τόσο γενναία που συγχώρεσε ακόμη και τους δολοφόνους όταν κάποιοι από αυτούς, γονάτισαν στα σκαλοπάτια, του σπιτιού της και ζήτησαν συγχώρεση.
Για πενήντα χρόνια περίπου, μέχρι το τέλος της ζωής της, αφιέρωσε τη ζωή της στην αγάπη και στον εθελοντισμό. Όταν «έφυγε» συνάντησα κόσμο που δεν γνώριζα, είχαν την ανάγκη για να μου διηγηθούν πόσο πολύ τους βοήθησε η γιαγιά μου.
Ιστορίες προσφύγων, παιδιών, ενήλικων που έψαχναν μία ομπρέλα αγάπης. Η γιαγιά μου, αγαπούσε πολύ το χαμόγελο και τη ζωή και ήθελε να την προσφέρει απλόχερα στον κόσμο. Τα μάτια της έσφιζαν από ζωή. Δε σκεφτόμασταν το θάνατο. Γι’ αυτό και κάποιες φορές που ψάχνω να βρω φωτογραφίες για εκδηλώσεις, που είμαστε οι δυο μας δυσκολεύομαι.
Οι χιλιάδες μας φωτογραφίες είναι αστείες. Σκεφτόμασταν μόνο τη ζωή με χαμόγελο και κάναμε «πλάκες».
Η Ελένη μου, η δικιά μου Ελένη θέλει να προσφέρει απλόχερα το χαμόγελο, σε όποιον το έχει ανάγκη και εγώ θα προσπαθήσω αυτό το χαμόγελο να μην σβήσει ποτέ.
Στόχος μου είναι να δημιουργήσω μια ομπρέλα αγάπης, για τον άνθρωπο, η οποία θα φέρει το όνομα της γιαγιάς μου, γιατί τα θαύματα είναι ανθρώπινα και γεννιούνται μέσα από την αγάπη. Είναι ένας τρόπος να τιμάται καθημερινά η μνήμη της γιαγιάς μου και να συνεχίζεται το πολύτιμο έργο της».
