Ένας… αλλιώτικος νέος από το Παραλίμνι: Κατάφερε να μας πείσει πως η ισχυρότερη δύναμη της ψυχής είναι η θέληση!

Κοιτάζοντας τον αναρωτιέσαι αν… τελικά  οι Άγγελοι δεν βρίσκονται στον ουρανό αλλά έχουν μορφή ανθρώπου, ενός νέου ανθρώπου που γεννήθηκε λίγο μόνο διαφορετικός από όλους τους άλλους.

Κατάφερε να μας πείσει πως, η ισχυρότερη δύναμη της ψυχής είναι η θέληση. Αυτή κυριαρχεί πάνω από όλες τις ψυχικές του δυνάμεις. Όσο μεγάλωνε συνειδητοποιούσε πως έπρεπε να κάνει μόνο το καλό, αυτός είναι ίσως και ο λόγος που ποτέ κανείς δεν τον κορόιδεψε. Μερικοί από τους συγγενείς του ακόμα αναρωτιόνται αν πρόκειται για ένα παιδί θαύμα!

Στη ζωή του όμως δυστυχώς πέρασε πολύ δύσκολα, δοκιμάστηκε και πόνεσε πολύ. Οι ώρες στα χειρουργεία ατέλειωτες από τότε που ήταν βρέφος. Σχεδόν όλα τα όργανα στο σώμα του είχαν κάποιο πρόβλημα και ο Γολγοθάς του έμοιαζε ατελείωτος.

Ο νεαρός Μιχάλης Μεταξάς από το Παραλίμνι αναφέρει:

«Γεννήθηκα στις 16.5.1989 στην Γερμανία. Ο πατέρας μου είναι Κύπριος από το Παραλίμνι και η μητέρα μου είναι Γερμανίδα. Όταν γεννήθηκα οι γονείς μου δεν άκουσαν ότι συνήθως οι άλλοι γονείς «Το βρέφος σας  είναι υγιέστατο, απόλυτα φυσιολογικό». Δυστυχώς γεννήθηκα  σχεδόν κωφός, με σχιστία της υπερώας του στόματος (λυκόστομα) και σχιστία του άνω χείλους (λαγώχειλος). Αυτού του τύπου ανωμαλίες είχαν περίπου 1 ανά 800 γεννήσεις. Έτυχε λοιπόν να είμαι μέσα σε αυτούς.

Έκανα μέχρι σήμερα γύρω στις  30 χειρουργικές επεμβάσεις, άρχισαν όταν ήμουν 3 μηνών. Σε ηλικία 10 μηνών μου αφαίρεσαν και το τυφλό, το οποίο ήταν πάνω από το στομάχι. Δεν ήταν κάτι σπάνιο καθότι αρκετά μου όργανα δεν βρίσκονται ακόμα στην κανονική τους θέση όπως και το παχύ μου έντερο. Αν και έκανα 4 επεμβάσεις -η μια εξ αυτών ήταν λόγο της μόλυνσης που προκλήθηκε από τις προηγούμενες 3 επεμβάσεις- το παχύ μου έντερο δεν βρίσκεται στην κανονική του θέση.

Εγχειρίστηκα και στο ένα  μου μάτι γιατί δεν μπορούσα να βλέπω κανονικά. Αν και πιο αδύνατο σήμερα βλέπω καλά. Χρειάζομαι ακόμα μερικές επεμβάσεις καθώς υπάρχει δυσμορφία στη μύτη αλλά και το γεγονός ότι η τελευταία επέμβαση (στον ουρανίσκο) δεν πέτυχε και πρέπει να γίνει ξανά. Δεν κατάφερα να  ξεπεράσω εντελώς και το σύνδρομο Tourette(Τουρέτ) ή αλλιώς Σύνδρομο Gillesde la Tourette. Πρόκειται για νευροαναπτυξιακή διαταραχή που χαρακτηρίζεται  από την παρουσία πολλαπλών κινητικών τικ. Είναι ξαφνικές ταχείες επαναλαμβανόμενες άσκοπες και άρρυθμες συσπάσεις των κινητικών μυών.

Παρουσιάζω και Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, κατά τη οποία εμφανίζω ιδεοληψίες (έμμονες ιδέες) και αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω κάτι επαναλαμβανόμενα. Όπως να ελέγξω πολλές φορές αν η πόρτα είναι κλειδωμένη (ειδικά όταν βρίσκομαι στο μπάνιο). Να μπω και να βγω πολλές φορές μέσα στο αυτοκίνητο για να ελέγξω αν είναι κλειδωμένο.

Ήταν αναγκαία  η συνεχής αξιολόγηση της ομιλίας μου από ειδικό λογοθεραπευτή που άρχισε σε  ηλικία 2 ετών. Επίσης χρειαζόμουν παρακολούθηση από ειδικό ωτορινολαρυγγολόγο, καθώς και από οδοντίατρο για την παρακολούθηση της οδοντοφυΐας και της σωστής στοματικής υγιεινής μου. Αρκετά σοβαρό πρόβλημα σήμερα αποτελεί και η ακοή μου. Αν και μόνο τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής μου φόρεσα  ακουστικά γιατί μετά έκανα αρκετές επεμβάσεις. Σήμερα έχω 80% κώφωση στο ένα αυτί ενώ στο άλλο 20%. Όλες οι επεμβάσεις έγιναν στην Γερμανία και στην Κύπρο επιστρέψαμε μόνιμα πια σε ηλικία 7 ετών.

Όταν πήγαινα στο νηπιαγωγείο στη Γερμανία, ερχόταν μια φορά της εβδομάδας μια καθηγήτρια μουσικής. Εκείνη είχε πει στους γονείς μου πως, αν και βαρήκοος είχα μουσικό αυτί και πως θα μπορούσα μεγαλώνοντας να ασχοληθώ με την μουσική. Πραγματικά μου άρεσε κάθε είδος μουσικής.

Όταν οι φίλοι μου πήγαιναν να παίξουν ποδόσφαιρό δεν τους ακολουθούσα αλλά έμενα στο σπίτι και προσπαθούσα να μάθω διάφορα μουσικά όργανα. Όλοι έμεναν περίεργοι πως κατάφερνα κάθε φορά που άκουγα ένα τραγούδι και χωρίς να έχω δει ποτέ τις νότες μπορούσα και το έπαιζα στο πιάνο και στο ακορντεόν.

Τους προκαλούσε έντονο ενθουσιασμό το γεγονός ότι, ήξερα τι διάστημα και τι νότες έχει ο ήχος του ασανσέρ. Στο δημοτικό και στο μάθημα της μουσικής , όταν η δασκάλα μου έπαιζε στο πιάνο ένα τραγούδι την συνόδευα με τον αυλό χωρίς να μου έχει δώσει ποτέ τις νότες.

Έμενε κάθε φορά άφωνη και  μέχρι σήμερα έχει να το λέει. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο αν και είχα αρκετούς φίλους δεν έβγαινα συχνά  αλλά εμένα σπίτι και μελετούσα μουσική. Τα παιδικά μου χρόνια είχαν έντονα το άρωμα και το χρώμα της μουσικής.

Οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου, υποστήριζαν κάθε μου βήμα. Ποτέ δεν άφησα τα προβλήματα της υγείας μου να επηρεάσουν την χαρά και τον ενθουσιασμό που μου προκαλεί η μουσική. Κάθε φορά που παίζω ακορντεόν αλλά και πιάνο νιώθω πως στην πραγματικότητα δεν χρησιμοποιώ τα δάκτυλα αλλά τη ψυχή μου. Γεμίζω με χαρά, ελπίδα και αισιοδοξία. Είναι σαν να απλώνεται όλη η ευτυχία του κόσμου μπροστά μου. Χιλιάδες χαμόγελα αγγίζουν την ψυχή μου εκείνη τη στιγμή. Τίποτα δεν μοιάζει ομορφότερο!

Παίζω τρομπόνι, πιάνο , ακορντεόν, μπουζούκι και βιολί. Σήμερα σπουδάζω μουσική στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου στην Λευκωσία. Τα σαββατοκύριακα  παίζω μουσική σε ένα ξενοδοχείο. Πέρα του γεγονότος ότι το απολαμβάνω πάρα πολύ, βγάζω και τα έξοδα μου για να μην επιβαρύνω έτσι τους γονείς μου.

Μαζί με φίλους έχουμε και μια πάντα αλλά ανήκω και σε διάφορα άλλα συγκροτήματα που έχουν φτιάξει παιδιά της ηλικίας μου. Τα καλοκαίρια τραγουδάμε σε διάφορα ξενοδοχεία και ταβέρνες.  Επίσης ανήκω στην φιλαρμονική του Δήμου μου αλλά και του Ευρωπαϊκού Πανεπιστήμιου Κύπρου-Δήμου Στροβόλου.

Ξέρω πως στη ζωή μας πρέπει να διώχνουμε τα μαύρα σύννεφα και να κρατάμε μόνο τον ήλιο. Να διώχνουμε τα άσχημα και να  κρατάμε τα όμορφα. Στη ζωή μου η δική μου ομορφιά ήταν και θα είναι η μουσική. Αν και υπάρχει και μια δεύτερη αγάπη, τα αεροπλάνα!

Από πολύ μικρός ήθελα να μάθω όλα τα αεροδρόμια του κόσμου και πάντα ήθελα να παίζω μόνο με αεροπλανάκια. Άρχισα την συλλογή μου από τότε που ήμουν στο δημοτικό, λάτρευα τα αεροπλάνα. Σε ηλικία 13 ετών ανακάλυψα  ένα πρόγραμμα  στον υπολογιστή μου που σε μάθαινε  πως να πετάς αεροπλάνο. Γινόταν -εν μέσω του υπολογιστή φυσικά-  ακριβώς όπως και στην πραγματικότητα. Πραγματοποιούσα δηλαδή πτήσεις σαν να βρισκόμουν σε πραγματικό πιλοτήριο.

Έξι χρόνια μετά και ενώ ταξιδεύαμε για Γερμανία έτυχε και με άφησαν να μπω μπροστά μαζί με τους πιλότους. Άρχισα με πολύ μεγάλη χαρά να τους εξηγώ το κάθε τι  αλλά και όλα όσα έμαθα όλο αυτό τον καιρό από το συγκεκριμένο πρόγραμμα.

Στο τέλος  φώναξαν του πατέρα μου και του είπαν πως ,αν τους συνέβαινε οτιδήποτε στη συγκεκριμένη πτήση δεν θα ανησυχούσαν για το πια θα ήταν η τύχη του αεροπλάνου. Θα μπορούσα να σταθώ άξια στη θέση τους και μάλιστα θα το απογείωνα αλλά και προσγείωνα μια χαρά.  Ήθελα τόσο πολύ να τους πω, πως όταν κάποιος ασχολείται με κάτι που του αρέσει στη ζωή του κάνει τις στιγμές του όμορφες.

Νιώθει τόσο ευχάριστα και τόσο ωραία που τις περισσότερες φορές τον  κάνουν να ξεχνάει κάθε του πρόβλημα. Έτσι νιώθω και όταν γράφω ποιήματα. Κάθε φορά και κάθε ένα από αυτά τα αφιερώνω σε κάποιον δικό μου άνθρωπο. Όλα αυτά μαζί με κάνουν να ξεχνάω όλες τις άσχημες αναμνήσεις από τα νοσοκομεία και χειρουργεία. Με κάνουν να ξεχνάω κάθε άσχημο που μου έτυχε σε αυτή τη ζωή.

Μια φορά και ένα καιρό ένας μεγάλος δάσκαλος και πατέρας της μουσικής είπε : “Η μουσική είναι το στόμα του θεού”. Με αυτή τη χρυσή κουβέντα του μεγάλου αυτού δασκάλου και πατέρα, του Wolfgang Amadeus Mozart, συμφωνώ και επαυξάνω με τα εξής λόγια :

Η τραουδκιά εν η καρκιά τζιαι του θεού το στόμαν

τζι ούλλες οι αρμονίες της εν της ζωής το χρώμαν

η μουσική εν το βκιολίν τζι η τέγνη το δοξάριν

τζιαι ο ρυθμός το στήριγμαν στον ώμον του βκιολάρη

το φως του ήλιου του λαμπρού που φέγγει τζι ανατείλει

εν της σονάτας η έναρξη τζι η πτώση της το δείλις

η μείζωνα εν η χαρά τζι η ελάσσων το μαράζιν

εν γέλιν της νεράιδας τζιαι σύννεφου χαλάζιν

οι όπερες τζι οι άριες τζιαι τα ρετζιητατήβα

εν όπως το γλυκόν κρασίν που πίνουν τζιαι τραουδούν μαζίν

τζιαι σου λαλούν εβίβα

κάθε ξιφώτιν τα πουλιά πετούν τζιαι κελαηδούσιν

τζιαι μελωδίες της χαράς χρωματιστές λαλούσιν

με το γλυτζίν τραούδιν τους τον ουρανόν αγγίζουν

τζιαι τες καρδιές των λουλουδιών με χρώματα γεμίζουν

οι μουσικές εν αγκαλιές που τες ψυχές ανάβουν

τζιαι εν η γλώσσα η όμορφη που ούλλοι καταλάβουν»

Η μητέρα του Μιχάλη , κυρία Barbara Μεταξά αναφέρει:

«Ο Μιχάλης έχει ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ από βρέφος. Το ταλέντο του όμως  και η αγάπη του για την μουσική κάνουν το πρόβλημα του να μοιάζει μικρότερο. Είναι ένα πολύ ξεχωριστό πλάσμα, ένας νέος γεμάτος αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους. Όλοι είμαστε δίπλα του, τον στηρίζουμε και τον αγαπάμε πάρα πολύ. Είμαστε πολύ περήφανοι για τον Μιχάλη»

Ο πατέρας του Μιχάλη κύριος Γεώργιος Μεταξάς αναφέρει για το γιό του:

«Θυμάμαι όταν είχαμε πάει διακοπές στην Ρόδο ο θείος του Μιχάλη άκουσε ένα τραγούδι του Μητροπάνου και ρώτησε τον γιό μου αν το ήξερε. Εκείνος του απάντησε πως όχι. Τότε ο  θείος του τον παρακάλεσε όταν  επιστρέψουμε στην Κύπρο να το μάθει και να του το παίζει στο ακορντεόν. Ο Μιχάλης όμως έκανε το εξής απίστευτο, επιστρέφοντας στο ξενοδοχείo- κάτι που έγινε μερικά λεπτά αργότερα-  κάθισε στο πιάνο που υπήρχε εκεί και φώναξε στο θείου του.

Του είπε πως θυμόταν το τραγούδι που ακούσαμε λίγο πριν και πως θα δοκίμαζε να το παίξει εκείνη τη στιγμή. Είχαν όλοι κατενθουσιαστεί επειδή το έπαιξε τόσο καλά σαν να το είχε μελετήσει, σαν να είχε τις νότες μπροστά του. Ενώ στην πραγματικότητα ούτε τις νότες είχε αλλά και  το τραγούδι του ήταν άγνωστο. Μερικά μόνο δευτερόλεπτα είναι αρκετά για τον γιό μου, αφού αρκεί να ακούσει μόνο μια φορά το τραγούδι.

Οι θαμώνες που ήταν εκεί ενθουσιάστηκαν και κάθε βράδυ τον περίμεναν για να παίξει πιάνο. Όλοι μαζί τραγουδούσαν και χόρευαν.

Έτσι συμβαίνει συνήθως, ο Μιχάλης είναι η ψυχή της παρέας. Όπου και αν πάμε καταφέρνει πάντα να κάνει φίλους. Αμέτρητες φορές μας έχουν πάρει τηλέφωνο μετά για να μας πουν πόσο πολύ χάρηκαν που τον γνώρισαν και να μας δώσουν συγχαρητήρια, τόσο για τη μουσική  όσο και για τον χαρακτήρα του».

Πηγή:http://www.ant1iwo.com/