Η ζωή μας έχει αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη. Είμαστε σε κατάσταση πολέμου, με τις μεγάλες μάχες να δίνονται στα νοσοκομεία και αυτές τις πιο μικρές, αλλά επίσης σημαντικές να δίνονται σε σπίτια. Πίσω από τις κλειδαμπαρωμένες πόρτες, κάποιοι συνάνθρωποι μας φτιάχνουν πολεμοφόδια για τους στρατιώτες της πρώτης γραμμής. Τους γιατρούς και τους νοσοκόμους. Με ότι μέσο και υλικό έχουν.
Δεν είναι όπως αυτούς που σπάνε την καραντίνα, όπως αυτούς που δεν αυτοπεριορίζονται, όπως αυτούς που μεγαλώνουν την αλυσίδα του κορωνοϊού.
Αυτοί έχουν βαλθεί να μεγαλώσουν μια άλλη αλυσίδα. Την αλυσίδα της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης… Πέραν τούτου, όμως, έχουν φέρει στην επιφάνεια την Κύπρο που αγαπάμε. Την Κύπρο για την οποία είμαστε πολύ περήφανοι.
