Οι εικόνες και τα σχόλια που βλέπουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οδηγούν στο συμπέρασμα πως πολλά πρόσωπα μεγάλης ηλικίας, που αποτελούν, μάλιστα, και ευπαθή ομάδα, δεν ακολουθούν τα όσα συνεχώς επαναλαμβάνονται αναφορικά με τον περιορισμό και τις αποστάσεις που πρέπει να τηρούνται.
Γιαγιάδες και παππούδες φαίνεται να συνεχίζουν να πηγαίνουν επί καθημερινής βάσεως για ψώνισμα, να επισκέπτονται γείτονες και γενικά να τοποθετούν τον εαυτό τους σε συνθήκες που μπορεί να βοηθήσουν την μετάδοση του ιού.
Η πραγματικότητα είναι πως όσο πιο μεγάλος είναι κάποιος, τόσο πιο δύσκολα αλλάζει την ρουτίνα του, η οποία, πολλές φορές, αποτελεί δίκτυ ασφαλείας. Επίσης, πολλές φορές, για τις ηλικίες αυτές, τα ψώνια, η τράπεζα και άλλες αντίστοιχες δουλειές ρουτίνας, αποτελούν μορφή κοινωνικοποίησης, την οποία δυσκολεύονται να εγκαταλείψουν.
Την ίδια στιγμή, μεγάλο μέρος της ροής πληροφοριών για τον κορωνοϊό διοχετεύεται από το διαδίκτυο, στο οποίο πολλοί μεγάλης ηλικίας άνθρωποι έχουν μικρή ή καθόλου πρόσβαση, γεγονός που σημαίνει πως δεν εκτίθενται στον ίδιο όγκο ενημέρωσης με τον ευρύτερο πληθυσμό. Κατ’ επέκταση, πράγματα που για τους υπόλοιπους έχουν επαναληφθεί τόσες φορές, που θεωρούνται αυτονόητα, μπορεί για αυτούς να μην είναι κοινή γνώση.
Ταυτόχρονα, κάποια άτομα στις συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες, αντιμετωπίζουν προβλήματα στη γνωστική τους λειτουργία, τα οποία μπορεί να καθιστούν δύσκολη την συγκράτηση ή την επεξεργασία πληροφοριών που ακούν από τα παιδιά και τα εγγόνια τους ή από τα ΜΜΕ.
Για αυτούς τους λόγους, είναι σημαντικό να επαναλαμβάνουμε συνεχώς στους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μεγάλης ηλικίας ότι θα πρέπει να περιορίζονται στο σπίτι. Και κυρίως να τους εξηγούμε γιατί. Να τους κάνουμε να κατανοήσουν ότι ο κορωνοϊός είναι πολλές φορές αόρατος και μπορείς να τον κολλήσεις και από ανθρώπους που δεν έχουν εμφανή συμπτώματα, ακόμη και αν αυτοί είναι συγγενικά πρόσωπα ή φίλοι.
Και είναι εξίσου σημαντικό να τους εξηγούμε πως η κοινωνική απόσταση δεν ισούται με κοινωνική απομόνωση. Να τους παίρνουμε συνεχώς τηλέφωνο, να βάζουμε τα εγγονάκια να τους μιλήσουν, να νοιώθουν την παρουσία μας. Να γνωρίζουν πως δεν υπάρχει λόγος ανασφάλειας και ότι θα τους παρέχουμε ό,τι χρειαστούν. Να τους υπενθυμίζουμε να παίρνουν τους φίλους τους οι ίδιοι τηλέφωνο και να συνεχίσουν να μιλούν μεταξύ τους, παρόλο που δεν μπορούν να συναντηθούν τώρα, ώστε να αισθανθούν ότι μπορούν να συνεχίσουν να κοινωνικοποιούνται με αυτό τον τρόπο.
Όσο δύσκολο κι αν είναι, τόσο γι’ αυτούς όσο και για εμάς, αν έχουμε ένα ηλικιωμένο πρόσωπο στην οικογένεια που δεν υπακούει στις οδηγίες, θα πρέπει να επιμείνουμε. Θα πρέπει επειγόντως να κατανοήσουν, όσες υπενθυμίσεις κι αν χρειαστεί, πως, για το δικό τους καλό και για το καλό όλων μας, οφείλουν να περιοριστούν…
Πηγή: Reporter
