Ο φούρνος του Κώστα Μιχαηλίδη (1892-1977) ( γνωστού σαν Κώστας ψουμάς) ήταν πίσω από το σπίτι του στην οδό Σταυροδρομίου και πίσω από την εκκλησία της Παναγίας της Χρυσογαλακτούσας στη Λάρνακα. Την εποχή που λειτούργησε, το ψωμί ήταν πρώτης ανάγκης στο καθημερινό φαγητό. Γι’ αυτό και υπήρχαν πολλοί φούρνοι στη Λάρνακα, μερικοί, μάλιστα, πολύ κοντά ο ένας στον άλλο. Όπως στην περιοχήΣταυροδρομίου-Χρυσοπολίτισσας ήταν του Παρσών, του Σταμάτη, του Χαράλαμπου και του Γιώρκου Αντώνη Τσαούση.
Ο Κώστας Μιχαηλίδης είχε και βοηθούς τους Κόκο Θεοδούλου, Νικόλα Βάρδα, Γιαννή Ιωάννου, Θεολόγη και Αναστασία.
Ήταν ένας χώρος που διέθετε τα πάντα της εποχής εκείνης. Ζυμωτήρι, φουρνόφκια, θήκες για τα ψωμιά (σανίδια ή κουποσανίδια) , ακόμη και πρωτοποριακό σύστημα για ζέσταμα του νερού ( ένα βαρέλι που διοχέτευε το νερό μέσα στον…φούρνο και το επέστρεφε ζεστό, κάτι σαν…ηλιακό θερμοσίφωνα).
Στα παλιά χρόνια η επιχείρηση διέθετε και άμαξα με άλογο και σκέπαστρο για τον ήλιο και τη βροχή, που έκανε διανομή τα ψωμιά σε σπίτια, σε μπακάλικα και εστιατόρια. Η άμαξα χρησιμοποιείτο και για τις μεταφορικές ανάγκες της δουλειάς.
Να πούμε, επίσης, ότι ο φούρνος χωρούσε 250 ψωμιά, 20 λαμαρίνες και 100 σινιά. Κάθε Κυριακή, οι οικοκυρές έπαιρναν το σινί τους με το ψητό και ο φούρναρης το αριθμούσε με κιμωλία δίνοντας και μια καρτούλλα. Το μεσημέρι γινόταν η παράδοση του σινιού. Κάποτε γίνονταν και παρατράγουδα. Μια Κυριακή κάποια οικοκυρά δε βρήκε το σινί που είχε παραδώσει το πρωϊ, και ο γυιός του Κώστα, ο Ανδρέας, της έδωσε με χαρά το δικό του σινί.
Με την κάθοδο των προσφύγων το 1974, η δουλειά αυξήθηκε σημαντικά. Κάθε Κυριακή, η γυναίκα του Κώστα, (η Όλγα), άναβε το φούρνο και έψηνε δωρεάν τα ψητά των προσφύγων.
Ο φούρνος, εκτός από ψωμιά, έφτιαχνε και κουλούρια, παξιμάδια, πίτες και ταχινόπιτες. Λειτούργησε μεχρι το 2010.
Ευχαριστώ τον Ανδρέα Κ. Μιχαηλίδη για τις φωτογραφίες και τις πληροφορίες.
Λούης Περεντός
