Είναι νέα, είναι καλλιτέχνης και είναι από τη Λάρνακα! Η Έλλη Εμπεδοκλή μας συστήνεται και μιλά για τη ζωή και τα όνειρα της

Γεννήθηκε στη Λάρνακα και ζει στην Αθήνα. Μετα την αποφοίτηση της με άριστα από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών όπου ειδικεύτηκε στην σκηνογραφία, επέλεξε να δραστηριοποιηθεί επαγγελματικά στην Αθήνα μοιράζοντας το χρόνο της μεταξύ της Γκαλερί Ευριπίδης στην οποία εργάζεται και του πάθους της για τη σκηνογραφία και το θέατρο.

Στα πρώτα της βήματα είχε την τύχη να συνεργαστεί με σημαντικά ονόματα στον χώρο του θέατρου, όπως τους σκηνογράφους Μανόλη Παντελιδακη και Εδουάρδο Γεωργίου και να δουλέψει σε μεγάλες σκηνές όπως αυτή του Παλλάς, του Βρετάνια και του Βεμπο.

 Aπό που προέρχεται η δική σου αγάπη για την τέχνη;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι τέχνες αποτελούν πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής και της καθημερινότητας μου. Οι γονείς μου, τους οποίους ευχαριστώ για αυτό, με μεγάλωσαν μαθαίνοντας με να εκτιμώ, να θαυμάζω και να αγαπώ όλες τις μορφές τέχνης. Τους είμαι ευγνώμων γιατί μέσα από τα ταξίδια, τις επισκέψεις στα μουσεία και τις γκαλερί αλλά και τον τρόπο ζωής τους με έκαναν να καταλάβω από πολύ μικρή την κλίση μου στα εικαστικά και το θέατρο.

 Τι έχει αλλάξει μέσα σε αυτά τα χρόνια από την μέρα εισδοχής σου στη σχολή μέχρι σήμερα;

Η σχολή μου, μου δίδαξε και με διδάσκει ακόμα και τώρα πολλά και σημαντικά πράγματα. Τέτοιου είδους σχολές σε κάνουν να αναιρείς όσα ξέρεις και να ξαναγνωρίζεις τον κόσμο από την αρχή. Σε μαθαίνουν να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Προσωπικά, πέρα από την γνωριμία μου με τον εαυτό μου, τους φόβους και τις φιλοδοξίες μου, με έκανε να αναγνωρίσω την επιθυμία μου να δουλέψω στο θέατρο και με βοήθησε να εκθέσω και να εκτεθώ. Έτσι βρέθηκα, πριν ακόμα αποφοιτήσω, να δουλεύω ως βοηθός σκηνογράφος διπλά στον Εδουάρδο Γεωργίου και τον Τάκη Τζαμαρία στον ΘΟΚ και επιβεβαίωσα την ανάγκη μου να βρίσκομαι μέσα σε αυτόν τον χώρο.

Tι σημαίνει για σένα αυτό που κάνεις;

Για μένα το θέατρο είναι μαγεία. Ο κάθε σκηνογράφος έχει την τύχη να δημιουργεί έναν καινούριο και διαφορετικό κόσμο κάθε φορά και να ζει μέσα σε αυτόν. Είναι ο τρόπος έκφρασης μου, είναι δημιουργία, είναι ανάγκη.

Πως ξεκίνησε η επαγγελματική σου πορεία και που σε βρίσκουμε σήμερα ;

Η γνωριμία μου με τον σκηνογράφο Μανόλη Παντελιδάκη με βοήθησε να ξεκινήσω την επαγγελματική μου πορεία στο θέατρο, αφού αμέσως μετά το τέλος των σπουδών μου ξεκίνησα να συνεργάζομαι και να μαθαίνω από εκείνον κάτι που συνεχίζω μέχρι και σήμερα. Μαζί του μου δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψω σε μεγάλες και απαιτητικές παραγωγές όπως η «Μαντάμ Σουσου», ο « Δον Κιχώτης», το «Cabaret» κλπ. Τον Σεπτέμβριο προέκυψε και η πρώτη δική μου σκηνογραφική δουλειά σε μια εφηβική παράσταση με τίτλο «Η μουσική που σταμάτησε τον Πετροπόλεμο» σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, το οποίο θα συνεχίσει και για δεύτερη χρονιά στην Αθήνα. Πριν από λίγες μέρες ανέβηκαν και δύο ακόμα δίκες μου παραγωγές, μια διασκευή του έργου «Γελώντας Άγρια» σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη και η μαύρη κωμωδία «Love me bro» του Πέτρου Μαρμαρινού, και τα δύο στο Θέατρο Οlvio στην Αθήνα. Παράλληλα έκανα και την πρώτη μου ατομική έκθεση τον Ιανουάριο στην Αθήνα και συνεχίζω με συμμετοχές σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις.

Πως διαχωρίζεις την τέχνη μέσα στο δικό σου μυαλό;

Για μένα η τέχνη δεν διαχωρίζεται. Μπορεί να δουλεύω παράλληλα ως σκηνογράφος και εικαστικός, όμως η μια ιδιότητα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της άλλης για να λειτουργήσει. Όλα για μένα είναι δημιουργία και εκφράζεται κάθε φορά με τον τρόπο που θα αποδοθεί πιο σωστά.

Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον ;

Σκοπός μου αυτή τη στιγμή είναι να αποκτήσω όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια, γνώσεις και εμπειρίες για την σκηνογραφία και τον κόσμο της. Στόχος είναι να συνεχίσω την πορεία μου στον χώρο του θεάτρου σε Ελλάδα και Κύπρο και φυσικά ταυτόχρονα να συνεχίσω και το εικαστικό μου έργο το οποίο σκοπεύω να εκθέσω σύντομα και στην πόλη μου, τη Λάρνακα.

Ένα μήνυμα που θα ήθελες να δώσεις στο καλλιτεχνικό κόσμο σαν ανερχόμενη νέα καλλιτέχνης;

Θα πω μόνο αυτό που είπε κάποτε ο Γ. Σεφέρης: « Η τέχνη είναι το υψηλότερο μέσο που βοηθάει τους ανθρώπους να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον. Τίποτα δεν μας ενώνει καλυτέρα από μια κοινή καλλιτεχνική συγκίνηση».

Επιμέλεια : Μαρία Πορφυρίου