Ο άνθρωπος με τα θλιμμένα μάτια…

Όσες φορές και αν περάσεις από την πλατεία του χωριού του, θα τον δεις να κάθεται στο απέναντι καφενείο. Ο άντρας με το ένα χέρι, σήμερα είναι ένας ηλικιωμένος που τα μάτια του έχουν μια απόγνωση τόσο βαθιά και το πρόσωπο του είναι σαν μια έρημος. Η ζωή του όμως δεν ήταν πάντα έτσι, κάποτε ήταν αλλιώς…

Κάποτε χαμογελούσε και ήταν πολύ δραστήριος. Ένιωθε ζωντανός χωρίς να σκέφτεται καθόλου την αναπηρία του.

Ήταν απίστευτο το γεγονός ότι κουβαλούσε με ένα χέρι μόνο, τόσα πολλά πράγματα και τόσο βαριά

Ο κύριος Φρίξος Μιχαήλ γεννήθηκε το 1933 και είναι από το χωριό  Ξυλοτύμπου της Επαρχίας Λάρνακας. Έχασε το δεξί του χέρι σε πολύ μικρή ηλικία αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να ζήσει μια φυσιολογική ζωή και μάλιστα να κάνει πράγματα, που δύσκολα οι άλλοι άνθρωποι καταφέρνουν από μόνοι τους.

Συνήθως για να κουβαλήσει κανείς ένα μεγάλο σακί από πατάτες, αλεύρι, ζωοτροφές, βαριά ξύλα, μποτίλιες κ.α χρειάζεται βοήθεια. Αυτός ό άνθρωπος όμως, μπορούσε από μόνος του.

Ήταν απίστευτο το γεγονός ότι κουβαλούσε με ένα χέρι μόνο, τόσα πολλά πράγματα και τόσο βαριά. Ο κόσμος στο χωριό τον θαύμαζε αλλά και τον στήριζε που ήταν τόσο άξιος και εργατικός, χωρίς να παραπονιέται ποτέ για το πρόβλημα του.

Ο κύριος Μιχαήλ αναφέρει στο ant1iwo:

«Όταν ήμουν μικρός έπεσα από την άμαξα και έσπασα το χέρι μου. Ο γιατρός που με εξέτασε, έσφιξε τόσο πολύ τον επίδεσμο γύρω από τον καρπό μου με αποτέλεσμα να μην γίνεται σωστή κυκλοφορία του αίματος. Στο τέλος κατέληξα να πάθω γάγγραινα (νέκρωση ή θάνατος ιστού, συνήθως λόγω ανεπάρκειας ή απουσίας αιματικής παροχής). Έχασα το δεξί μου χέρι και η ζωή μου ήταν πια εντελώς διαφορετική.

Στην αρχή στενοχωριόμουν, ήθελα να είμαι φυσιολογικός σαν τους άλλους. Σαν τους φίλους μου, σαν την οικογένειά μου και σαν εκείνους που έβλεπα στην καθημερινότητά μου.

Μεγαλώνοντας όμως συνήθισα τον εαυτό μου και δεν παραπονιόμουν ποτέ. Έμαθα να ζω με την αναπηρία μου χωρίς να έχω πρόβλημα με τον εαυτό μου αλλά και με τον υπόλοιπο κόσμο. Ούτε νέος αλλά ούτε τώρα τα έβαλα ποτέ με την μοίρα μου. Έμαθα να κάνω τα πάντα με το ένα μου χέρι ακόμα και να δένω μόνος μου τα κορδόνια των παπουτσιών μου. Δεν ζήτησα ποτέ βοήθεια από κανέναν. Είχα το δικό μου μπακάλικο και καθημερινά, μόνος μου κουβαλούσα μεγάλους σάκους από πατάτες, τροφές των ζώων αλλά και μποτίλιες. Το αριστερό μου χέρι ήταν πολύ δυνατό και αυτό με βοηθούσε πάρα πολύ στην καθημερινότητα μου.

Παντρεύτηκα και έκανα τη δική μου οικογένεια. Απέκτησα 5 παιδιά και ήμουν ευτυχισμένος. Η γυναίκα μου δεν ασχολήθηκε ποτέ με την αναπηρία μου. Ήταν πάντα δίπλα μου, με βοηθούσε και με στήριζε. Οι  συγχωριανοί μου με υποστήριζαν και με εκτιμούσαν πάντα, ποτέ δεν είχα παράπονο από τον κόσμο.

Η ζωή μου άλλαξε όταν έχασα την γυναίκα μου πριν από 5 χρόνια. Αυτό  με τσάκισε, μου “έκοψε” τα πόδια. Ήθελα να ήταν μαζί μου, ήθελα τη συντροφιά της. Ευτυχώς έχω τα παιδιά μου που με φροντίζουν αν και η αλήθεια, τώρα η ζωή μου δεν έχει πια κανένα νόημα, ζω απλά για να ζω. Περνώ τις περισσότερες  ώρες της μέρας στο καφενείο. Μου αρέσει να ακούω τις συζητήσεις των συγχωριανών μου μα τις περισσότερες φορές, με παίρνει ο ύπνος στη καρέκλα…»

Η συμβουλή του…

«Όλοι οι άνθρωποι, όποιοι κι αν είναι, έχουν μέσα τους μια ιστορία που αξίζει να την ακούσει κανείς, την δική τους ιστορία. Άμα όμως έχει κανείς τα νιάτα του, πρέπει να τα χαίρεται. Όταν είσαι νέος μπορείς να κουμαντάρεις καλύτερα τα πάντα, ακόμα και την αναπηρία σου. Τα γηρατειά είναι δυσάρεστα και τα προβλήματα των ηλικιωμένων είναι πολύ σοβαρά. Στην πραγματικότητα κανέναν δεν ενδιαφέρει να ακούσει αυτά τα προβλήματα. Κάθε άνθρωπος συνήθως παλεύει μόνος του και αυτό είναι που τον κάνει ήρωα».

Πηγή: ant1iwo.com