ΠΕΡΕΝΤΟΣ STORIES: Το ωραιότερο Χριστουγεννιάτικο δέντρο… (pics)
Μέσα της δεκαετίας το ’40. Οι στερήσεις του Β’Παγκοσμίου πολέμου δεν ήταν λίγες. Μικρά παιδιά δε μπορούσαμε να καταλάβουμε το μέγεθος των προβλημάτων, μερικά όμως πράγματα μας άφησαν δυνατά σημάδια για να μπορούμε να θυμώμαστε την αξία τους.
Η οικογένεια Κύπαρη ( με πέντε παιδιά) ζούσε στην περιοχή της καλτσομηχανής ( οδός Αποστολίδου). Δεκαετία του 40. Φτώχεια και στέρηση. Με δυσκολία έβγαινε ο επιούσιο;ς, με τον πατέρα στο επάγγελμα του ταξιτζή και τη μάνα να φροντίζει μια μεγάλη οικογένεια. Το φαγητό μετρημένο, όπως σε όλα τα σπίτια της τότε εποχής. Καμιά πατάτα, πολλές σούπες και ψωμί, που κάποτε το βρέχαμε στο νερό και με λίγη μαύρη ζάχαρη γινόταν γλύκισμα.
Έρχονταν και τα Χριστούγεννα, εποχή που επιτέλους αγόραζαν και οι φτωχοί κανένα μανταρίνι ή μπανάνες. Και έπρεπε να στηθεί και το Χιστουγεννιάτικο δέντρο. Και τί δέντρο!
Μια από εκείνες τις χρονιές της φτώχειας, τα παιδιά της οικογένειας έκλαιγαν και ήθελαν να στήσουν Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Μετά από πολλές πιέσεις, πείσθηκε η μητέρα και έστειλε το μεγάλο γυιό να κόψει ένα δεντράκι από την αυλή της ευαγγελικής εκκλησίας, που Ανήκε στην Αμερικανική Ακαδημία Λάρνακας. Πήγαν,λοιπόν, τα παιδιά, έκοψαν ένα δεντράκι και τό’φεραν στο σπίτι.
Το στόλισμα ήταν προβληματικό. Λεφτά για έτοιμα στολίδια δεν υπήρχαν. Έστειλε η μητέρα τα παιδιά να μαζέψουν από τους δρόμους κουτιά των τσιγάρων, που μερικά είχαν μέσα ασημόχαρτο ή χρυσόχαρτο. Με αυτά τύλιξαν τα κουκουνάρια του δέντρο. Έστρωσαν στα κλαδιά λίγο από το βαμβάκι που είχαν στο σπίτι και με ελάχιστα λεφτά αγόρασαν χαρτί σγουρό σε διάφορα χρώματα. Το άπλωσαν στα κλαδιά και έμεινε η κορυφή άδεια. Πήραν λοιπόν μια ταλαίπωρη κούκλα εποχής ( χωρίς μάτια, μαλιά και φόρεμα), την έντυσαν με το σγουρό χαρτί, έβαψαν με μολύβι τα μάτια και με με κόκκινο χρώμα τα χείλη και μια κόκκινη κορδέλλα. Αυτη η κούκλα ήταν το μεγάλο σημαντικό στολίδι του δέντρου.
Με τις οδηγίες της μητέρας, στήθηκαν όλοι γύρω γύρω από το δέντρο κι έψαλλαν το «Χριστός γεννάται σήμερον…….»
Έγινε το δέντρο αυτό η μόνιμη ανάμνηση από τις δύκολες εκείνες μέρες του μεταπολέμου. Για τα παιδιά ήταν το επίκεντρο των ημερών εκείνων που είχαν να λένε στη γειτονιά για το σημαντικό τους απόκτημα.
Ευχαριστώ πολύ το φίλο μου Κίκη Κύπαρη για την όμορφη αφήγησή του.
Λούης Περεντός
( Αναδημοσίευση από την εφημερίδα L.A Voice, τεύχος 55, Δεκέμβριος 2016-Ιανουάριος 2017)
