Το πάθος τους για αριστεία και επιτυχίες όπου και αν βρίσκονται, σε όποιο τομέα και αν δραστηριοποιούνται.
Είναι τα δικά μας παιδιά που ξεχωρίζουν με τις δουλειές τους. Το ταλέντο τους είναι μοναδικό και οι χώρες στις οποίες ζουν, τους το αναγνώρισαν και τους αγκάλιασαν σαν να είναι δικοί τους άνθρωποι.
Ανάμεσα τους είναι και η Αυγούστα Θεοδούλου από το Αυγόρου.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Αυγόρου. Αποφοίτησα από το Λύκειο με άριστα και σπούδασα σε βασικό (BSc) και μεταπτυχιακό (MSc) επίπεδο Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, στην Ελλάδα.
Παρ’ όλο που δε μπορούσα να πειραματιστώ σε δραστηριότητες πέρα από τις σπουδές μου όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο, υπήρξαν αρκετές περίοδοι που μπορώ να θυμηθώ νωρίτερα όπου αναζητούσα διαφορετικούς τρόπους έκφρασης, όπως γράφοντας ποιήματα και κάνοντας χειροτεχνίες χρησιμοποιώντας παραδοσιακές τεχνικές όπως βελονάκι (σμιλί).
Ειδικά για το βελονάκι, θυμάμαι ότι το ξεκίνησα σαν παιχνίδι όταν ήμουν περίπου 8 χρονών. Αξίζει να κάνω μια μικρή αναφορά στην πρώτη «δασκάλα» που είχα στη χειροτεχνία. Ήταν μία ηλικιωμένη κυρία που ζούσε για λίγα χρόνια στη γειτονιά μου, η συμπαθέστατη γιαγιά-Παρασκευού, που μου μάθαινε την τέχνη.
Η χειροτεχνία, ξέρουμε όλοι ότι είναι στην Κυπριακή παράδοσή και έτσι πολλές γυναίκες γνώριζαν τουλάχιστον τα βασικά σε διάφορες τεχνικές, όμως η γιαγιά-Παρασκευού. Θεωρώ ότι είχε πραγματικά ταλέντο και διάθεση για καλλιτεχνικό πειραματισμό ενώ είχε ταυτόχρονα υπομονή και τρόπο να περάσει τις γνώσεις της σε άλλους.
Πραγματικά απολάμβανα τη διαδικασία και μπορώ να πω ότι προτιμούσα να περνάω χρόνο μαζί της ακόμα κι αν άφηνα άλλα παιχνίδια της ηλικίας μου.
Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού μου και ενώ δούλευα ταυτόχρονα σαν καθηγήτρια Πληροφορικής, ξανάπιασα το πλέξιμο όπου πραγματικά ήταν σαν να μη το έχω αφήσει ποτέ. Βασικά, αυτό που προσπάθησα από την πρώτη στιγμή ήταν να αποδώσω την παραδοσιακή τέχνη με ένα πιο μοντέρνο τρόπο φτιάχνοντας διαφόρων ειδών αξεσουάρ.
Ήταν πολύ όμορφο που από την αρχή πολλοί φίλοι με ενθάρρυναν να προωθήσω τη δουλειά μου κι έτσι ξεκίνησα να διαθέτω τις δημιουργίες μου σε ένα μικρό κατάστημα με χειροποίητα αξεσουάρ στα Ιωάννινα. Από εκείνο το σημείο και ύστερα, ξεκίνησα να πειραματίζομαι όλο και περισσότερο αφιερώνοντας προσωπικό χρόνο σε διάφορα είδη τεχνικών (μακραμέ, χρησιμοποιώντας επίσης χάντρες ή μέταλλο).
Στα Ιωάννινα οργάνωσα με τη βοήθεια του εργαστηρίου «Τέχνης Εργαστήρι» και ένα 3μηνο σεμινάριο για τη δημιουργία μοντέρνων αξεσουάρ με βελονάκι. Και επειδή το ένα φέρνει το άλλο… κάποια στιγμή αγόρασα και την πρώτη μου ραπτομηχανή για να κάνω τα πρώτα κομμάτια ρούχου για μένα.
Η ευχαρίστηση και η ικανοποίηση που έπαιρνα από τη δημιουργική ενασχόληση ήταν πάντα μεγάλη. Θεωρούσα όμως αυτή τη δραστηριότητα σαν ένα χόμπι ή δευτερεύουσα δραστηριότητα.
Το 2013…
Ο σύζυγος μου βρήκε δουλειά στο Παρίσι και μου ζήτησε να μετακομίσουμε εκεί. Η δουλειά μου σαν καθηγήτρια ήταν κάτι που με γέμιζε αρκετά. Η ενέργεια που εισέπραττα από τους μαθητές, η ικανοποίηση της προσφοράς μου και της συμμετοχής μου στην καθημερινή τους πρόοδο είναι κάτι αναντικατάστατο.
Επειδή δεν ήξερα Γαλλικά, ήξερα ότι το να πάω στη Γαλλία θα σήμαινε ότι δε θα μπορούσα να ασκήσω εκεί τη διδασκαλία που αγαπούσα πολύ. Από την άλλη, θα μπορούσα να δουλέψω σε κάποια εταιρία πληροφορικής, αλλά το να φύγω από τη “ζωντανή” αίθουσα των μαθητών και να κλειστώ σε αίθουσα εταιρίας… σίγουρα δεν ήταν η λύση.
Με θετική σκέψη, θεώρησα ότι όλο αυτό ήταν απλά μια “πρόσκληση” από το φανταχτερό χώρο της μόδας και μάλιστα ερχόταν από την ιστορικά μητρόπολη της μόδας, το Παρίσι. Άδραξα λοιπόν την ευκαιρία να ακολουθήσω το πάθος για δημιουργία και έκανα την έρευνα μου ώστε να βρω σχολή μόδας στο Παρίσι με μαθήματα στα Αγγλικά. Και κάπως έτσι κατέληξα στην Ακαδημία «IFA Paris» και το «Bacheloron Fashion Designand Technology» που είναι σχεδιασμένο για μαθητές από όλο τον κόσμο.
Βασικά, επειδή δεν ήθελα καμία άλλη γνώμη να με επηρεάσει, έκανα αίτηση και έδωσα συνέντευξη μέσω ίντερνετ χωρίς να το πω στους δικούς μου. Όταν μου απάντησαν θετικά, ανακοίνωσα σε όλους ότι από καθηγήτρια και στην ηλικία των 30, θα επέστρεφα ξανά στα θρανία. Αυτό ίσως να είναι και ένα ακόμη σημαντικό μάθημα που είχα να παραδώσω στους μαθητές μου. Η μόρφωση δεν έχει ημερομηνία λήξης, αλλά ούτε αφορά συγκεκριμένη αποκλειστικά περίοδο της ζωής. Κατά βάση δε πρέπει να σταματά ποτέ.
Ήταν πολύ σημαντικό το γεγονός ότι…
Είχα καθηγήτριες που πιστέψανε από την αρχή σε μένα και στις ιδέες μου και οι οποίες με ενθάρρυναν από τη πρώτη στιγμή. Η μεγαλύτερη πρόκληση δεν ήταν τα μαθήματα αλλά το γεγονός ότι από καθηγήτρια έπρεπε να γίνω ξανά φοιτήτρια…
Την πρώτη χρονιά των σπουδών σαν σχεδιάστρια μόδας στο Παρίσι, ήμουν πολύ στρεσαρισμένη προσπαθώντας να ανακαλύψω και να αποδείξω -πρώτα από όλα στον εαυτό μου- ότι έχω δυνατότητες.
Ακολούθησε η δική μου κολεξιόν…
Το όνομα της κολεξιόν μου ήταν «Δαιδάλεια» και εμπνεύστηκα από το μύθο του Δαίδαλου και του Ίκαρου. Ο Άνθρωπος δημιουργεί μηχανές που κάνουν τα πάντα γρηγορότερα. Και όσο πιο γρήγορα πηγαίνει μαζί τους, τόσο περισσότερες ανάγκες δημιουργεί σε ένα ατέρμονο βρόχο.
Νομίζει ότι έρχεται πιο κοντά στην ευτυχία και την ελευθερία, αλλά μπορεί να βρεθεί απομονωμένος και κλειδωμένος στο πολύπλοκο κελί που χτίζει. Ο Δαίδαλος κατασκεύασε τον πολύπλοκο Λαβύρινθο, αλλά κατέληξε φυλακισμένος μέσα σε αυτόν μαζί με το γιό του Ίκαρο.
Τα φτερά που επινόησε και κατασκεύασε, ύστερα έγιναν η ελπίδα τους για να αποδράσουν. Αφού κατάφεραν να φύγουν, ο νεαρός Ίκαρος, θαμπωμένος από την αίσθηση της ελευθερίας του να πετάξει, είχε αγνοήσει τις συμβουλές του πατέρα του και το τέλος που είχε το γνωρίζουμε όλοι. Με απλά λόγια, το κεντρικό μήνυμα της κολεξιόν μου είναι ότι η ευφυΐα και η γνώση είναι απαραίτητες για να προοδεύσουμε ως άνθρωποι, αλλά από μόνες τους, χωρίς το πάντρεμα τους με σοφία και μέτρο, όχι μόνο δεν εγγυώνται το προσδοκώμενο αλλά μπορούν να φέρουν ακόμα και καταστροφικά αποτελέσματα.
Είναι αλήθεια ότι η κολεξιόν μου έχει κάνει ήδη πολλά χιλιόμετρα σε ταξίδια…
Κατ’ αρχήν, είχα τη δυνατότητα τον Ιούνιο να παρουσιάσω τη δουλειά μου στο fashion show που διοργανώνει κάθε χρόνο το IFA Paris στη Γαλλία και συμμετέχουν οι καλύτερες κολεξιόν των τελειόφοιτων. Τον Οκτώβριο ταξιδέψανε στην αντίστοιχη εκδήλωση στο IFA Shanghai στην Κίνα, όπου εκτός των εκεί τελειοφοίτων επιλέγονται και κάποιες από τις καλύτερες δουλειές από το Παρίσι.
Παράλληλα, τον Σεπτέμβριο έλαβα μέρος σε μια επίδειξη που διοργανώθηκε στην Ουάσινγκτον στις ΗΠΑ από την εκεί Γαλλική Πρεσβεία για την προώθηση της γαλλικής μόδας.
Επιλέχθηκα να παρουσιάσω την κολεξιόν μου σε δύο διαγωνισμούς στην Ασία και στην Κίνα, διάλεξαν τα 30 καλύτερα άτομα ανάμεσα σε περίπου 3000 υποψηφίους από όλο τον κόσμο. Ο πρώτος είναι ο “China International Fashion Designers Creation Contest 2016” (Οκτώβριος 2016) που έγινε κοντά στην Σαγκάη και στον οποίο διακρίθηκα. Πήρα την τρίτη θέση (“Bronze Award”) ενώ ο δεύτερος είναι ο “Humen Cup –International Youth Design Contest 2016 (Women’swear)” που γίνεται κοντά στο Χονγκ-Κόνγκ στα τέλη Νοεμβρίου».
