Σήμερα δύο πόλεις διαγωνίζονται και αγωνιούν για τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2030
Δύο ομάδες ανθρώπων που δούλεψαν σκληρά, με την πίστη στον πολιτισμό ως εργαλείο και μέσο για ένα καλύτερο, βιώσιμο μέλλον, με αξίες ικανές να διαμορφώσουν έναν κόσμο καλύτερο για τις επόμενες γενιές. Το πόσο προσπάθησαν και το πόσο το επιθυμούν είναι δεδομένο· δεν χρειάζεται καν να ειπωθεί.
Σήμερα , και οι δύο πόλεις θα κληθούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Εκείνη που θα κερδίσει, καλείται να διαχειριστεί με σύνεση διαφάνεια και ικανότητα αυτή την ευκαιρία με τεράστια υποχρέωση και ευθύνη προς την πόλη , την τοπική κοινωνία, τους ντόπιους δημιουργούς και φορείς με την υπόσχεση ότι το εγχείρημα θα αφήσει τεράστιο πολιτιστικό κληροδότημα και δεν θα είναι ένα πυροτέχνημα για λίγους εκλεκτούς ή μια φανφάρα πέρα των δυνατοτήτων της.
Εκείνη που δεν θα επιλεγεί, οφείλει να δείξει την ίδια βούληση και θέληση (και εδώ το μπαλάκι πάει πρώτα στους Δήμους), να ανασυγκροτηθεί και να αξιοποιήσει την τεράστια προεργασία που έχει γίνει, τις γνώσεις που έχει αποκτήσει και να συνεχίσει – σε μικρότερη μεν , αλλά ουσιαστική κλίμακα – ενισχύοντας το πολιτιστικό οικοσύστημα της πόλης με νέες και γερές βάσεις.
Σήμερα αλλά και κάθε μέρα αξίζει να λέμε ένα μεγάλο μπράβο σε όλους αυτούς τους ανθρώπους. Και ειδικά, για τη δική μου πόλη, με τους τόσους συν δημιουργούς και υποστηρικτές που ο καθένας έβαλε βεβαίως το λιθαράκι του, θα δώσουμε ένα ξεχωριστό μπράβο στην Maria Koumparou, στη Theodora Andreou και στον Costas Mannouris, που στάθηκαν πίσω από το εγχείρημα του Larnaka 2030 με υπομονή, επιμονή και μοναδικό γνώμονα την αγάπη τους για την πόλη και τον πολιτισμό (εν μπορώ αγαπώ τους πολλά).
Όπως κι αν γράψει σήμερα η ιστορία το αποτέλεσμα, θα ευχηθώ καλή συνέχεια σε όλους· με φροντίδα, σεβασμό και δημιουργικότητα, ώστε να υλοποιήσουν το όραμά τους μέσα από συνεργασίες και συνέργιες που θα απορρέουν από ειλικρινείς και καθαρές σχέσεις.
Γιατί ο πολιτισμός, ως μια πολυεπίπεδη έννοια που απλώνεται σε κάθε στρώμα της κοινωνίας και γίνεται κοινό βίωμα, χρειάζεται πάνω απ’ όλα την ανθρωπιά. Μια ανθρωπιά που δεν αρκεί να τη διακηρύσσουμε, αλλά να την κουβαλούμε ως βίωμα — να απορρέει από τις πιο μικρές πράξεις μας, για να μπορεί πραγματικά να μεταδίδεται. Όχι με την αυταπάτη ότι θα λύσουμε όλα τα προβλήματα του κόσμου, αλλά με την πίστη ότι έτσι γίνεται το πρώτο, ουσιαστικό βήμα προς ένα καλύτερο αύριο.
