Κύρος Λυτρίδης: “Το ότι μπορώ ακόμη να δημιουργώ, να χορεύω, να είμαι μέρος μιας ομάδας… , αυτό μου δίνει ζωή.”
Γράφει η Ρέα Κουμπαρή
Ξεκίνησε την επαγγελματική του ζωή ως μηχανικός, μα η πορεία του τον οδήγησε εκεί όπου ο ρυθμός και η τέχνη συναντιούνται στη σκηνή.
Από κομπάρσος σε θεατρικές παραστάσεις μέχρι δραστήριος εθελοντής στα πολιτιστικά του χωριού του Αθηένου, παραμένει ένας άνθρωπος που έμαθε να υπηρετεί τον Πολιτισμό όχι μόνο ως ιδέα.
Ρ. Κ.: “Πείτε μου λίγα λόγια για εσάς”.
Κ. Λ. : “Πριν χρόνια ογδοντατέσσερα, είκοσι οχτώ του Ιούνη,
μωρό σγουρτό γεννήθηκε, μιτσή σαν το γουρούνι.
Μα τώρα εν δαμέ, θέλει να σας τζιεράσει
τζιαι μες τες ευτζιές σας θέλει να γεράσει”.
Ρ. Κ.: “Στο βιογραφικό σας διαβάζω ότι συμμετείχατε ως κομπάρσος σε κυπριακές παραγωγές. Πώς ξεκίνησε αυτό”;
Κ. Λ.:” Μια μέρα ήρθε στη δουλειά ένας ηθοποιός, ο Νίκος Παντελίδης, για να του διορθώσω το ραδιόφωνο. Εκείνον τον καιρό ο ΟΘΑΚ (Οργανισμός Θεατρικής Ανάπτυξης Κύπρου), ζητούσε έναν χορευτή. Χορηγός του ήταν η Ζήνα Κάνθερ, καταγόμενη από την Πάφο, που έχοντας παντρευτεί έναν ζάπλουτο Άγγλο επιχειρηματία, διέθεσε μεγάλο μέρος της περιουσίας της για το κυπριακό θέατρο.
Ήμουν πολύ καλός χορευτής. Έτσι με κάλεσαν να συμμετάσχω στην επιθεώρηση “Εισβολή”, που παίχτηκε το 1964, τότε που κυκλοφορούσαν φήμες για πιθανή τουρκική εισβολή.
Αυτό ήταν το ξεκίνημα. Ακολούθησε το έργο “Αγάπες τζιαι καμοί” , όπου εμφανίστηκε και ο συγχωριανός μου, Αντρέας Λάτσιης.
Από εκεί, ξεκίνησα μαθήματα φωνητικής, εκμάθηση μπουζουκιού και περιοδείες με την Καλλιόπη Σπύρου.
Συνολικά συμμετείχα ως κομπάρσος σε περίπου τριάντα παραστάσεις, και η πρόσφατη η κυπριακή σειρά “Αίγια Φούξια”.
Ρ. Κ.: “Και η ποίηση; Πότε ξεκινήσατε να γράφετε”;
Κ. Λ.: “Πάντα μου άρεσε η ποίηση. Πριν περίπου δέκα χρόνια άρχισα να γράφω επικήδειους στίχους. Σιγά-σιγά ξεκινησα τα ερωτικά και στα κοινωνικά θέματα”.
Ρ. Κ.: “Και σήμερα; Πού σας βρίσκει καλλιτεχνικά η ζωή”;
Κ. Λ: “Σήμερα συνεχίζω με τον Πολιτιστικό Όμιλο Αθηένου.
Συμμετέχω στις θεατρικές και χορευτικές εκδηλώσεις, πάντα με την καθοδήγηση του δασκάλου χορού, Δρ. Matheos Alambritis, Δημοτικού Γραμματέα του Δήμου Αραδίππου.
Το ότι μπορώ ακόμη να δημιουργώ, να χορεύω, να είμαι μέρος μιας ομάδας…, αυτό μου δίνει ζωή.”
Ρ. Κ.: “Στα μελλοντικά σας σχέδια περιλαμβάνεται και η έκδοση μιας ποιητικής συλλογής;”
Κ. Λ.: “Αν κάποτε γίνουν μια μικρή συλλογή, δεν θα έλεγα όχι. Ίσως μια μέρα να τα δω τυπωμένα, για να μείνουν πίσω μου.”
Ρ. Κ.: “Θα θέλατε να κλείσουμε αυτή την υπέροχη συνομιλία, με ένα ποίημα από τη συλλογή σας;”
