Ανθυπολοχαγός ξυλοκόπησε οπλίτη στο Σταυροβούνι- «Όχι» Δικαστηρίου σε έφεση

Το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την έφεση που είχε καταχωρίσει ανθυπολοχαγός, καταδικάζοντάς τον οριστικά να καταβάλει αποζημιώσεις σε κληρωτό οπλίτη, τον οποίο είχε ξυλοκοπήσει κατά τη διάρκεια υπηρεσίας στο Σταυροβούνι.

Η υπόθεση αφορά περιστατικό του 2009, όταν ο τότε 19χρονος στρατιώτης ζήτησε εξαίρεση από την υπηρεσία φρουράς λόγω ασθένειας, αίτημα που προκάλεσε έντονο διαπληκτισμό με τον ανώτερό του.

Όπως κατέγραψε το πρωτόδικο δικαστήριο, ο αξιωματικός «έπιασε τον [Εφεσίβλητο] από τον γιακά, τον έσπρωξε αναγκάζοντας τον να σκύψει και τον κτύπησε πίσω στη μέση με ημερολόγιο».

Ο στρατιώτης μεταφέρθηκε στο ιατρείο της μονάδας και κατόπιν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, όπου διαγνώστηκε με θλάση οσφύος. Η ιατρική γνωμάτευση του ορθοπεδικού χειρουργού κρίθηκε καθοριστική, αφού ο γιατρός βεβαίωσε ότι «τέτοια θλάση μπορεί να προκληθεί από κτύπημα», επιβεβαιώνοντας τη σύνδεση του τραυματισμού με το επεισόδιο. Ο στρατιώτης εξακολούθησε να ταλαιπωρείται με πόνους μέχρι και τη δίκη.

Η πρωτόδικη απόφαση είχε απορρίψει την αγωγή κατά της Δημοκρατίας, κρίνοντας ότι το κράτος δεν έφερε ευθύνη για την πράξη του αξιωματικού, και είχε επιδικάσει στον στρατιώτη €3.000 ως γενικές, επαυξημένες και τιμωρητικές αποζημιώσεις και €47,84 ως ειδικές αποζημιώσεις. Ο αξιωματικός προσέβαλε την απόφαση προβάλλοντας έξι λόγους έφεσης, οι οποίοι εξετάστηκαν αναλυτικά από το Ανώτερο Δικαστήριο και απορρίφθηκαν όλοι.

Αναφορικά με τον πρώτο λόγο έφεσης, ότι δεν υπήρξε μαρτυρία περί διαπληκτισμού πριν το επεισόδιο, το Δικαστήριο ήταν σαφές: «Η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου να αποδεχθεί ως αξιόπιστη τη μαρτυρία των εν λόγω μαρτύρων δεν αμφισβητείται στο πλαίσιο της υπό κρίση Έφεσης, με αποτέλεσμα αυτή η κρίση να παραμένει αλώβητη». Έτσι, το εύρημα ότι προηγήθηκε φραστική αντιπαράθεση κρίθηκε ορθό.

Σχετικά με τον τραυματισμό, ο ισχυρισμός ότι ο στρατιώτης είχε προϋπάρχον βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό απορρίφθηκε, αφού «η μοναδική μαρτυρία πως ο Εφεσίβλητος είχε βεβαρημένο ιστορικό προήλθε από τον Εφεσείοντα, η οποία, όμως, δεν κρίθηκε αξιόπιστη».

Ιδιαίτερη βαρύτητα έδωσε το Δικαστήριο στο ζήτημα των τιμωρητικών αποζημιώσεων, υπενθυμίζοντας ότι αυτές επιδικάζονται «εκεί όπου η συμπεριφορά του αδικοπραγούντος είναι τόσο αξιόμεμπτη που χρήζει τιμωρίας από αστικό δικαστήριο». Το Ανώτερο Δικαστήριο επικύρωσε το πρωτόδικο εύρημα ότι η συμπεριφορά του αξιωματικού ήταν «αλαζονική προς υφιστάμενο του, σε χώρο όπου το περιστατικό έγινε αντιληπτό και από τρίτα πρόσωπα και το συμβάν ήταν ταπεινωτικό για τον Εφεσίβλητο».

Εξίσου απορρίφθηκε ο ισχυρισμός ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο δεν είχε δικαιοδοσία, στη βάση του άρθρου 15 του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου. Το Ανώτερο Δικαστήριο διευκρίνισε ότι το άρθρο αυτό παρέχει προστασία μόνο όταν η πράξη του στρατιωτικού συνδέεται με την εκτέλεση των καθηκόντων του. «Η πράξη του να πιάσει τον Εφεσίβλητο και να τον κτυπήσει με βιβλίο στη μέση ξέφυγε του πλαισίου των καθηκόντων του και δεν συνδεόταν με αυτά», αναφέρεται στην απόφαση.

Τελικά, το Ανώτερο Δικαστήριο απέρριψε όλους τους λόγους έφεσης, καταλήγοντας ότι «η Έφεση απορρίπτεται». Ο αξιωματικός υποχρεώθηκε να καταβάλει και €2.200 για τα έξοδα της έφεσης, πλέον ΦΠΑ.