Του Χρυσοβαλάντη Λουκά
Ο Κυπριακός Λαός για πολλοστή φορά έγινε μάρτυρας της ανεπάρκειας του κράτους. Στάχτη και αποκαΐδια η ημιορεινή Λεμεσός και ο κόσμος πανικοβλημένος έτρεχε από την μια να σώσει τις περιουσίες του και από την άλλη έτρεχε για να σώσει την ζωή του.
Τι να πρωτοπρολάβει κανείς σε αυτή την πύρινη λαίλαπα… που έμελλε να είναι η χειρότερη των τελευταίων δεκαετιών…και στοίχισε την ζωή δυο συνανθρώπων μας οι οποίοι κάηκαν ζωντανοί προσπαθώντας να διαφύγουν… Ένας μαρτυρικός θάνατος τον οποίο χαρακτήρισε ο Υπουργός Δικαιοσύνης ατυχές περιστατικό…Κύριε Χαρτσιώτη η ανθρώπινη ζωή είναι πολύτιμη και κανένας δεν εύχεται σε δικούς του ανθρώπους να έχουν αυτό το μαρτυρικό τέλος…
Ο πρόεδρος για ακόμη μια φορά αρκέστηκε σε αποζημιώσεις αυτών που επλήγησαν από τις φονικές πυρκαγιές…λεφτά που ούτως ή άλλως θα δοθούν από τη τσέπη του φορολογούμενου πολίτη αλλά αυτό δεν είναι η λύση του προβλήματος. Κάθε χρόνο τέτοια περίοδο η Κύπρος καίγεται και κάθε χρόνο κάνουμε τα ίδια λάθη…Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού…. Tα αίτια είναι πολύ βαθύτερα και αλλού πρέπει να ψάξουμε τα λάθη…Τα λάθη είναι διαχρονικά εκ μέρους των πολιτικών ηγεσιών.
Η Κύπρος μια χώρα εξ ολοκλήρου γεωργική πριν το 1974 μετατράπηκε σε μια οικονομία καζίνο…μια οικονομία των Forex…και η ύπαιθρος όπως μαρτυρούν τα δεδομένα έχει εγκαταλειφθεί. Η μισή Κύπρος είναι υπό κατοχή η άλλη μισή εξαγοράζεται συστηματικά από ξένους και όπως ωραιοποιημένα τα λένε… στο όνομα των επενδύσεων. Το μέλλον αυτής της χώρας δεν είναι μόνο οι επενδύσεις. Η αστυφιλία τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μάστιγα για την ύπαιθρο. Πλέον οι νέοι δεν έχουν κίνητρα για να επιστρέψουν στα χωριά τους και να ασχοληθούν με την γεωργία. Μπορείτε να το διαπιστώσετε εφόσον όπου υπήρχαν λιγοστά αμπέλια και καλλιεργημένη γη η φωτιά δεν προχώρησε. Η λύση είναι τα κίνητρα και ο άνθρωπος του χωριού να επιστρέψει στις ρίζες του. Μπορεί η κοινωνία πλέον να θεωρεί αυτές τις δουλειές ντροπή αλλά η Κύπρος πριν το 1974 στήθηκε σε αυτές τις βάσεις. Η αυτάρκεια για μια οικονομία είναι αιμοδότης και εμείς ως πολίτες πρέπει να τους στηρίζουμε.
Για μένα η φονική πυρκαγιά που ξέσπασε είτε από εμπρησμό είτε από ανθρώπινο λάθος δεν θα είναι η τελευταία αν συνεχίσουμε με αυτά τα μυαλά.
Επιπρόσθετα αν κρίνουμε και την αντιμετώπιση της από τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες αλλά και τους πολιτικούς προϊστάμενους ο κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος. Κάηκαν πέραν των 100 τετραγωνικών χιλιομέτρων…επηρεάστηκαν 17 κοινότητες της ορεινής Λεμεσού…κάηκαν σπίτια, χωράφια,..χάθηκαν ανθρώπινες ζωές και δεν ίδρωσε το αυτί κανενός να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν.
Κάπου εκεί έξω καήκαμε ως κοινωνία ως κράτος και ως πολιτεία…αλλά το χειρότερο…Κάπου εκεί έξω κάηκε η ψυχή μας…
