Γράφει η Κατερίνα Μιχαήλ
Αν από κάτι θα χαρακτηριζόταν η εποχή μας είναι οι ενοχές. Στην εποχή της παραγωγικότητας. Της όμορφης φωτογραφίας. Των επιφανειακών σχέσεων.
Στην εποχή που η ξεκούραση είναι ενοχική γιατί μοιάζει με αδυναμία, την οποία χρειάζεται να δικαιολογήσεις. Έχασε την ταυτότητα της ως ανάγκη αυτοφροντίδας.
Στην ίδια εποχή που ζητάς συγνώμη αν δεν είσαι καλά γιατί σε ταπελώνουν ως “τοξικό/ή” κι αυτή η κατάσταση σε φέρνει περισσότερο κοντά στην απόρριψη, την οποία κατα βάθος φοβάσαι. Προσπαθείς τόσο πολύ να ανήκεις κάπου που στο τέλος άλλο σου λέει το μέσα σου και άλλο κάνεις. Η χαρά μοιάζει παραπάνω με επίδοση παρά με ανάγκη. Γελάς και νιώθεις ενοχές για όσα νιώθεις. Δεν γελάς νιώθεις ενοχές γιατί δεν ξέρεις πως σε βλέπουν. Ξεχνάς ότι η χαρά είναι στιγμές.
Είναι η εποχή που νιώθεις περισσότερο μοναξιά ανάμεσα σε ανθρώπους παρά από το να είσαι μόνη/ος. Γιατί και το να επιλέγεις να μείνεις για λίγο στη μοναξιά σου είναι πρόβλημα φορτωμένο ενοχές.
Είναι η εποχή που ζεις μέσα από τις ταυτότητες σου παρά με εσένα. Το τίμημα της εποχής ονομάζεται ενοχή.
Κατερίνα Μιχαήλ
Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια
Οικογενειακή Σύμβουλος
Θεραπεύτρια Ζευγαριών
Σύμβουλος Γονεων
