Τι προνοεί ο νόμος που ψηφίστηκε για τις πισίνες, ποια τα κενά και τι πρέπει να γίνει

Δεν προκύπτει κάποια σοβαρή αλλαγή στον νόμο για τις πισίνες, αλλά όλα όσα ίσχυαν έγιναν πιο ξεκάθαρα, είπε μεταξύ άλλων στην εκπομπή Alpha Ενημέρωση ο Πρόεδρος της Επιτροπής Περιβάλλοντος και Βουλευτής των Οικολόγων, Χαράλαμπος Θεοπέμπτου.

Υπενθυμίζεται ότι στις 10 Ιουλίου, η Ολομέλεια της Βουλής ψήφισε τη νομοθεσία και τους κανονισμούς που εκσυγχρονίζουν τις πρόνοιες για την αδειοδότηση και τη λειτουργία των κολυμβητικών δεξαμενών, με τις πισίνες πλέον να χωρίζονται σε Τύπου 1, 2 και 3.

Η νομοθεσία ως ίσχυε, παρουσίαζε σημαντικά προβλήματα εφαρμογής, καθώς δεν προέβλεπε σαφή διάκριση μεταξύ δημόσιων και ιδιωτικών κολυμβητικών δεξαμενών. Η ανάγκη για αναθεώρηση έγινε ακόμη πιο επιτακτική λόγω της ραγδαίας οικιστικής ανάπτυξης των τελευταίων ετών, καθιστώντας τον εκσυγχρονισμό του νομικού πλαισίου μονόδρομο.

Το νέο νομοθετικό πλαίσιο εισάγει για πρώτη φορά σαφή κατηγοριοποίηση των κολυμβητικών δεξαμενών σε Τύπου 1, Τύπου 2 και Τύπου 3, καθορίζοντας με σαφήνεια τις υποχρεώσεις που απορρέουν από κάθε κατηγορία, όπως η υποχρέωση άδειας λειτουργίας, ο απαιτούμενος αριθμός εποπτών ασφαλείας, καθώς και τα προβλεπόμενα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας.

Παράλληλα, μειώνονται οι απαιτούμενοι έλεγχοι σε παγκύπρια βάση, καθώς ένας μεγάλος αριθμός δεξαμενών θα κατατάσσεται στην κατηγορία Τύπου 3, για τις οποίες οι έλεγχοι θα διεξάγονται σε δειγματοληπτική βάση.

Τέλος, η νέα νομοθεσία διαχωρίζει σαφώς το λειτουργικό από το κατασκευαστικό μέρος των κολυμβητικών δεξαμενών. Το πρώτο ρυθμίζεται από τον παρόντα νόμο και τους σχετικούς κανονισμούς, ενώ το κατασκευαστικό σκέλος προβλέπεται να ρυθμιστεί μέσω ξεχωριστών κανονισμών που θα εκδοθούν δυνάμει του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου.

«Στην κατηγορία Τύπου 3, που αφορά τις ιδιωτικές πισίνες, την ευθύνη αναλαμβάνουν οι ιδιοκτήτες. Δεν χρειάζεται άδεια λειτουργίας, αλλά οι ιδιοκτήτες εφόσον κολυμπούν οι ίδιοι μέσα, πρέπει να προσέχουν την ποιότητα του νερού, την ασφάλεια κατά τη διάρκεια της κολύμβησης, το κατά πόσο η πισίνα είναι κατάλληλη για να μπαίνουν άλλα άτομα – πόσο μάλλον ευάλωτα όπως ηλικιωμένοι ή και παιδιά – μέσα.

Υπήρχαν από την προηγούμενη νομοθεσία όλα αυτά αλλά δεν ήταν ξεκάθαρα, τώρα καθορίζονται τα όρια και οι νομικές ευθύνες και διαδικασίες, ο νόμος έγινε πιο σωστός.»

Υπάρχουν ωστόσο πράγματα τα οποία δεν αναφέρονται στη νομοθεσία, με τον κ. Θεοπέμπτου να αναφέρεται σε αυτά και να τονίζει τη σοβαρότητά τους.

«Υπάρχει το ερώτημα του από πού παίρνουν το νερό. Μιλάμε για τεράστιες ποσότητες. Επίσης όταν γεμίσεις την πισίνα σου και βάλεις τα χημικά που έβαλες, όταν έρθει η ώρα να την αδειάσεις, υπάρχει το ερώτημα του πού πάει όλο αυτό το νερό. Πρόβλημα υπάρχει και με την εξάτμιση. Κι ένα χιλιοστό να χάνει κάθε μέρα η πισίνα, αυτό είναι μεγάλη υπόθεση αν σκεφτείς πόσες χιλιάδες πισίνες έχουμε στο νησί, αφού δεν υπάρχει κανένας περιορισμός.

Μεγάλο θέμα είναι κι αυτό του σκέπαστρου, για λόγους ασφαλείας. Μπορεί να έρθει για παράδειγμα ένα μωρό και να πάθει κάτι, να μην ξέρει κολύμπι και να μην είναι κανείς τριγύρω, ειδικά στις περιπτώσεις των ιδιωτικών πισίνων. Πρέπει να βρούμε λύσεις.»