Ο συμπολίτης μας Χρύσανθος Χρυσάνθου συγκλονίζει με την μακροσκελή ανάρτηση του στα ΜΚΔ, ένα χρόνο μετά τον θάνατο της γυναίκας του Έλενας Φοίβου.
“Ένας χρόνος σήμερα.
Ένας χρόνος από τότε που έφυγες και άλλαξαν όλα. Προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε, πως έγινε και γιατί έγινε. Προσπαθώ να ξετυλίξω αναμνήσεις και να βάλω σε τάξη γεγονότα. Αναμνήσεις ανεξίτηλες στον χρόνο και γεγονότα που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστούν. Έφυγες και άλλαξαν όλα.
Χρειάστηκαν μόνο 3 μήνες για να γίνει το “δεν είναι τίποτε” …”έφυγε”. Χρειάστηκαν μόνο 3 μήνες για να γκρεμίσουν τόσα όνειρα..
Ήταν αρχές Νοεμβρίου, όταν ξαφνικά άρχισαν να εμφανίζονται κάποια εξάνθηματα στα χέρια σου, συνοδευόμενα από έντονη φαγούρα. Επισκεφθήκαμε τότε , κάποιο δερματολόγο στην Λεμεσό, από τον οποίο όμως δεν πήραμε ξεκάθαρη απάντηση για το τι ακριβώς συνέβαινε. Μας έδωσε συνταγή με κάποιες κρέμες , με τις οποίες όμως, τα εξάνθηματα όχι μόνο δεν υποχωρούσαν αλλά συνέχισαν να εξαπλώνονται. Τότε αποφασίσαμε να δούμε και δεύτερο δερματολόγο στην Λάρνακα. Δυστυχώς όμως ούτε αυτή την φορά τα φάρμακα είχαν αποτέλεσμα και τα εξανθήματα είχαν αρχίσει να εξαπλώνονται σε όλο το σώμα σου και συνάμα άρχισες να χάνεις και σε κάποια σημεία τα μαλλιά σου.
Τότε επικοινώνησαμε με τον προσωπικό σου γιατρό. Όταν σε είδε μας συμβούλεψε να δούμε οπωσδήποτε άλλο δερματολόγο για να γίνει πιο ενδελεχής έλεγχος. Μιλήσαμε και με τον αιματολόγο ο οποίος σε παρακολουθούσε στο Ογκολογικό της Τράπεζας Κύπρου λόγω μιας καλό ήθους μάζας που είχες στην κοιλιά. Ο συγκεκριμένος γιατρός, είπε ότι ήταν κάποια αλλεργία και πως δεν φαινόταν κάτι σοβαρό. Η κατάσταση σου όμως, μέρα με την μέρα χειροτέρευε .
Η καθημερινότητα σου έγινε πολύ δύσκολη και τα βράδια σου ακόμα χειρότερα. Τα εξάνθηματα εξαπλώθηκαν σε ολόκληρο το σώμα και σε κάποια σημεία από την έντονη φαγούρα, δημιουργήθηκαν πληγές. Κάποια βράδια καταφεύγαμε στις πρώτες βοήθειες. Στις 8 Δεκεμβρίου, επισκεφθήκαμε κάποια δερματολόγο στην Λάρνακα, η οποία μόλις σε είδε, μας είπε πως αν ήσουν δική της ασθενής, θα σε είχε κάνει ήδη εισαγωγή και πως η κατάσταση σου ήταν σοβαρή. Ακόμα διερωτούμαι τι είχε δει αυτή η γιατρός , που δεν είχαν δει οι άλλοι. Μας συνέστησε να απαιτήσουμε άμεσα την εισαγωγή σου στο νοσοκομείο. Έτσι και κάναμε. Στις 10 Δεκεμβρίου το πρωί, μεταβήκαμε στο Ογκολογικό της Τράπεζας Κύπρου και απαιτήσαμε την εισαγωγή σου. Βλέπεις δεν μας δέχονταν αλλού γιατί θεωρήσουν ασθενής του ογκολογικού.
Ο γιατρός εκεί, είχε την άποψη ότι η κατάσταση σου δεν έχρηζε νοσηλείας. Εσύ όμως υπέφερες τόσο πολύ που επόμενες να γίνει εισαγωγή. Μετά από αρκετή ώρα και πολλή συζήτηση αποφάσισε να σε κάνει εισαγωγή. Μας παρέπεμψε όμως για αρκετές ώρες στο Απολλώνιο νοσοκομείο, μέχρι να βρουν κρεβάτι. Τελικά αργά το απόγευμα έγινε η εισαγωγή. Νιώσαμε ανακούφιση γιατί πιστεύαμε ότι εκεί θα σε βοηθήσουν να το ξεπεράσεις και σε που λίγες μέρες θα γυρνούσες στο σπίτι μας. Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Μέρα με την μέρα γινόσουν χειρότερα. Υπέφερες….πονούσες….έκλαιγες. Πηγαίνοερχόμασταν στους διαδρόμους , ψάχναμε τους γιατρούς όλο αγωνία να μας πουν τι γίνεται. Η απάντηση τους όμως πάντα η ίδια. Μια αλλεργία και θα περάσει. Μα γίνεται χειρότερα, υποφέρει, γέμισε πληγές, έχασε όλα της τα μαλλιά, δεν μπορεί να φάει, να σηκωθεί από το κρεβάτι, κάντε κάτι. Η απάντηση του γιατρού πάντα η ίδια . Μια σοβαρή αλλεργία που τώρα βρίσκεται στο αποκορύφωμα της και σιγά σιγά θα υποχωρήσει. Τίποτα όμως….μέρα με την νέρα γινόσουν χειρότερα. Σου έδιναν καθημερινά αντισταμηνικά και κορτιζόνη. Ένα από τα γεγονότα που θα μείνει πάντα χαραγμένο στην μνήμη μου, ήταν όταν ο γιατρός που σε παρακολουθούσε έλειπε στο εξωτερικό και ξαφνικά φούσκωσαν τα πόδια σου πολύ. Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τότε τι συνέβηκε. Αργότερα μάθαμε ότι από λάθος, σταμάτησαν να σου δίνουν αντισταμηνικά και σου χορηγούσαν μόνο κορτιζόνη.
Πλησίαζαν γιορτές κ εσύ ανυπομονούσες και ήλπιζες να κάνεις γιορτές στο σπίτι μας , με το μωρό μας. Δεν έγινε όμως έτσι γιατί η κατάσταση σου πλέον ήταν τόσο άσχημη, που δεν μπορούσες να μετακινήθεις. Δεν μας έφταναν όλα αυτά, οι γιατροί έλειπαν 3 συνεχόμενες μέρες λόγω των γιορτών και τους αντικαθιστούσε μια junior όπως την έλεγαν γιατρός, η οποία όμως, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να σου δίνει τα φάρμακα τα οποία της είχαν σημειώσει πριν φύγουν. Δηλαδή εσύ χειροτερεύες αλλά δεν υπήρχε κάνεις που να μπορεί να αξιολογήσει την κατάσταση σου και να δράσει ανάλογα. Πέρασαν τα Χριστούγεννα και εσύ χειρότερα. Ελιωνες…χανόσουν μέρα με την μέρα και αυτοί μας έλεγαν πως είναι αλλεργία και θα περάσει. Σπάραζες από τους πόνους. Ήσουν γεμάτη πληγές. Φωνάζες …σπαραζες από τους πόνους. Μας έλεγες πως δεν άντεχες άλλο. Τους παρακαλούσαμε να σε μεταφέρουν στο γενικό που είχε μονάδα εγκαυμάτων και δερματολόγους για να σε βοηθήσουν αλλά έλεγαν πως δεν υπήρχε λόγος.
Δεν υπήρχε λόγος αλλά δεν είχαν καν τα βασικά για να σε βοηθήσουν. Μας έστελναν να πάρουμε κρέμες από το φαρμακείο γιατί ή δεν είχαν αυτές που έπρεπε η τους τελείωσαν. Μας έστελναν στο γενικό νοσοκομείο να πάρουμε γάντια (απλά νάυλον) γιατί δεν είχαν. Ψάχναμε διανυκτερευον φαρμακείο τα βράδια για να πάρουμε κρέμες τους παρακαλούσαμε να έρθει δερματολόγος να σε δει και μας έλεγαν πως τον ενημέρωσαν αλλά δεν ήρθε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα βράδυ που περίμενες μέχρι τις 11 τον δερματολόγο να έρθει να σε δει αλλά δεν ήρθε ποτέ. Στον 1 μήνα που ήσουν εκεί και με τόσες πληγές στο δέρμα σε είδε δερματολόγος μόνο 2 φορές! Ήρθε η πρωτοχρονιά και οι γιατροί πάλι έλειπαν 3 συνεχόμενες μέρες, ενώ εσύ συνεχισες να λιώνεις στο κρεβάτι μάς έπαιρνες χαράματα τηλέφωνο και σε κατάσταση πανικού φωναζες πως θα πεθάνεις και φοβάσαι μόνη σου! Ερχόμαστε κάι σε βρίσκαμε να τρεμεις δεν ξέρω αν ετρεμες περισσότερο από το πονο η από το φόβο αυτού που έβλεπες να έρχεται. Είμασταν σε απόγνωση! Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα στον κόσμο από το να βλέπεις τον άνθρωπο σου να υποφέρει τόσο και να μην μπορείς να τον βοηθήσεις. Στις 4 Ιανουαρίου κάι ενώ η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο χρησιμοποιησαμε “μεσον” για να μεταφερθεί στο γενικό νοσοκομείο είπαν πως εκεί θα σε βοηθήσουν και θα γίνεις καλύτερα αν και ο γιατρός του Ογκολογικόυ επέμενε ότι δεν χρειάζεται. Μεταφέρθηκες στις 5 το απόγευμα στην μονάδα εγκαυμάτων την επόμενη ημέρα το πρωί όταν ήρθαμε να δούμε πως ήσουν ζητήσαμε να δούμε τον γιατρό πριν μπούμε στο δωμάτιο σου.
Εκεί ακούσαμε αυτό που φοβόμαστε και μας έλεγαν οι γιατροί υπερβολικους. Ο υπεύθυνος γιατρός της ΜΕΘ μας είπε πως δυστυχώς ήσουν κρίσιμα χάσαμε την γη κάτω από τα πόδια μάς! Τον ρωτήσαμε πως γίνεται αφού μέχρι χθες μας λέγανε πως δεν χρειάζεται καν να μεταφερθείς και πως μια αλεργια ήταν και θα περνούσε.. το μυαλό σταμάτησε και αρνιόταν να δεχθεί αυτά που μας έλεγαν. Του είπαμε να πας εξωτερικό και η απάντηση του ήταν πως δεν ήταν σίγουρος αν θα προλαμβαιναμε. Πήγαμε στο διάδρομο του νοσοκομείου και μέχρι την έξοδο δεν μπορούσαμε να αρθρωσουμε λέξη! Δεν ξέραμε πού βρισκόμαστε και τι γίνεται γύρω μας έπρεπε όμως να βρούμε το τρόπο να φύγεις για το εξωτερικό. Λειτουργησε κάι πάλι το “μέσον “. Πήραμε την έγκριση και την επόμενη μέρα έφυγες για Ισραήλ τον μοναδικό τόπο που σε δεχόταν λόγο του σταφυλοκοκκου που προσβληθηκες στο Ογκολογικό εξαιτίας της μη σωστής φροντίδας! Όταν έφτασες εκεί δυστυχώς οι γιατροί λόγο της κρισιμοτητας τής κατάστασης σού αποφάσισαν να μπεις σε καταστολή για να μην πονάς και να αντέξεις την θεραπεία. Στην Κύπρο τους αφήνεται να πεθάνουν και μετά να τούς φέρετε μας είπαν! Έτσι και έγινε ξεκίνησαν θεραπείες σε γέμισαν με γάζες και σωληνάκια τουλάχιστον δεν πονουσες τώρα.. αυτό τουλάχιστον θέλαμε να πιστεύουμε για περισσότερο από 1 μήνα έδιναν αγώνα να σε κρατήσουν στην ζωή. Η κατάσταση σου κάποτε σταθερή και κάποτε χειρότερη. Δυστυχώς οι προσευχές μας δεν εισακουστηκαν. Ο χειρότερος μας εφιάλτης έγινε πραγματικότητα στις 14 Φεβρουαρίου. Δεν άντεξες άλλο πονο..κουράστηκες και σωματικά και ψυχολογικά. Στις 11 το πρωί μας έφυγες για πάντα!! Το πάλεψες με όλη την δύναμη της ψυχής σου αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερες!! Ένα χρόνο τώρα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω το τι έγινε κάι σε είχαν στο Ογκολογικό χωρίς να έχεις καρκίνο χωρίς έχουν τις απαραίτητες γνώσεις να φροντίσουν ενα τέτοιο περιστατικό!! Γιατί σε κρατούσαν εκεί αφού δεν μπορούσαν να σε φροντίσουν.
Κάποιος ιερέας του νοσοκομείου μας είπε πως με αυτά που πέρασες μαρτυρισες στην γη! Δεν ήταν θέμα γνώσεων από τους γιατρούς ήταν καθαρά αμέλεια αδιαφορία δεν τους ενδιαφέρει ιδιαίτερα επιπτώσεις δεν πρόκειται να έχουν έκαναν τις διακοπές των Χριστουγέννων κανονικά σπίτι με την οικογένεια τους κάι όλα καλά.. στις 14 του μήνα λογικά θά γιόρταζαν με τις βαλεντινες τους.. Ο Αντρέας μας όμως έχασε την μαμά του. Είναι κάι αυτοί μέλη του συστήματος που κρύβεται πίσω από πρωτόκολλα δήθεν και κάμποσες άλλες γελοιότητες που με θράσος μας λένε! Παρακαλώ όσοι θέλετε κοινοποιήστε μήπως καταφέρουμε και αλλάξει κάτι!!!”
