Ένα φεγγάρι στο κεφάλι μου!
Του ποιητή Δημήτριου Γκόγκα
Ονειρεύομαι ένα ολόκληρο φεγγάρι.
Μα μέχρι σήμερα, μισό και κείνο,
στερημένο από χρώμα.
Κι ύστερα, είναι και η μνήμη!
Μια μνήμη κομμένη στα δύο,
όπως και η πατρίδα μου.
Σ αυτή τη μνήμη,
θα ΄θελα ένα ολόκληρο φεγγάρι
και μια πατρίδα.
Στα δύο, δυο μισοφέγγαρα,
μόνο στα περασμένα.
Βλέπω τις ματιές των ανθρώπων
στα σφραγιστά σύνορα ενός απομεσήμερου
Ακούω τις κραυγές τους, σαν κραυγές ενός ρολογιού που δεν σταματά,
παρά μόνο σαν το βόλι συναντήσει τον θάνατο.
Όταν νυχτώνει,
βγαίνει ο ήλιος.
Κι όταν ξημερώνει,
δηλώνεται η απουσία του φεγγαριού.
Συνηθίζω να κυκλοφορώ ακέφαλος!
Με περιγελούν εχθροί και φίλοι,
στους δρόμους, στα σοκάκια
και στη πράσινη γραμμή.
Μαύρη τη σταυρώνω εγώ,
πιο μαύρη από ποτέ.
Βαθιά νυχτιά.
Και κάπου – κάπου σηκώνω τα χέρια
και πιάνω το φεγγάρι.
Το βάζω επιμελώς στους ώμους.
Δεν μου ταιριάζει ακριβώς.
Μα ονειρεύομαι πως έχω ένα κεφάλι.
Ένα φεγγάρι, ένα πρόσωπο!
