Τη νέα εικαστική της πρόταση εκθέτει η Νικολέττα Παπαμιχαήλ στη Γκαλερί Κυπριακή Γωνιά στη Λάρνακα
Πρόκειται για μια σειρά ζωγραφικών έργων εμπνευσμένων από τη γενέτειρα της τη Λάρνακα, τις παιδικές αναμνήσεις και την παρούσα της ζωή.
Η έκθεση θα εγκαινιαστεί την Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου στις 7:00μ.μ. από το Δήμαρχο Λάρνακας κ.Αντρέα Βύρα.
στην Γκαλερύ Κυπριακή Γωνιά στη Λάρνακα.
Διάρκεια 6-21 Σεπτεμβρίου
Δευτέρα-Παρασκευή 10:00-13:00 και 16:30-18:00
Σάββατο 10:00-13:00
Η ίδια αναφέρει για αυτή τη σειρά:
«Η Λάρνακα αφετηρία των αναμνήσεων, απλές σκηνές με οικογένεια φίλους, που ανακυκλώνονται και έρχονται να με βρουν σε μια ηλικία που όλα έχουν μια άλλη εξήγηση, μια άλλη γεύση, ένα άλλο νόημα. Μέσα στην χαοτική πρακτικά και συναισθηματικά ρουτίνα, σταθερές άγκυρες ο χώρος που μεγάλωσα, η πόλη που ζω τώρα, οι κοντινοί μου…»
Ακόμα σκέφτομαι πως …όταν έχεις παιδί νιώθοντας κι εσύ ακόμα παιδί, η συναισθηματική φόρτιση είναι διπλή, οι ανάγκες είναι αλληλένδετες και αλληλοσυγκρουόμενες. Η Λάρνακα γίνεται καταφύγιο, εξοχή, εκεί που ήταν το σπίτι και η ασφάλεια μου. Ανήκει όμως σε ένα παρελθόν που δεν έρχεται…»
Γράφει γι αυτήν η επιμελήτρια της έκθεσης Μαρίζα Παρτζίλη:
Επιστροφή/The Art of Returning Home
Το έργο της Νικολέττας Παπαμιχαήλ είναι βαθύτατα προσωπικό, μια ζωντανή ταπισερί πλεγμένη από τα νήματα της μνήμης και της εμπειρίας. Κάθε κομμάτι είναι σαν μια σελίδα από ένα προσωπικό ημερολόγιο, που αποτυπώνει αποσπάσματα μιας προηγούμενης ζωής και συναισθήματα πολύ περίπλοκα για να εκφραστούν με λέξεις.
Στο εργαστήρι της, περιτριγυρισμένη από τα υλικά, τα προσωπικά της αντικείμενα, τις φωτογραφίες και τη διαρκή παρουσία των δημιουργιών της, η εικαστικός επανασυνδέεται με τον εαυτό της, με τον εσωτερικό της κόσμο. Το εργαστήριδεν είναι απλώς ένας χώρος εργασίας. Είναι ένα καταφύγιο, ένα μέρος όπου οι αναμνήσεις μεταμορφώνονται σε τέχνη και όπου τα όρια μεταξύ παρελθόντος και παρόντος θολώνουν, επιτρέποντάς της να χάνεται στην πράξη της δημιουργίας.
Ο χώρος γίνεται μια πύλη στο εσωτερικό της τοπίο, όπου μπορεί να αντιμετωπίσει, να συμφιλιωθεί και τελικά να ξεφύγει από το βάρος της καθημερινότητάς της. Μέσα από αυτό το καλλιτεχνικό ταξίδι, το εργαστήρι εξελίσσεται σε έναν ιερό χώρο προβληματισμού και κάθαρσης, όπου τα όρια μεταξύ μνήμης και φαντασίας θολώνουν, γεννώντας έργα που αντηχούν βαθιά συναισθηματική αλήθεια.
Η πόλη στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε γίνεται το σκηνικό της καινούργιας της δουλειάς. Τα οικεία για την εικαστικό πρόσωπα, τα αντικείμενα του παρελθόντος,καταγράφονται με την ελευθερία στην χειρονομία, η οποία διατρέχει το σύνολο του έργου της, χωρίς καμία προσπάθεια για εξιδανίκευση. Σε αρκετά από αυτά κυριαρχεί το νερό, στοιχείο που παραπέμπει στην κάθαρση, στην μη στασιμότητα, στον αέναο κύκλο. Η ροή του νερού αντιπαραβάλλεται με την ροή των συναισθημάτων, συμβολίζει την μνήμη και τον χρόνο. Σε αυτό το πλαίσιο, το νερό υπερβαίνει τις φυσικές του ιδιότητες και γίνεται μια πολύπλευρη μεταφορά που χρησιμοποιεί η καλλιτέχνης για να εξερευνήσει και να εκφράσει οικείες πτυχές του εσωτερικού της κόσμου.
