Γραφει: Πάολα Σάββα
Στις 13 Αυγούστου 1974, Τρίτη και 13, η οικογένεια του Κώστα, , βρέθηκε αντιμέτωπη με τον εφιάλτη του πολέμου και της εισβολής. Ο Κώστας τότε μόλις 18 ετών, μαζί με τους γονείς του και τα τέσσερα αδέλφια του, εγκατέλειψαν το πατρικό τους σπίτι στο Βαρώσι, προσπαθώντας να διαφύγουν από τις απειλές του τουρκικού στρατού. Με βαρειά καρδιά και χωρίς να έχουν την ευκαιρία να πάρουν ούτε ένα αναμνηστικό, έφυγαν από το σπίτι τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι δεν θα επιστρέψουν ποτέ.
Πενήντα χρόνια μετά, στις 13 Αυγούστου 2024, ο Κώστας, ύστερα από προτροπή των παιδιών του, αποφάσισε για πρώτη φορά να επιστρέψει στα κατεχόμενα εδάφη της πατρίδας του, για να δει το σπίτι όπου μεγάλωσε. Μια απόφαση που πήρε με βαριά καρδιά, γνωρίζοντας το συναισθηματικό βάρος που θα έφερνε αυτή η επιστροφή.
Μετά από 50 χρόνια, ο Κώστας πέρασε τα σύνορα, κρατώντας στα χέρια του ένα διαβατήριο που του επέτρεπε να επισκεφθεί το σπίτι του, που ήταν τώρα στην άλλη πλευρά της διαχωριστικής γραμμής. Στην είσοδο του σπιτιού τον περίμενε ένα πανό που είχαν ετοιμάσει τα παιδιά του, γράφοντας: “13/8/74-13/8/24, μαζί σου Παπά στο σπίτι που μεγάλωσες.”
Η επιστροφή του Κώστα στο σπίτι του ήταν μια βαθιά συγκινητική στιγμή. Ο ίδιος περιγράφει αυτό το συναίσθημα ως «παράξενο», σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος και να ζει το χθες στο σήμερα. Οι θύμησες από τα παιδικά του χρόνια ξαναζωντανεύουν σαν κινηματογραφική μηχανή με καρούλι, που πηγαίνοντας πίσω τσαλακώνεται και χαλάει την εικόνα. Όλα γύρω του βουβά, ερειπωμένα, με τη σημαία του κατακτητή να του θυμίζει το καθήκον για λευτεριά και επιστροφή.
«Τα έχω με τον εαυτό μου διότι δεν έκλαψα,» λέει ο Κώστας, «κλαίω όμως τώρα που το γράφω.»
Οι λέξεις του αποτυπώνουν το βάρος της απώλειας και της αναμονής, το οποίο έχει καταθέσει στο χαρτί, νιώθοντας πλέον την ανάγκη να αφήσει τα συναισθήματά του ελεύθερα. Αυτή η επιστροφή, που δεν ήταν ποτέ επιστροφή, υπενθυμίζει ότι ο πόνος της απώλειας παραμένει ζωντανός, ακόμα και μισό αιώνα μετά.
