Εκδήλωση με τίτλο «Το Νόημα και το Μήνυμα των Εθνικών Επετείων της 25ης Μαρτίου 1821 και της 1ης Απριλίου 1955» διοργάνωσαν απόψε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στη Λάρνακα το Κυπριακό Κέντρο Μελετών (ΚΥΚΕΜ) και το Ινστιτούτο Ελληνικού Πολιτισμού.
Εκ μέρους της Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού Αθηνάς Μιχαηλίδου, χαιρετισμό απηύθυνε ο Αδάμος Σεργίου, Διευθυντής Λυκείου Παραλιμνίου, ο οποίος ανέφερε πως «η 25η Μαρτίου 1821 και η 1η Απριλίου 1955 σημάδεψαν την ιστορική πορεία του ελληνισμού αφού ύστερα από ένα επικό παλλαϊκό ξεσηκωμό και μετά από μακρά περίοδο δουλείας Κύπρος και Ελλάδα κατάφεραν να κερδίσουν την εθνική τους ανεξαρτησία και ελευθερία. Η 25η Μαρτίου 1821 παραμένει κορυφαία στιγμή της νεότερης ιστορίας του ελληνικού έθνους αφού μαζί με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, σήμανε την παλιγγενεσία του».
Την 1η Απριλίου του 1955, συνέχισε «άρχισε για τον Ελληνισμό καινούργιος ξεσηκωμός. Αυτή τη φορά ενάντια στη μεγάλη αποικιοκρατική δύναμη της εποχής τη μεγάλη Βρετανία που αρνιόταν κατηγορηματικά να αναγνωρίσει και να αποδώσει το δικαίωμα της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης τον κυπριακό λαό».
Σήμερα, σημείωσε η Υπουργός Παιδείας, «50 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή μεγάλο μέρος της πατρίδας μας εξακολουθεί να βρίσκεται ακόμα υπό κατοχή. Χρέος μας είναι να συνεχίσουμε τις προσπάθειες για απόδοση του αγώνα μας και η απελευθέρωση της πατρίδας, έχουμε χρέος να εξαντλήσουμε κάθε ειρηνική προσπάθεια για την επίτευξη μιας βιώσιμης και λειτουργικής λύσης, απόλυτα συμβατής με τα περί Κύπρου ψηφίσματα του ΟΗΕ, τις αρχές της διεθνούς νομιμότητας και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, που θα διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα του κάθε Κύπριου πολίτη, απαλλάσσοντάς την πατρίδα μας από τα κατοχικά στρατεύματα, τα επεμβατικά δικαιώματα και τις εξαρτήσεις από τρίτες χώρες».
Ο Πρέσβης της Ελλάδας στην Κύπρο Ιωάννης Παπαμελετίου στον χαιρετισμό του είπε ότι «είναι ιδιαίτερα σημαντικό οι δύο κορυφαίες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας του έθνους μας να τυγχάνουν της κατάλληλης ιστορικής και επιστημονικές ανάλυσης. Οι ομοιότητες των δύο επετείων, της 25ης Μαρτίου 1821 και της 1ης Απριλίου 1955, είναι πολλές, αρχίζοντας από τον ξεσηκωμό κατά δύο αυτοκρατοριών και το γεγονός ότι και στις δύο περιπτώσεις σημειώθηκαν πράξεις απαράμιλλου ηρωισμού».
Και στις δύο περιπτώσεις, συνέχισε «σημειώνονται στρατιωτικές επιχειρήσεις που αναγκάζουν τους αντιπάλους να φέρουν σημαντικές ενισχύσεις για την αντιμετώπιση των εξεγερθέντων, ενώ και στις δύο περιπτώσεις οι στρατιωτικές επιχειρήσεις δεν αρκούν, με τη διπλωματία να έχει τον τελικό ρόλο και καταλυτικό ρόλο για την έκβαση των αγώνων. Ακόμα και στις δύο περιπτώσεις υπήρχαν ισχυρές εσωτερικές δυνάμεις που αντιμετώπιζαν με άκρα επιφυλακτικότητα τόσο την επανάσταση του 1821 όσο και τον αγώνα της ΕΟΚΑ και θεωρούσαν το εγχείρημα μη ρεαλιστικό».
Όπως είπε ο κ. Παπαμελετίου, «Κύπρος και Ελλάδα αναπτύχθηκαν και γνώρισαν οικονομική ανάπτυξη, διαθέτουν ένα ανθρώπινο δυναμικό με εξαιρετική εκπαίδευση, συμμετέχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και απολαμβάνουν σήμερα τα αγαθά της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου. «Ωστόσο στη περίπτωση της Κύπρου» είπε «μόνο θλίψη και οργή μπορεί να νοιώθει κανείς, όταν ύστερα από 50 χρόνια, τα εδάφη της βρίσκονται υπό κατοχή, όταν καταπατώνται βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα των Κυπρίων, όταν περισσότερες από 800 οικογένειες αγνοουμένων συνεχίζουν να αναζητούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, ενώ όσο υπάρχουν ακόμα πρόσφυγες στον τόπο, δεν υπάρχει περιθώριο εφησυχασμού».
Οι δύο επέτειοι, συνέχισε ο Πρέσβης της Ελλάδας, «υπενθυμίζουν ότι οι από αιώνων αγώνες για την ελευθερία του Ελληνισμού δεν θα τελειώσουν παρά με την απελευθέρωση και επανένωση της Κύπρου».
Ο Πρόεδρος του Ινστιτούτου Ελληνικού Πολιτισμού Ξενής Ξενοφώντος είπε πως «200 και τόσα χρόνια από την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και, 64 χρόνια από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως απότοκο του ηρωισμού των παλληκαριών της ΕΟΚΑ, πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα να επαναπροσδιοριστούν οι προτεραιότητες του Ελληνισμού. Η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει ισχυρή, να ενταθεί ο αγώνας για να καταστεί ακόμα πιο ισχυρή η Ελλάδα, η Κύπρος πρέπει να μπει σε μια νέα φάση όσον αφορά τη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού και προς την κατεύθυνση αυτή πιστεύουμε ότι το πολιτικό σύστημα πρέπει να λάβει τέτοιες αποφάσεις ούτως ώστε να μπουν στέρεες βάσεις για καλύτερες μέρες».
Πρόσθεσε ότι «θα πρέπει να υλοποιηθεί το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Κύπρου – Ελλάδας, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για εθνική ενότητα, λαϊκή ομοψυχία και οπωσδήποτε σ’ αυτή την προσπάθεια πρέπει να υπάρξει ειλικρινής συνεννόηση μεταξύ των δύο αδελφών κρατών. Πενήντα χρόνια μετά τη βάρβαρη τουρκική εισβολή στην Κύπρο είναι πολλά και γι’ αυτό πρέπει ο αγώνας μας να πάρει νέα μορφή ούτως ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να ζήσουμε καλύτερες μέρες και να απαλλαγούμε από τον Αττίλα» είπε.
Στην ομιλία του ο Δρ. Γιώργος Γεωργής, Ιστορικός, Διπλωμάτης και Καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Νεάπολις Πάφου ανέφερε πως «οι εθνικές επέτειοι δεν είναι μόνο ημέρες πανηγυρισμού και παρελάσεων, αλλά είναι και ημέρες εθνικού προβληματισμού και αναστοχασμού της ιστορίας».
Ο κ. Γεωργής αναφέρθηκε σε λεπτομέρειες και έγγραφα που αποκαλύπτονται όπως είπε για πρώτη φορά ή είχαν δημοσιευθεί και πέρασαν απαρατήρητα όπως «τον ρόλο της Λάρνακας, μια άγνωστη πτυχή στην ιστορία του 1821, στη Λάρνακα που από το 1821 μέχρι το 1824 ήταν αποκλεισμένη από τον ελληνικό στόλο και κυρίως από τα Ψαριανά καράβια που έκαναν αποβίβαση μέσα στην πόλη. Φτάσαμε έτσι στο 1826 όταν ο Χατζημιχάλης Δαλιάνης, όταν νίκησε τους Τούρκους στην Αγία Νάπα, στη συνέχεια έπλευσε με τον ελληνικό στόλο στη Λάρνακα και απαίτησε από τους Προξένους να του παραδώσουν την πόλη, λέγοντας ότι θα έκανε απόβαση με 3μιση χιλιάδες στρατό για να απελευθερώσει την Κύπρο».
Σημείωσε ακόμα ότι «για τον Χατζημιχάλη Δαλιάνη αναφέρονταν οι ανταποκρίσεις του Προξένου της Ολλανδίας στη Λάρνακα, οι οποίες περιγράφουν την άφιξη του ελληνικού στόλου το 1826 στην Κύπρο».
Ο κ. Γεωργής έκανε επίσης αναφορά «στον Ροδίωνα Γεωργιάδη τον απόφοιτο του Παγκυπρίου Γυμνασίου, φοιτητή της Φιλοσοφικής Σχολής στην Αθήνα ο οποίος άρχισε την πρώτη έρευνα για τη συμμετοχή των Κυπρίων στην επανάσταση του 1821. Ο Γεωργιάδης κατέγραψε πάνω από 600 ονόματα και η έρευνα του διακόπηκε όταν πήγε εθελοντής το 1940, μετά την επιστράτευση του γύρισε στην Αθήνα όταν κατέρρευσε το μέτωπο και οργάνωσε μια μυστική πατριωτική οργάνωση, προδόθηκε, συνελήφθη από τους Γερμανούς, φυλακίστηκε και πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία».
Τα χειρόγραφα του Γεωργιάδη, κατέληξε «μετέφερε η μητέρα του το 1951 και τα χάρισε στην Αρχιεπισκοπή και πριν δέκα χρόνια τα εξέδωσε ο Γυμνασιάρχης Γιώργος Χατζηκωστής».
ΚΥΠΕ
