Δύο χρόνια χωρίς τον Λαρνακέα λογοτέχνη και ερευνητή Λεύκιο Ζαφειρίου
Ο Λεύκιος Ζαφειρίου τίμησε με το λογοτεχνικό έργο του την Κύπρο και με την προσωπική στάση του, την έννοια του ορθού πατριωτισμού (καθηγητής οικειοθελώς στο κατεχόμενο Γυμνάσιο Ριζοκαρπάσου).
Απ’ τα βραβεία που του απονεμήθηκαν ξεχωρίζει αυτό της Ακαδημίας Αθηνών για την έρευνά του για τη ζωή και το έργο του Αντρέα Κάλβου.
Ο Λεύκιος ήταν 73 χρονών. Και τι παράξενα παιχνίδια παίζει η ζωή! Στα 73 τους έφυγαν δυο καλοί του φίλοι. Ο Φοίβος Σταυρίδης και ο Θεοδόσης Νικολάου. ΣΥΝΟΜΙΛΗΚΟΙ ΣΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ.!
Ο Λεύκιος αγάπησε πολύ τη γενέτειρά του Λάρνακα. Έγραψε και αφηγήθηκε σε στίχους και πεζά τα δύσκολα παιδικά και νεανικά του βιώματα. Παραθέτω το ποίημα Τραγούδι για τη Λάρνακα (συλλογή: Απομαγνητοφώνηση 1978)
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗ ΛΑΡΝΑΚΑ
Ήσουνα κάποτε αρχέγονη
ασίκισα
με τις συμμορίες των παιδιών
απ΄ τις φτωχογειτονιές.
Έχεις γίνει αγνώριστη
Λάρνακα
με τους κοριτσίστικους φιόγκους
των αστών στα μαλλιά σου-
η Ευτυχία βγήκε στο σφυρί,
παιδάκια τρέχαμε με την καλπάζουσα
μουσική του φλοίσβου των κυμάτων
κι οι Φοινικούδες παράστεκαν
στην απλωσιά του πόντου-
τώρα μπασταρδεμένη
γυρεύεις άγκιστρα ν’ αρπαχτείς,
μπούχτισες από την καθημερινή τρυφή
μακιγιαρισμένων κομπάρσων
φοβάσαι μη και σου τύχει
γάγγραινα κακό συναπάντημα.
Θυμάσαι τότε
που με ξύλινα σπαθιά
παίζαμε τον Έκτορα
και τον Αχιλλέα-
η Σαλιμέ είχε μια καλοσύνη
απίθανα τρυφερή,
τώρα ποιος ξέρει
πού να βρίσκεται,
η παιδική της αφέλεια
δεν μπορούσε να καταλάβει
σκοτωμούς Τούρκων και Ρωμιών,
είχε ένα χρώμα μελαχρινό
το πρόσωπό της.
Σκάλα ελπίζω σε σένα
και τον λαό σου,
ο τουρκομαχαλάς είναι μαχαίρι
στη μνήμη μου-
η Λαϊκκά* πριν δεχθεί τον τελευταίο πελάτη
κοίταζε κατά τη θάλασσα και τον μιναρέ,
δάκρυα πιρούνιαζαν τα μάγουλά της
Δεν άντεχε να βλέπει φονικά.˙
Το σπίτι της έγινε πολυβολείο
φυλάκιο Λαϊκκάς!
φυλάκιο Λαϊκκας!
στη Λάρνακα
πόλη της Κύπρου
Πηγή: Σκαλιώτικες Αναδρομές
