Έχεις καμιά φορά μπροστά σου έναν πολύ μεγάλο δρόμο. Σκέφτεσαι τι μακρύς που είναι, σκέφτεσαι πως ποτέ σου δεν θα τα καταφέρεις”
Γράφει η Κατερίνα Μιχαήλ
“Ξέρεις Μόμο”,της έλεγε τότε, “τα πράγματα είναι έτσι: Έχεις καμιά φορά μπροστά σου έναν πολύ μεγάλο δρόμο. Σκέφτεσαι τι μακρύς που είναι, σκέφτεσαι πως ποτέ σου δεν θα τα καταφέρεις”.
Κοίταζε μπροστά του για λίγο αμιλητος κι ύστερα συνέχιζε: “Και τότε σε πιάνει το βιαστικό σου. Και βιάζεσαι όλο και πιο πολύ. Και κάθε φορά που σηκώνεις τα μάτια σου βλέπεις πως αυτό που βρίσκεται μπροστά σου δεν έχει καθόλου λιγοστέψει. Και βάζεις όλη σου τη δύναμη, σε πιάνει η απελπισία, στο τέλος λαχανιάζεις και δεν μπορείς άλλο. Κι ο δρόμος συνεχίζει να απλώνεται μπροστά σου. Δεν πρέπει να το κάνεις έτσι.”
Έμεινε για λίγο συλλογισμένος κι έπειτα συνέχιζε: “Δεν κάνει να σκέφτεσαι ολόκληρο τον δρόμο, κατάλαβες; Πρέπει να σκέφτεσαι μονάχα το επόμενο βήμα, την επόμενη ανάσα, την επόμενη σκουπισιά.” Κοντοστάθηκε πάλι προτού προσθέσει:”
Τότε είναι που το χαίρεσαι. Κι είναι κάτι το σπουδαίο αυτό, γιατί τότε κάνεις καλά τη δουλειά σου. Κι έτσι πρέπει να γίνεται”.
Κι ύστερα από μεγάλη διακοπή συνέχιζε: ” Και ξαφνικά βλέπεις πως βήμα βήμα έχεις σκουπίσει ολόκληρο τον δρόμο. Ούτε που το κατάλαβες πως έγινε αυτό και δεν έχεις καν λαχανιάσει”.
Κουνουσε το κεφάλι του τελειώνοντας: “Αυτό είναι που έχει σημασία”.
Μαθήματα από τον οδοκαθαριστή
Βιβλίο “Η Μόμο”, Μιχαελ Έντε
Κατερίνα Μιχαήλ
Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια
Οικογενειακή Σύμβουλος
Θεραπεύτρια Ζευγαριών
Σύμβουλος Γονέων
