Ώρα 5:30 το πρωί. Το ημερολόγιο σημάδευε την 20ή του Ιούλη του 1974, όταν οι σειρήνες, ουρλιάζοντας, βίαζαν τη σιωπή, εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό.
Σαράντα εννέα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την αποφράδα εκείνη ημέρα που οι ορδές του Αττίλα βάναυσα καταπατούσαν τα άγια χώματα της μαρτυρικής Mεγαλονήσου.
Προσφυγιά, ξεριζωμός, σκοτωμοί, εξανδραποδισμοί, εγκλωβισμένοι, αγνοούμενοι, ήρωες…
Εγκλήματα κατά της Κύπρου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η Εισβολή έφερε την κατοχή και το ψευδομόρφωμα του Βορρά, που επιδεικτικά κουνά το δάκτυλο στην Διεθνή Κοινότητα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αδιαφορία, ανικανότητα, αναποτελεσματικότητα, αναλγησία… Αυτά εισπράττει ο κυπριακός Ελληνισμός εδώ και σαράντα εννέα χρόνια από κόσμο που κατά τα άλλα κόπτεται για το διεθνές δίκαιο, τα δικαιώματα του ανθρώπου, τις συνθήκες και τις συμβάσεις.
Σαράντα εννέα πληγές στο κορμί της καταταλαιπωρημένης Κύπρου…
Ήθος, εγκαρτέρηση, σθένος τα χαρακτηριστικά που αντιπαραβάλει ο κυπριακός Ελληνισμός, σε πείσμα των καιρών, κόντρα στους ανέμους. Υπομένει, επιμένει, δεν ξεχνά.
Αμμόχωστος, Καρπασία, Μεσαορία, Κερύνεια, Μόρφου… θα επιστρέψουμε!
