Η αγάπη όλα τα μπορεί, η αγάπη όλα τα υπομένει, η αγάπη συγχωρεί, η αγάπη περιμένει, η πραγματική αγάπη όμως δεν έχει κανέναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το υπερθέαμα αφροσύνης.
Δεν ξέρω αν υπάρχει σωστό ή λάθος, δεν ξέρω αν η αμφισβήτηση είναι μια γόνιμη διαδικασία που σε οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα. Δεν ξέρω καν αν πρέπει να με πάρεις σοβαρά.
Αλλά ένα ξέρω, πως αυτές οι αγάπες τα έχουν όλα μισά, την απουσία ολόκληρη και την εξιδανίκευση στο τσεπάκι τους. Και τις ξέρω καλά αυτές τις αγάπες τις δανεικές και πίστεψέ με δεν ήταν κι ούτε θα γίνουν ποτέ αρκετές για δύο.
Η αγάπη όλα τα μπορεί, ναι όλα, η αγάπη όλα τα υπομένει, η αγάπη συγχωρεί, η αγάπη περιμένει. Η αγάπη που μοιράζεται, η αγάπη που σε κάνει να νιώθεις παντοδύναμος, κυρίαρχος του σύμπαντος, η αγάπη που γεμίζει με αέρα τα πνευμόνια σου κι όχι με τοξικά απόβλητα.
Η αγάπη που σου κρατάει το χέρι σε όλη τη διαδρομή, που σε σκεπάζει και σε φροντίζει κάθε στιγμή, που βρίσκει χρόνο σε πιεσμένα προγράμματα, που σε θέτει προτεραιότητα κι όχι μια εμμονή.
Ναι, αυτή η αγάπη είναι πάντα και για πάντα αρκετή.
