γράφει η Θεοδοσία Αποστόλου
Ίσως η λέξη ευγνωμοσύνη να πρέπει να βρίσκεται στο μυαλό μας καθημερινά. Παρόλο που είμαστε ένας βασανισμένος λαός, ζούμε σε μια πατρίδα σκλαβωμένη. Περάσαμε πολλές φορές από μύρια κύματα ωστόσο σήμερα έχουμε άλλη μια ευκαιρία.
Είμαστε ένας λαός εμποτισμένος από ανθρωπιά και η αλληλεγγύη είναι βαθύ συστατικό μας. Στην ώρα την δύσκολη όλοι μας γινόμαστε μια γροθιά και το αποδείξαμε πολλές φορές.
Οι καταστροφές, είτε φυσικές είτε από ανθρώπινο παράγοντα, μας αφορούν όλους. Και κάθε φορά πρέπει να μας κάνουν να αισθανόμαστε δύο πολύ σημαντικά πράγματα.
Το πρώτο ότι θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς, και το δεύτερο ότι πρέπει ακόμη και αν δεν είμαστε εμείς έχουμε χρέος να συμπαρασταθούμε. Γιατί οι άνθρωποι έτσι κάνουν.
Και σκέφτομαι από χθες το βράδυ ότι η ζωή μπορεί να αρχίσει και να τελειώσει σε μερικά λεπτά. Χρειάζονται όμως χρόνια για να χτίσεις μια ολόκληρη ζωή.
Σε μερικά λεπτά ένα παιδί δημιουργείται στην κοιλιά της μητέρας του, χρειάζεται 9 μήνες όμως και πολλά ξενύχτια για να “αναγιωθεί”, να το μάθεις να ζει, να μιλά, να περπατά, να παίζει και να διαβάζει. Να το δεις να ονειρεύεται και να του προσφέρεις την ασφάλεια που του αξίζει.
Χρειάζονται χρόνια κόπων και θυσίας για να φτιάξεις ένα σπίτι, μια ζωή, να του εξασφαλίσεις τα απαραίτητα και να αρχίσεις να σκέφτεσαι το μέλλον του, το μέλλον που θέλεις να του διασφαλίσεις. Ατέλειωτες μέρες ανησυχίας και σκέψης…
Και όμως ξαφνικά όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Μια σφαίρα πέτα από το πλάι του κεφαλιού σου, ένας σεισμός φέρνει το παιδί σου κάτω από τα ερείπια, μια φωτιά σε καίει ανήμπορο, μια πλημμύρα σε πνιγεί χωρίς να υπάρχει από πουθενά κάτι να σώσεις ότι σώζετε, την ζωή.
Μέσα σε μερικά λεπτά κάποιος σου ξανά παίρνει οτι δημιούργησες.
Αλληλεγγύη σε κάθε λαό που υποφέρει.
