Του Χρίστου Σενέκη*
Προσεγγίζουμε την κορύφωση μιας συντεταγμένης πολιτικής διεργασίας, η οποία -δια των εκλογών της 5ης και 12ης Φεβρουαρίου- θα αναδείξει τον επόμενο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι εξελίχθηκε σε ένα πρωτοφανές φαινόμενο: Την ελεύθερη και αυθόρμητη σχηματοποίηση της κοινωνίας μακριά και έξω από κομματικές ντιρεκτίβες. Για πρώτη φορά, το μέγα δίλημμα των κομματικών ηγεσιών ήταν αν θα αποτελέσουν μέρος αυτής της σχηματοποίησης, δηλαδή να γίνουν η «φωνή της κοινωνίας», ή αν θα επιχειρήσουν να πείσουν την κοινωνία ότι είναι σε λάθος πορεία, ότι δηλαδή η κοινωνία δεν έχει την «ώριμη κρίση» και την «πεφωτισμένη συνείδηση» που διαθέτουν οι ηγεσίες.
Όσοι επέλεξαν να βρεθούν απέναντι στην πλειοψηφούσα κοινωνική συμμαχία, προφανώς, επέλεξαν να υπερασπιστούν την ασφάλεια, που τους προσέφερε για δεκαετίες η καθεστηκυία τάξη. Αυτή που εγγυήθηκε στους λίγους και εκλεκτούς ευεργεσίες, θέσεις και αξιώματα, αλλά οδήγησε την κοινωνία των πολιτών στα αδιέξοδα που βιώνουμε σήμερα. Είναι γι’ αυτό που στην πρωτοφανή -για τα κυπριακά δεδομένα- αντίσταση που προβάλλει η κοινωνική αυτή συμμαχία στον ασφυκτικό εναγκαλισμό των μεγάλων κομματικών μηχανισμών, επιστρατεύτηκαν εργαλεία παρωχημένων εποχών: Λασπολογία, ψευδολογία, χυδαίοι και μειωτικοί χαρακτηρισμοί και, εσχάτως, ακατάσχετη και ανεύθυνη παροχολογία.
Από την άλλη, η ανθεκτικότητα του πλειοψηφικού κοινωνικού σχήματος εδράζεται στην οριστική και αμετάκλητη απόφασή του να αποτελέσει τη μήτρα της νέας τάξης πραγμάτων, της αναγκαίας μετάβασης στην Κύπρο της νέας εποχής, όπου ο πολίτης δεν θα είναι ένας απλός παραταξιακός χειροκροτητής, αλλά συμμέτοχος στην πολιτική διεργασία, εντός και εκτός του εκάστοτε δοσμένου κομματικού πλαισίου.
Στις λίγες μέρες που απομένουν μέχρι τις εκλογές, η σύγκρουση των δύο κόσμων θα κορυφωθεί. Το παλαιό θα παλέψει μέχρις εσχάτων για τα «κεκτημένα» του. Όμως, η κινητήρια δύναμη της ιστορίας είναι η βούληση της κοινωνίας και αυτή είναι που θα αποτυπωθεί ως νόμος του κράτους το βράδυ της δεύτερης Κυριακής των εκλογών. Και, βεβαίως, η ιστορία γράφεται με την ψήφο που διαθέτει περιεχόμενο και προοπτική. Με την ψήφο που καθορίζει τις εξελίξεις. Και, ασφαλώς, όχι με τις λεγόμενες ψήφους διαμαρτυρίας ή συνείδησης, που μετατρέπουν τη φωνή του εκλογέα σε περιθωριακή, με αποτέλεσμα να αποφασίζουν άλλοι γι’ αυτόν, εξυπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο το παλαιό και τη στασιμότητα.
Η ψήφος στον Νίκο Χριστοδουλίδη είναι η μοναδική ψήφος με ουσιαστικό περιεχόμενο και ρεαλιστική προοπτική και η ανάδειξή του στο Προεδρικό αξίωμα θα είναι μια ιστορική νίκη της κοινωνίας, χωρίς επιμέρους νικητές και ηττημένους.
*Ο Χρίστος Σενέκης είναι νομικός – διεθνολόγος, βουλευτής ΔΗΚΟ Αμμοχώστου
